Η ....έκφραση του Ελληνικού Λαού

Ο Ελληνικός Λαός εκφράστηκε...

Η έκφρασή του είναι ακριβώς εκείνη του ποδοσφαιριστή που έβαλε... ΑΥΤΟΓΚΟΛ!

Οι αυριανές εκλογές

Εκλογές λοιπόν. Ίσως οι πιο ενδιαφέρουσες αλλά και οι πιο σημαντικές για το μέλλον μας. 

Και πηγαίνουμε σ' αυτές χωρίς νομίζω να έχουν καταλαγιάσει μέσα μας η αγανάκτηση και η πικρία για την αστοχία των πολιτικών μετά τη μεταπολίτευση του 74 και με μεγάλη αβεβαιότητα για την επομενη μέρα. 

Αυτή η αβεβαιότητα δεν οφείλεται μόνο στο κλίμα κρίσης που επικρατεί στην Ευρώπη και στο ενδεχόμενο ακυβερνησίας. Έχει και έναν άλλο πολύ σοβαρό κατά τη γνώμη μου καθοριστικό λόγο. Είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης προς ΟΛΟΥΣ εκείνους που ζητούν την ψήφο μας. 

Ο Ελληνικός λαός νομίζω θα ήταν διατεθειμένος να πάρει ρίσκα στην παρούσα χρονική στιγμή, μετά από τη τραγική εμπειρία που έζησε. Θα ήθελε να πάρει ρίσκα. Σίγουρα η μεγάλη πλειοψηφία του θέλει να μείνει στην Ευρώπη, αλλά επιθυμεί σύγκρουση με την σημερινή ευρωπαϊκή-βλέπε Γερμανική- πολιτική. 

Σε ποιους, όμως, να στηριχτεί; Στις δυνάμεις που μας κυβέρνησαν τα τελευταία τριάντα χρόνια; Αυτοί που τις εκφράζουν σήμερα αν μη τι άλλο φαίνονται σαφώς κατώτεροι από κάθε άποψη από τους επικεφαλής αυτών των πολιτικών χώρων τα προηγούμενα χρόνια. Γιατί θα πετύχουν κάτι καλύτερο; 

Δεν συζητώ για την ακροδεξιά, τον ΛΑΟΣ και το κόμμα του Καμμένου, ο οποίος για μένα εκφράζει μόνο τους αμήχανους μπαχαλάκηδες ελληναράδες. Και που όπως ομολόγησε "δεν πρόκανε" να συντάξει πλήρες προεκλογικό πρόγραμμα!

Μιλώ για την αριστερά. Με την εξαίρεση του ΚΚΕ, που εξακολουθεί να έχει ενδιαφέρον για τους ιστορικούς του μέλλοντος, ως ζωντανό απολίθωμα, τι μπορεί να ελπίζει κανείς από την άλλη αριστερά;

Η Δημοκρατική Αριστερά δεν νομίζω ότι είναι επαρκής για τις απαιτήσεις των καιρών. Με μια χλωμή ηγεσία, που στοχεύει βασικά στους μετανοημένους του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι δεν μπορούν ποτέ να ψηφίσουν δεξιά. Και με τάσεις κυρίως συμβιβαστικές, που είναι κατώτερες των σημερινών απαιτήσεων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να είναι η λύση. Το πρόγραμμά του είναι σαφώς αυτό που περισσότερο εκφράζει τον σημερινό πόθο της ελληνικής κοινωνίας για παραμονή στην Ευρώπη, αλλά με αριστερό διεκδικητικό τρόπο. Γιατί, λοιπόν, εμένα προσωπικά δεν με πείθει; Επειδή δεν έχω εμπιστοσύνη στην σημερινή του ηγετική ομάδα! Επειδή επενδύει περισσότερο στο συναίσθημα και όχι στη λογική. Επειδή εξαντλεί τους λεονταρισμούς για εγχώρια και μόνο κατανάλωση. Επειδή οι προτάσεις τους είναι αλλοπρόσαλλες και βαθιά βουτηγμένες στις παθογένειες του πολιτικού συστήματος που μας έχει οδηγήσει στο σήμερα. Με μιαν αύρα βεβαιότητας ότι θα κάνουν χειρότερες επιλογές από εκείνους που μας κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια και μάλιστα σε ένα περιβάλλον που θα είναι ακόμη πιο εχθρικό για τη χώρα μας και επομένως με μεγαλύτερη δυσκολία κινήσεων.

Τι μένει; Η Δημοκρατική Συμμαχία και η Κοινωνική Συμφωνία δεν έχουν κατά τη γνώμη μου τη δυνατότητα να παίξουν ηγετικό ρόλο. Το μόνο που μπορεί να ευχηθεί κανείς είναι αν χρειαστεί να παίξουν κάποιο σταθεροποιητικό ρόλο να είναι σε θέση να το κάνουν. Άλλωστε οι ηγεσίες τους δεν προέρχονται από παρθενογένεση. Είναι καθαρά προϊόντα αυτών που κυβέρνησαν όλα αυτά το χρόνια.

Είναι ακόμη οι η Δράση του Μάνου και η Δημιουργία Ξανά του Τζήμερου. Γνωστός και μη εξαιρετέος ο πρώτος, παντελώς άγνωστος ο δεύτερος. Και οι δυο εκφράζουν σύγχρονες και σε μεγάλο ποσοστό σωστές κατά τη γνώμη μου απόψεις. Θα ήταν καλό να μπουν στη Βουλή, αλλά κακά τα ψέμματα, εκτός από έκπληξη των εκλογών, ευχάριστη για μένα αν γίνει, δεν μπορούν μόνοι τους να αλλάξουν τα πράγματα. Όσοι πάντως προτιμούν να βάλουν ένα μικρό λιθαράκι για το μέλλον καλά είναι να δουν πιο προσεκτικά τη Δημιουργία Ξανά!

Τέλος οι Οικολόγοι-Πράσινοι. Κρίμα που ένα κόμμα που έχει χρωματιστό τίτλο είναι τόσο άχρωμο! Δεν μπορεί να φέρει κι αυτό την αλλαγή, αλλά προσωπικά θα το ήθελα στη Βουλή.

Καταλήγω. Δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν από τους πολιτικούς αρχηγούς. Και έχω τους λόγους μου, όπως είπα. 

Είναι γεγονός ότι η αυριανή εκλογική αναμέτρηση είναι κρίσιμη. Υπάρχουν και ορατοί κίνδυνοι ακυβερνησίας και απώλειας της εμπιστοσύνης της Ευρώπης (αυτής που εκφράζεται σήμερα με την γερμανική πολιτική). Επιτέλους, όμως, πρέπει να πάψουμε να ψηφίζουμε με τέτοιου είδους ψευτοδιλήμματα. Αν αποφασίσουμε να μην ψηφίσουμε τα κόμματα που κυβερνούν τα τελευταία χρόνια -και που τα ψηφίσαμε κατά κόρον- είναι επειδή δεν μας εκφράζουν πια και όχι για να τα τιμωρήσουμε. Και αν τα ψηφίσουμε πρέπει να το κάνουμε επειδή μας εκφράζουν και όχι από το φόβο των συνεπειών. 

Η δική μου πρόταση είναι να ψηφίσουμε αυτόν που θεωρούμε ότι εκφράζει περισσότερο αυτά που πιστεύουμε για τη χώρα και την κοινωνία. Όσο "μικρός" ή "άπειρος" κι αν είναι. Γιατί μόνο τότε θα έχουμε εκφραστεί ελεύθερα και αντικειμενικά. 

Όταν ο λαός μιλήσει με τον τρόπο αυτόν, τότε το μήνυμα πρέπει να γίνει κατανοητό από αυτούς που θα στείλει στη Βουλή. Και είναι υποχρεωμένοι να πράξουν αναλόγως. Ιδιαίτερα αν, όπως εύχομαι, αν και το βλέπω δύσκολο, κανείς τους δεν πάει εκεί με τον τσαμπουκά το νικητή!

Απαράδεκτη η επιλεκτική διαπόμπευση!

Μου έκανε τεράστια -και αλγεινότατη- εντύπωση η δημοσίευση φωτογραφιών και άλλων στοιχείων της ταυτότητας των ιερόδουλων που βρέθηκαν θετικές στον ιό HIV. Σκεφτόμουν να γράψω κάτι, αλλά βρήκα ένα κείμενο στο εξαιρετικό ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου " Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία", από το οποίο έχω και άλλες φορές αναδημοσιεύσει. Παραθέτω το κείμενο, με το οποίο συμφωνώ απόλυτα!

Η διαπόμπευση μιας κοινωνίας

Για άλλο θέμα είχα σκοπό να γράψω σήμερα, κάτι προεκλογικό -αλλά δεν πειράζει, θα το διαβάσετε αύριο. Για άλλο, αλλά μ’ έπιασε από το μανίκι η κτηνωδία, που συνεχίζεται, το απόλυτο αίσχος που συνίσταται στο να δημοσιεύονται οι φωτογραφίες και τα ονοματεπώνυμα από τις εκδιδόμενες γυναίκες που βρέθηκαν οροθετικές. Αυτή η απάνθρωπη διαπόμπευση, που γίνεται καθαρά για λόγους πολιτικούς, πιστεύω, αφενός για κατατρομοκράτηση της κοινωνίας με την προβολή μιας αόρατης απειλής, με στόχο την πειθάρχηση, και αφετέρου για να μπορέσει να μερεμετίσει το στραπατσαρισμένο πολιτικό του γόητρο ένας υπουργός που είχε περιέλθει στην αρμοδιότητα των ευθυμογράφων, από τότε που δήλωσε ότι ψήφισε το μνημόνιο χωρίς να το έχει διαβάσει.

Το ιστολόγιο προτιμά να λεξιλογεί από το να πολιτικολογεί και δεν του πολυαρέσει η επικαιρότητα. Και το αστείο είναι πως η διαπόμπευση, σαν θέμα, αν εξεταστεί ιστορικά και λαογραφικά εννοώ, έχει ενδιαφέρον, έχει τροφοδοτήσει τη φρασεολογία μας με πάμπολλες παροιμίες και εκφράσεις -αλλά αυτό είναι ένα θέμα που θα το συζητήσουμε ίσως κάποιαν άλλη φορά, όχι πάντως τώρα.

Τώρα, αυτό που προέχει, είναι ότι η απερχόμενη κυβέρνηση και ειδικά ο αρμόδιος υπουργός επέλεξαν να βγάλουν στη δημοσιότητα φωτογραφίες άρρωστων ανθρώπων, δίνοντας λεπτομερή στοιχεία, ονοματεπώνυμο, ηλικία, τόπο γέννησης και τόπο κατοικίας. Βέβαια, πολλοί νομικοί φωνάζουν ότι δεν αρκεί η εισαγγελική διάταξη για τη δημοσιοποίηση πληροφοριών υγείας, ότι χρειάζεται και σύμφωνη γνώμη της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, αλλά ο υπουργός απάντησε οτι είναι "νομιμότατη" η δημοσίευση φωτογραφιών και χαρακτήρισε “φαρισαίους”, υποκριτές δηλαδή, όσους “κόπτονται” για ανθρώπινα δικαιώματα.

Ωστόσο, θα παρατηρήσατε ίσως, αν διαβάσατε την ανακοίνωση του υπουργού, μια κραυγαλέα ανακολουθία. Λέει ότι η δημοσίευση των φωτογραφιών ήταν αναγκαία, επειδή “προφανώς και οι πελάτες δεν θυμούνται ονόματα, ούτε οι ιερόδουλες συστήνονται”. Αναρωτιέμαι, τη στιγμή που ο ίδιος παραδέχεται ότι οι πελάτες δεν θυμούνται ονόματα και ότι οι κοπέλες δεν συστήνονται, το πολύ να αναφέρουν ένα όνομα που δεν θα είναι το αληθινό τους, ποιος τάχα είναι ο σκοπός της δημοσίευσης επωνύμων; Τόπου γέννησης; Τόπου κατοικίας; Να ικανοποιηθεί η νοσηρή περιέργεια; Να επιδείξει αμείλικτο προφίλ και να πάρει ψήφους; Διότι σκοπός προστασίας της υγείας δεν εξυπηρετείται, αφού, ο ίδιος ο υπουργός το ομολογεί, “δεν συστήνονται” οι πελάτες με τα θύματά τους.

Κατά τη γνώμη μου μάλιστα, ούτε η δημοσίευση των φωτογραφιών είναι αναγκαία για λόγους προστασίας της υγείας, αν και εξυπηρετεί σαφώς τη διαπόμπευση και τα ανθρωποφαγικά ένστικτα. Τι εννοώ; Η κοινή λογική λέει ότι οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν δείχνουν τις κοπέλες αυτές έτσι όπως βγαίνουν στη γειτονιά, έτσι όπως πάνε στο σουπερμάρκετ, στο περίπτερο. Στη δουλειά, αλλιώς βάφονται και ντύνονται, υποθέτω ότι θα είναι πολύ διαφορετικές. Περισσότερες πιθανότητες έχει να τις αναγνωρίσει η γειτόνισσα (και να ξεκινήσει εκστρατεία για να τη διώξει από τη γειτονιά, αν και τώρα με τη δημοσίευση του ονοματεπωνύμου για βεβαιότητα πρέπει να μιλάμε) παρά ο πελάτης.

Ας δεχτούμε όμως ότι κάποιοι θα αναγνωρίσουν φωτογραφίες και θα πάνε να εξεταστούν -κι αυτό ακόμα μπορεί να γίνει χωρίς διαπόμπευση. Τι εννοώ; Θα μπορούσε να βγει μια ανακοίνωση, ότι βρέθηκαν οροθετικές εκδιδόμενες, σε οίκο ανοχής της τάδε οδού (ή και στην τάδε περιοχή, για να καλύψουμε και τις  άλλες περιπτώσεις, εκτός οίκων) και όσοι αρσενικοί έκαναν σεξ χωρίς προφυλαχτικό να μπορούν, ας πούμε, να επισκέπτονται μια κλειδωμένη με κωδικό ιστοσελίδα, όπου θα βλέπουν τις φωτογραφίες, αφού πρώτα πάρουν τον κωδικό από μια τηλεφωνική γραμμή (ή με ηλεμήνυμα). Έτσι θα έβλεπαν τις φωτογραφίες λίγες εκατοντάδες ή χιλιάδες, και μόνο όσοι είχαν βάσιμους λόγους ή όσοι θα είχαν πολύ νοσηρό μυαλό, και όχι όλη η Ελλάδα. Στο κάτω-κάτω, η εξέταση δεν είναι ούτε επίπονη, ούτε δαπανηρή, και μόνο η ανακοίνωση, χωρίς καθόλου φωτογραφίες, θα αρκούσε να παρακινήσει όσους είχαν κάνει σεξ με εκδιδόμενη χωρίς προφυλακτικό να πάνε να εξεταστούν.

Να σημειώσουμε επίσης ότι αν ακολουθήσουμε τη λογική του υπουργού, κι αν με τόση ευκολία δημοσιοποιούνται φωτογραφίες και ονοματεπώνυμα των οροθετικών εκδιδόμενων γυναικών, δεν θα πρέπει τάχα να δημοσιευτούν και οι φωτογραφίες των πελατών, τουλάχιστον εκείνων που τυχόν θα βρεθούν οροθετικοί; Οι περισσότεροι είναι παντρεμένοι, οι άλλοι θα έχουν σχέσεις -να μην το μάθουν οι γυναίκες τους να προφυλαχτούν; Εννοείται ότι αυτό δεν είναι  λύση -το αναφέρω για να φανεί πόσο νοσηρή είναι η λογική του κ. υπουργού, αν και στα μάτια τα δικά μου πολύ μεγαλύτερη ευθύνη έχει ο πελάτης, που εκβιαστικά απαιτεί να βιάσει το θύμα του χωρίς προφυλακτικό. Και βέβαια να αναφέρουμε επίσης ότι η ίδια αστυνομία που δεν δίστασε να διαπομπεύσει διά βίου ίσως δέκα εξαθλιωμένα πλάσματα, φάνηκε ωστόσο υπερπροστατευτική με τον νεαρό που πρώτα χτύπησε με το αυτοκίνητο μεροκαματιάρηδες μετανάστες και ύστερα, όπως λένε, πήγε σπίτι, πήρε όπλο και σκότωσε έναν, τραυματίζοντας έναν άλλον.

Για μια χούφτα ψηφαλάκια λοιπόν διαπομπεύθηκαν έντεκα ως τώρα δυστυχισμένες -και μαζί, διαπομπεύθηκε πιστεύω ολόκληρη η κοινωνία μας, όλοι γυρίσαμε πολλά χρόνια πίσω. Και έρχονται στο νου οι στίχοι που έγραψε πριν από πολλές δεκαετίες μια θαρραλέα γυναίκα, η Γαλάτεια Καζαντζάκη:

Στη Σμύρνη Λέλα,
Ηρώ στη Σαλονίκη,
στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό…
Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Νίκη…
Ο τόπος μου ποιός ήταν; Ποιοί οι δικοί μου;
Αν ξέρω, ανάθεμά με!
Σπίτι, πατρίδα μου έχω τα μπορντέλα…
‘Ως κι οι αθώοι χρόνοι οι παιδικοί μου
θολές σβησμένες ζωγραφιές
κι είναι αδειανό σεντούκι η θύμησή μου!
Το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες
και τ’ αύριο απ’το σήμερα θε νά’ναι…
Φιλιά από στόματα άγνωστα, βρισές
κι οι πολισμάνοι να με τραβολογάνε…
Γλέντια, καβγάδες ώς να φέξει,
αρρώστιες, αμφιθέατρο του Συγγρού
κι ενέσεις 606.
Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι
όλη η ζωή μου του χαμού…
Μ’ από την κόλασή μου στο φωνάζω:
εικόνα σου είμαι, Κοινωνία, και σου μοιάζω.

(Τα Βούρλα ήταν ένας συνοικισμός από πορνεία, στην τότε αραιοκατοικημένη Δραπετσώνα, περιφραγμένος και φυλασσόμενος από την αστυνομία, που λειτούργησε για πολλές δεκαετίες προπολεμικά και μεταπολεμικά μετατράπηκε σε φυλακή -έγινε και μια διάσημη απόδραση κομμουνιστών από εκεί. Στο αμφιθέατρο του Νοσοκομείου Αφροδίσιων Νόσων “Ανδρ. Συγγρός” γίνονταν οι υποχρεωτικές εξετάσεις για τις πόρνες. Οι ενέσεις 606 ήταν ενέσεις για τη θεραπεία της σύφιλης, με την ουσία σαλβαρσάν, μια οργανομεταλλική ένωση του αρσενικού, που ονομάστηκε 606 επειδή, στις δοκιμές που έγιναν, ήταν η έκτη ένωση στην έκτη ομάδα δοκιμών. Το 606 είχε βαριές παρενέργειες αλλά εφαρμόστηκε ελλείψει καλυτέρου έως ότου εμφανίστηκε η πενικιλλίνη).

Τα μήλα των Εσπερίδων

Γνωστό και παλιό, αλλά καλό (Από το ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου)

Καταφθάνει, λέει, στο σχολείο ενός χωριού ο επιθεωρητής και αρχίζει να κάνει ερωτήσεις στα παιδιά.

– Ποιος έκλεψε τα μήλα των Εσπερίδων;

Τσιμουδιά, κανείς δεν απαντάει. Ξαναρωτάει, κανείς. Οπότε θυμώνει και δείχνοντας ένα παιδί του λέει άγρια:

– Πες μου εσύ, ποιος έκλεψε τα μήλα των Εσπερίδων;

Το παιδί βάζει τα κλάματα:
– Σας ορκίζομαι, κύριε επιθεωρητά, δεν τα έκλεψα εγώ, φιλάω σταυρό, δεν τα πήρα εγώ!

Θυμωμένος ο επιθεωρητής στρέφεται προς τον δάσκαλο:
– Τι πράγματα είναι αυτά;

Οπότε ο δάσκαλος:
– Εγγυώμαι προσωπικώς για την αθωότητα του μαθητού, είναι πρωτότοκος γιος του παπά μας, είναι αμέμπτου ηθικής, αποκλείεται να έχει κλέψει αυτός τα μήλα!

Ο επιθεωρητής γυρνάει στην έδρα του και γράφει μια θυμωμένη αναφορά προς το Υπουργείο Παιδείας, όπου παρουσιάζει το περιστατικό. Και έρχεται η απάντηση:

“Παρακαλείσθε του λοιπού να περιορίζεσθε εις τα αυστηρώς εκπαιδευτικά καθήκοντά σας. Η κλοπή των μήλων είναι αρμοδιότης της Αγροφυλακής”!

Sandrine Piau - Cum dederit

Η Sandrine Piau είναι μια γαλλίδα σοπράνο και είναι περισσότερο γνωστή από ρόλους σε όπερα μπαρόκ. 

Παρακάτω ένα κομμάτι  το Cum dederit από το Nisi Dominus του Vivaldi.

Η Άλλη Ελλάδα

Μια ημερήσια εξόρμηση στην Αργιθέα της Δυτικής Θεσσαλίας μου έδωσε άλλη μια φορά την ευκαιρία να δω την άλλη όψη της πατρίδας μας, αυτή που ζει μακριά από τα κέντρα της διαφθοράς. 

Άνθρωποι απλοί, που ζουν με αυτάρκεια φυσική και πνευματική, που έχουν βέβαια τις ανησυχίες τους και το άγχος της καθημερινότητας, αλλά με πολύ μεγαλύτερα από μας περιθώρια και με διάθεση για χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Παράδειγμα τρανό ο μπάρμπα Θανάσης Κ., 84 ετών, ο οποίος κάνει μόνος του όλες τις αγροτικές δουλειές, αλλά βρίσκει το χρόνο να γράφει ποιήματα και πεζά, κυρίως προσωπικές του αναμνήσεις από γεγονότα που έζησε ή του μετέφεραν οι παλιότεροι από αυτόν. Και να σατιρίζει στα ποιήματά του την εξουσία και τους φορείς της με μια εντελώς δική του ματιά, σίγουρα όχι α-πολιτική, αλλά αξιέπαινα υπερ- και εξω- πολιτική (επίτηδες δεν χρησιμοποιώ τον όρο υπερ- κομματική) με αιχμές για εκείνους που έχουν τάξει σκοπό της ζωής τους την άθροιση πλούτου και αξιωμάτων.

Μαθήματα ανθρωπιάς, που σε συνδυασμό με μια συγκλονιστική ομορφιά της φύσης, παρά τις βέβηλες και εγκληματικές παρεμβάσεις (πχ φράγμα Αχελώου), είναι ικανά να μας δίνουν κουράγιο και να μας δίνουν μαθήματα πραγματικού πολιτισμού.

Απολαύστε μερικές χαρακτηριστικές εικόνες...

Γιατί είναι δημοφιλής η εναλλακτική Ιατρική;

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο μου "Η Νέα Ιατρική Επιστήμη", το οποίο απόσπασμα προέρχεται από το κεφάλαιο το σχετικό με την Παρα-Ιατρική ή Εναλλακτική Ιατρική.

Γιατί η πάρα-ιατρική είναι τόσο δημοφιλής;  Δεκαετίες τώρα μεγάλοι επιστήμονες, ακόμη και νομπελίστες, έχουν αποκηρύξει το είδος αυτό, αλλά εξακολουθεί όχι μόνο να υπάρχει, αλλά και να κερδίζει έδαφος. Είναι ένα ερώτημα, που οφείλουμε να το εξετάσουμε νομίζω κάπως πιο αναλυτικά.

Μια πρώτη εξήγηση είναι η δυσπιστία στην κλασσική-συμβατική ιατρική. Κατ’ αρχήν υπάρχει η πραγματική αδυναμία της να αντιμετωπίσει με επιτυχία αρκετά σημαντικά προβλήματα, όπως πχ ο καρκίνος. Οι γιατροί έχουν παραδοσιακά μια υψηλή και κυριαρχική θέση στην κοινωνία (η αρχή έγινε με τους μάγους-θεραπευτές των προϊστορικών χρόνων) και είναι επόμενο να υπάρχει κάποιου είδους  τάση αμφισβήτησης, ιδιαίτερα όταν αυτή ενισχύεται από τις προαναφερθείσες αδυναμίες. Η τάση του ¨γκρεμίσματος των ειδώλων” είναι γνωστή από την αρχαιότητα.

Συναφής με την παραπάνω εξήγηση είναι και η αντίδραση της κοινωνίας στον τρόπο συμπεριφοράς ενός όχι μικρού μέρους του ιατρικού σώματος, κυρίως στην καθημερινή του επαφή με τους ασθενείς, αλλά εν μέρει και με τον γενικότερο τρόπο ζωής. Οι πολυτελείς επαύλεις και τα πολύμετρα σκάφη δεν εμπνέουν πλέον τους ιθαγενείς. Και αν αυτό φαίνεται άδικο -και είναι- για τη μεγάλη πλειοψηφία των σημερινών γιατρών, μην ξεχνάμε ότι τα κοινωνικά πρότυπα θέλουν χρόνο για να τροποποιηθούν. Επίσης είναι γεγονός, ότι πολύ συχνά οι γιατροί παραμελούν τον παράγοντα “τόνωση της ψυχολογίας και κινητοποίηση των σχετικών με αυτήν δυνατοτήτων αντίδρασης του ασθενή”. Είναι απόλυτα εξηγήσιμος ο λόγος για τον οποίο αυτός ο παράγοντας είναι το κύριο σημείο κρούσης της εναλλακτικής ιατρικής!

Ένας άλλος πολύ σημαντικός παράγων είναι η απελπισία από την πρόγνωση. Είναι γνωστό ότι ο απελπισμένος ψάχνει να κρατηθεί από οτιδήποτε. Είναι επόμενο να είναι επιρρεπής στις προτροπές φίλων και συγγενών, αλλά και στις πολλές “ιστορίες”, που κυκλοφορούν και αναφέρονται σε “θεραπείες”, εκεί που η συμβατική ιατρική είχε καταθέσει τα όπλα. Πρέπει να σημειώσω, ότι όλες οι σχετικές ιστορίες έχουν παραποιηθεί και ότι όλες στην ουσία έχουν κάποια απλή επιστημονική εξήγηση. Είναι γνωστό το πόσο μπορούμε να εξαπατηθούμε από την ίδια μας την προσδοκία και την ελπίδα και πόσο ευκολότερα πιστεύουμε εκείνο που θέλουμε να πιστέψουμε! Μην ξεχνάμε, άλλωστε, και τα κατάλοιπα της πίστης στους μάγους-θεραπευτές. 

Η δυνατότητα μάλιστα αυτών που προπαγανδίζουν τις σχετικές “μαγικές” θεραπείες της πρόσβασης στο διαδίκτυο, κάτι που είναι φτηνό, αρκετά διαθέσιμο και πολύ αποτελεσματικό (‘το είδα”, “το διάβασα”) έχει κυριολεκτικά αλλάξει το τοπίο. 

Τέλος, υπάρχει και μια άλλη σημαντική παράμετρος. Υπάρχουν διασημότητες, καμιά φορά δυστυχώς και νομπελίστες διαφόρων-συνήθως άσχετων με την ιατρική- κλάδων, οι οποίοι προπαγανδίζουν υπέρ των μεθόδων της παρά-ιατρικής. Μεγαλύτερη πέραση έχει το φαινόμενο στις Η.Π.Α. και στους σταρ του Χόλιγουντ, οι οποίοι διαθέτουν τα μεγάλα πλεονεκτήματα της αναγνωρισιμότητας και της τεχνητής “οικειότητας”. Αυτοί που εκμεταλλεύονται την απελπισία των ασθενών και των συγγενών τους έχουν καταλάβει το πόσο βοηθάει η στρατολόγηση τέτοιων συμμάχων και ρίχνουν τα δίχτυα τους προς τα εκεί, συχνά με επιτυχία. Το ευένδοτο σημείο των επιτυχημένων, που χρησιμοποιούνται από τους εναλλακτικούς θεραπευτές είναι πολλές φορές ακριβώς η ίδια τους η επιτυχία, κάτι που τους κάνει να πιστεύουν, ότι όπως πέτυχαν στον τομέα που έχουν διακριθεί, μπορεί με τη θέληση της λογικής και με “φυσικά” μέσα να αντιμετωπίσουν ακόμη και τον καρκίνο. Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα υπήρξε ο Steve Jobs, που πέθανε πρόσφατα από καρκίνο του παγκρέατος και ο οποίος καθυστέρησε να καταφύγει στη συμβατική ιατρική αντιμετώπιση, αποφασίζοντας να δοκιμάσει κατ’ αρχήν “εναλλακτικού” τύπου “θεραπείες”.

Οι συνέπειες της ατιμωρησίας

Να μια πολύ σωστή κουβέντα από άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη στο Protagon και που έχει σχέση με την ατιμωρησία των επίορκων πολιτικών (και άλλων δημόσιων λειτουργών) στη χώρα μας:

"Και όσο οι θεσμοί δεν βγάζουν αληθινά δόντια, οι επίορκοι δεν θα γίνονται λιγότεροι, αλλά πιο προσεκτικοί".

Η αξιοπιστία των αναμνήσεων

Μια ακόμη μελέτη αποδεικνύει το "ευμετάβλητον" της μνήμης μας! Έχει ήδη αναφερθεί ότι η ανάκληση γεγονότων του παρελθόντος οδηγεί σε μικρές διαστρεβλώσεις και αυτό έχει βέβαια ως αποτέλεσμα τελικά την αλλοίωση της αρχικής ανάμνησης. 

Αυτό έχει μικρή σημασία ίσως όταν προσπαθούμε να θυμηθούμε που είχαμε φάει εκείνο το εξαιρετικό επιδόρπιο ή εάν η αγαπημένη μας ομάδα είχε νικήσει με 1-0 ή 2-0 πριν 35 χρόνια. Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις που είμαστε οι μοναδικοί μάρτυρες ενός εγκλήματος και καλούμαστε να αναγνωρίσουμε τον δράστη; 

Μια ομάδα ερευνητών μελέτησε ακριβώς αυτό το φαινόμενο.  Έδειξαν σε μια ομάδα ανθρώπων βίντεο από ληστείες και στη συνέχεια εικόνες από τους υποτιθέμενους δράστες. Και διαπίστωσαν για πολλοστή φορά ότι πολύ συχνά η μνήμη μας απατά. Αυτό. όμως, που ήταν ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον ήταν ότι όσο περισσότερο χρόνο είχαν οι εξεταζόμενοι στη διάθεσή τους τόσο περισσότερα λάθη έκαναν! Όταν αντίθετα τους έδιναν μόνο 2 δευτερόλεπτα να αποφασίσουν η πιθανότητα να επιλέξουν το σωστό ένοχο αύξανε εντυπωσιακά!

Η αιτία; Σύμφωνα με τη θεωρία των ερευνητών, οι αναμνήσεις που έχουν αφήσει τα ισχυρότερα ίχνη προσεγγίζονται από τη διαδικασία ανάκλησης γρηγορότερα από τις πιο αδύνατες, που έχουν τροποποιηθεί στη συνέχεια, με αποτέλεσμα οι πρώτες μας επιλογές ως προς την ανάμνηση ενός γεγονότος να είναι συνήθως και οι ακριβέστερες.

Λάθος, λοιπόν, η συμβουλή "πάρε το χρόνο σου πριν απαντήσεις". Καλύτερα να λέμε στους μάρτυρες: "κύτταξε και πες μας αμέσως τι θυμάσαι!"

Μέρες του 1936

Επειδή η ιστορική μνήμη, αν και απαραίτητη, συχνά είναι ελαττωματική έως ανύπαρκτη και καθώς στις μέρες μας ποικίλες όσες παρατάξεις και οργανώσεις της ακροδεξιάς κερδίζουν έδαφος στη λαϊκή υποστήριξη, θεωρώ χρήσιμο να παραθέσω όλες τις διατάξεις μιας εμπιστευτικής διαταγής του δικτάτορα Μεταξά, αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας (με τις ευχές του βασιλιά) τον Αύγουστο του 1936. 

Θυμίζω επίσης αρχικά μερικά πράγματα, που δεν είμαι βέβαιος ότι είναι αρκετά γνωστά:

* Ο Βενιζέλος είχε ενθουσιαστεί με την ανάθεση του Υπουργείου Στρατιωτικών στον Μεταξά από τον Βασιλιά Γεώργιο στις αρχές του 1936! Και είχε τελειώσει τη σχετική του επιστολή στον φίλο του Ρούφο: Ζήτω ο Βασιλεύς!!!!

* Πριν ο Μεταξάς οριστεί κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός-επειδή είναι γεγονός ότι του ανατέθηκε η πρωθυπουργία από το βασιλιά και μάλιστα πήρε και ψήφο εμπιστοσύνης από το Κοινοβούλιο, λίγους μήνες πριν το καταργήσει- πέθαναν στη σειρά ο Κονδύλης, ο Βενιζέλος, ο Δεμερτζής (ήταν τότε πρωθυπουργός) και ο Τσαλδάρης. Κάποιοι μίλησαν για την Αόρατο Χείρα!

Να λοιπόν η εμπιστευτική διαταγή του Ι. Μεταξά (κράτησα την πρωτότυπη σύνταξη και ορθογραφία, εκτός του πολυτονικού):

* Απαγορεύεται απολύτως η εμφάνισις λευκών εις τας στήλας των εφημερίδων. Αι εφημερίδες υποχρεούνται να συμπληρώνουν τα δημιουργούμενα κενά εκ των διαγραφών, εις τας οποίας προβαίνει η υπηρεσία εποπτείας Τύπου. Απαγορεύεται η συμπλήρωσις των κενών εις την πρώτην και τελευταίαν σελίδα με διαφημίσεις. Απαγορεύεται απολύτως η αναγραφή πληροφορίας, η οποία να αποκαλύπτει την άσκησιν προληπτικής λογοκρισίας.

* Απαγορεύεται οιαδήποτε κρίσις περί του έργου της Κυβερνήσεως, εκτός εάν είναι ευμενής.

* Απαγορεύεται η αναγραφή οιασδήποτε πληροφορίας αφορώσης πολιτικά κόμματα και πολιτευομένους εν γένει, ως και η αναγραφή των ονομάτων αυτών.

* Απαγορεύεται η αναγραφή ειδήσεων περί μεταβολών των υπουργών και εν γένει συνθέσεως της Κυβερνήσεως.

* Περί ταξιδίων της Α.Μ. του Βασιλέως θα δημοσιεύονται μόνον όσα ανακοινούνται επισήμως.

* Απαγορεύεται η δημοσίευσις κρίσεων ή πληροφοριών περί συναλλάγματος, δραχμής, δημοσίου χρέους, πίστεως της Χώρας, εντόκων γραμματίων, μεταφοράς χρυσού και εν γένει περί της οικονομικής καταστάσεως της χώρας. Η δημοσίευσις τούτων επιτρέπεται μόνον όταν δίδωνται εγγράφως υπό του κ. Υπουργού των Οικονομικών σχετικαί ανακοινώσεις.

* Απαγορεύεται η αναγραφή πάσης πληροφορίας σχέσιν εχούσης με εργατικάς και επαγγελματικάς οργανώσεις και οιασδήποτε εκδηλώσεις αυτών, εκτός εάν πρόκειται περί κινήσεων και εκδηλώσεων αι οποίαι είναι ενισχυτικαί του έργου της Κυβερνήσεως, έχουν δε εγκριθεί προηγουμένως υπό του υφυπουργού της εργασίας δια τας Αθήνας ή των αρμοδίων υπηρεσιών δια τας επαρχίας.

* Απαγορεύεται η αρθρογραφία ή η ειδησεογραφία περί ακριβείας του βίου, υπερτιμήσεως των ειδών, αισχροκερδείας και τιμαρίθμου, εκτός εάν πρόκειται περί υπουργικών ανακοινώσεων.

* Εν γένει αι εφημερίδες δέον να υποχρεωθώσιν, όπως εκθύμως και ενθουσιωδώς δι΄άρθρων, σχολίων και πάσης φύσεως δημοσιευμάτων συμβάλωσιν εις το αναμορφωτικόν και αναδημιουργικόν έργον της Κυβερνήσεως.

* Απαγορεύεται η αναγραφή ειδήσεων, εξ ών να εμφάινηται η ύπαρξις καπνεργατικού τραστ.

* Προ της κυκλοφορίας εκάστη εφημερίς ή περιοδικόν δέον να αποστέλλη εις την αρμοδίαν υπηρεσίαν εποπτείας Τύπου εν πρώτον φύλλον, δια να παραβάλλεται με τα λογοκριθέντα δοκίμια και αφού ληφθεί η άδεια αυτής, δια σφραγίσεως του φύλλου, τότε και μόνον θα επιτρέπεται η κυκλοφορία.

Τσαπανίδου και Παπακωνσταντίνου

Η δημοσιογράφος Πόπη Τσαπανίδου πήρε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη από τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Η δημοσιογράφος ήταν εύστοχη, αρκετά επιθετική- όπως έπρεπε- και του έκανε δύσκολα ερωτήματα. Κάποιοι έγραψαν ότι τον "διέλυσε". Δεν είναι αυτή η δική μου εκτίμηση.

Πρέπει να πω ότι η κ. Τσαπανίδου τα πήγαινε καλά, μέχρι που έκανε δύο καθοριστικές ερωτήσεις: Πόσα χρήματα παίρνει ο κ. Παπακωνσταντίνου και γιατί οι βουλευτές δεν ελάττωσαν ακόμη περισσότερο το μισθό τους (αρχικά ρώτησε γιατί δεν τον ελάττωσαν καν και ο Υπουργός τη διόρθωσε ότι τον έχουν ελαττώσει κατά 50%). Στα ερωτήματα, λοιπόν, που έθεσε πήρε κατά τη γνώμη μου δύο αποστομωτικές απαντήσεις: Πρώτον διαπιστώθηκε ότι ένας Υπουργός παίρνει πολύ λιγότερα από ότι η κ. Τσαπανίδου. Και δεύτερον, όπως απάντησε ο κ. Παπακωνσταντίνου, οι βουλευτές πρέπει να έχουν αξιοπρεπή μισθό (και υπενθυμίζω πάντως μικρότερο από της συγκεκριμένης δημοσιογράφου). Στην ενάντια περίπτωση βουλευτές θα γίνονται μόνο όσοι είναι εύποροι ή όσοι δεχτούν να γίνουν πιόνια των συμφερόντων. 

Σίγουρα έκανε λάθη ο Γ. Παπακωνσταντίνου, όπως και ο Γ. Παπανδρέου. Πρέπει άραγε οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ να κάνουν συναγωνισμό λαϊκισμού για να τα αναδεικνύουν; 

Ελλάδα. 3 + 1 Λύσεις.

Ποιες λύσεις υπάρχουν άραγε για το μέλλον της χώρας μας; 

Η πρώτη, αυτή προς την οποία μας σπρώχνουν οι υποτιθέμενοι εταίροι μας είναι η συμβατική. Είναι η συνέχιση της πειθήνιας συμμετοχής μας στην ήδη στέρεα διαμορφωμένη διεθνή συγκυρία των πολυεθνικών, της ηγεμονίας των ΗΠΑ στο παγκόσμιο στερέωμα και της Γερμανίας στην Ευρώπη. Μέσα το υφιστάμενο τραπεζικό σύστημα, τους οίκους αξιολόγησης, τους δανειστές και την ολοένα και μεγαλύτερη εξάρτηση. Είναι ίσως και η πιο ομαλή, αν σκεφτεί κανείς οτι τουλάχιστον η Ευρώπη ολόκληρη την έχει αποδεχτεί και συμμετέχει. Είναι και η πιο πιθανή, αν τα δύο "μεγάλα¨κόμματα εξασφαλίσουν τους 151 βουλευτές.

Η δεύτερη λύση είναι η ρήξη με την Ευρώπη και το διεθνές σύστημα. Δεν χρειάζεται παρά να δηλώσει η επόμενη κυβέρνηση ότι θέλει να διαπραγματευτεί και πάλι τα δάνεια και τα μνημόνια και η κατάληξη μάλλον θα είναι η έξοδος από τη σημερινή ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Υπάρχει θα πει κανείς η ελπίδα, ότι εάν διαπιστωθεί στην Ελλάδα ένα ισχυρό ρεύμα μετά τις εκλογές εναντίον αυτών που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, θα αναγκαστεί η Ευρώπη να αλλάξει στάση και να κάνει πίσω σε αρκετά από αυτά που έχουν επιβληθεί, αλλά δεν είμαι πολύ αισιόδοξος ως προς αυτό. Το πιο πιθανό είναι ότι η άρνησή μας να συναινέσουμε στη συνέχιση της σημερινής πολιτικής θα μας οδηγήσει εκτός Ευρώπης και εκτός ευρώ. Αυτό δεν θα ήταν αναγκαστικά καταστροφή, αν είχαμε μια εμπνευσμένη πολιτική ηγεσία και κόμματα ικανά να συνεργαστούν αρμονικά, επιχειρώντας τις απαραίτητες τομές, προστατεύοντας τον εθνικό πλούτο και τις φτωχότερες τάξεις και κάνοντας βέβαια και τις απαραίτητες συμμαχίες με άλλες χώρες. Με τους πολιτικούς που έχουμε μοιάζει επιστημονική φαντασία!

Η τρίτη περίπτωση, που είναι βέβαια η ιδανική με τα σημερινά δεδομένα, είναι να προκύψει μεν μια κυβέρνηση με στόχο να καταργήσει τα μνημόνια και να αμφισβητήσει τις επαχθείς δανειακές υποχρεώσεις, η οποία όμως δεν θα κάνει άμεσα τις ρήξεις, αλλά θα προσπαθήσει πρώτα να δημιουργήσει στηρίγματα και συμμαχίες με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εδώ είναι ίσως καθοριστικό το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών. Μια νίκη του Ολλάντ, μπορεί να συνοδευτεί από μια αλλαγή των ισορροπιών στην Ευρώπη, αν βέβαια οι Γάλλοι σοσιαλιστές α) εννοούν αυτά που λένε και β) έχουν τη δύναμη να τα επιβάλουν. Και τα δύο αμφίβολα, αλλά αν ισχύσουν μπορεί κάτι να αλλάξει και τότε μπορεί να δημιουργηθεί μια κρίσιμη μάζα χωρών, που να έχει και φωνή και κάποια δύναμη. Σήμερα ο γερμανο-ολλανδο-σκανδιναυικός άξονας δεν έχει αντίπαλο! Η λύση αυτή φαντάζει εξαιρετικά δύσκολη για πάρα πολλούς λόγους και ο κυριότερος δεν βρίσκεται εκτός συνόρων. Ποιο κόμμα και ποιος πολιτικός ηγέτης στην Ελλάδα σήμερα μπορεί μετά τις εκλογές να έχει τη δύναμη και τις ικανότητες για τέτοιους χειρισμούς;

Υπάρχει βέβαια και μια τέταρτη λύση (γι΄αυτό μιλώ για 3+1 λύσεις). Να πάρει εντολή διακυβέρνησης το ΚΚΕ και να μας βάλει στο δρόμο του αληθινού σοσιαλισμού, οπότε όλα τα προηγούμενα δεν έχουν καμιά σημασία. Μένει να δούμε αν αυτό που δεν μπόρεσε να πετύχει η Σοβιετική Ένωση μπορεί να το κάνει η Ελλάδα. 

Murakami 1Q84

Ένα πολυσέλιδο ενδιαφέρον βιβλίο από τον Haruki Murakami. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από δύο ήρωες, τον Tengo και την Aomame, που αναζητά ό ένας τον άλλο σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου. 

Υποτίθεται ότι ο τίτλος θυμίζει το 1984 του George Orwell, στηρίζεται μάλιστα στην ομοφωνία που υπάρχει στα γιαπωνέζικα ανάμεσα στον αριθμό εννέα και το γράμμα Q. Δεν μπορώ να πω ότι βρήκα αρκετές ομοιότητες πάντως ανάμεσα στα δύο έργα, ίσως μια αμυδρή νύξη υπάρχει στην αρχή, όπου παρουσιάζονται κάποια στοιχεία της κοινωνίας της Ιαπωνίας ως "δυστοπικά" (πχ οι παραθρησκευτικές οργανώσεις με τη "στρατωτικού τύπου οργάνωση ή ο τρόπος που λειτουργεί στη ζωή της η ηρωίδα του βιβλίου).

Το σκηνικό είναι το Τόκιο και η γύρω περιοχή στο έτος 1984 και δια μέσου των δύο ηρώων δίνονται αρκετά ενδιαφεροντα χαρακτηριστικά στοιχεία της γιαπωνέζικης κοινωνίας.

Το κυριότερο χαρακτηριστικό του έργου είναι μια συνεχής επικοινωνία ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, το υπερρεαλιστικό. Σύγχρονες θεωρίες της φυσικής, όπως πχ η ύπαρξη παράλληλων κόσμων έχουν σαφώς επηρεάσει τον συγγραφέα. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το κρίσιμο στοιχείο για την αποδοχή ή όχι του μυθιστορήματος. Αν δεχτεί κανείς να παίξει με τους όρους του συγγραφέα (στο κάτω-κάτω πρόκειται για μυθοπλασία) τότε μπορεί να το ευχαριστηθεί, καθώς και πλοκή έχει και πάντοτε αφήνει μια αύρα μυστηρίου και αγωνίας για το τι πρόκειται να συμβεί παρακάτω. Αν αντίθετα ο αναγνώστης ανήκει σε εκείνους που απεχθάνονται τα υπερφυσικά και ανεξήγητα, τότε μπορεί να χάσει γρήγορα το ενδιαφέρον του. Πρέπει να σημειώσω πάντως ότι ο Murakami είναι πολύ καλός συγγραφέας και οι περιγραφές των σκηνών ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, αλλά κια της φύσης είναι μοναδικές. Έχει επίσης την τάση να δίνει σημασία στη "μουσική" των έργων του (μην ξεχνάμε ότι έγραψε το Norwegian Wood, με τον τίτλο βασισμένο στο γνωστό τραγούδι των Beatles), και αυτό κάνει και στο παρόν μυθιστόρημα, όπου παίζει έναν εξέχοντα ρόλο η Sinfonietta του  Janacek. 

Προσωπικά το βρήκα ενδιαφέον και δεν το βαρέθηκα, παρά το μέγεθός του.

Τι λέτε για λίγη Άνοιξη;

Έρχονται οι Ε-λωριδες κυκλοφορίας!

Η Υπηρεσία Συγκοινωνιών της Φιλαδέλφειας, στις Η.Π.Α.έβγαλε μια ανακοίνωση, μαζι με ένα επεξηγηματικό video, σύμφωνα με την οποία αρχίζει ένα πιλοτικό πρόγραμμα για μια ειδική λωρίδα κυκλοφορίας στα πεζοδρόμια, που ονομάζεται  E-λωρίδα, στην οποία θα περπατούν όσοι έχουν τα μάτια τους προσηλωμένα στις ηλεκτρονικές τους συσκευές. Αυτό για να διευκολύνεται η κυκλοφορία, αλλά και για την αποφυγή ατυχημάτων!

Δείτε το σχετικό video στη διεύθυνση:

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=CkA3-lgiWFE#!

Αν και είναι ένα πετυχημένο πρωταπριλιάτικο αστείο, μήπως τελικά είναι μια καλή ιδέα;

Το σφάλμα του χαρτοπαίκτη

Το μέτρημα και οι ευθύνες

Διαβάζοντας ένα κείμενο του Δ. Δανίκα στο ΒΗΜΑ (σχολίαζε τη στάση του Γ. Μπαμπινιώτη σε σχέση με το νόμο για τα Πανεπιστήμια), είδα αυτόν τον εξαίρετο στίχο του Μανόλη Αναγνωστάκη, που νομίζω εκφράζει με ιδιαίτερα  "λακωνικό" τρόπο και πολύ πιο εύστοχα, από τα μύρια-όσα έχουν γραφτεί, την κριτική αυτών που έφεραν την Ελλάδα στη σημερινή της κατάντια:

«Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε»!

Αυτός ο τόπος δεν θα αλλάξει ποτέ!

Υπάρχει ένα πολύ ωραίο τραγούδι του Μάνου Χατζηδάκι, που τελειώνει με τους στίχους: " Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ!". 

Θα τον τροποποιήσω λίγο σήμερα και θα πω " Καληνύχτα Έλληνες, αυτή η χώρα δεν θα αλλάξει ποτέ!".

Απέφυγα μεχρι σήμερα να μιλήσω για το νέο νόμο για τα Πανεπιστήμια, κυρίως επειδή η απογοήτευση και η πικρία μου για την κατάσταση σε αυτά -που ήταν και ένας βασικός λόγος για την πρόωρη έξοδό μου από την ενεργό υπήρεσία- εξακολουθεί να με διακατέχει σε μαγάλο βαθμό. 

Αλλά η τελευταία ενέργεια του διμηνίτη Υπουργού Παιδείας κ. Γ. Μπαμπινιώτη με αναγκάζει να πω δυό κουβέντες. Είναι γνωστό ότι ο νέος Υπουργός, που τον γνωρίζω πολύ καλά, επειδή συνυπήρξαμε Πρυτάνεις, αποφάσισε να "χαλαρώσει" τον νόμο που πριν λίγους μήνες ψήφισε η Βουλή και εκτός από την αποσύνδεση της επιχορήγησης των Πανεπιστημίων από την εφαρμογή του νόμου, να βάλει στο τραπέζι και άλλα θέματα σχετικά με την εκλογή των Διοικήσεων, αλλά και τον ίδιο τον τρόπο Διοίκησης των Πανεπιστημίων. Κάποιοι ήδη μάλιστα επιχαίρονται και διαβάζω σήμερα σε όλο σχεδόν τον τύπο ότι ο νέος νομος για τα Πανεπιστήμια μπαίνει στο ψυγείο.

Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι ο νέος νόμος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσαρμογή των Πανεπιστημίων μας σε ότι ισχύει διεθνώς εδώ και αρκετά χρόνια όχι μονο στο Δυτικό κόσμο, αλλά παντού στη Γη. Αυτή είναι η πραγματικότητα, είτε το θέλουμε είτε όχι. Η ιδέα του ανεξάρτητου ελέυθερου ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου έχει πεθάνει εδώ και χρόνια και μόνο εμείς φαίνεται ότι δεν το έχουμε αντιληφθεί. Ωραίο να φυλάς Θερμοπύλες, αλλά χρειάζεσαι και έναν Λεωνίδα και τους αντίστοιχους Σπαρτιάτες! Και να γνωρίζεις παράλληλα ότι αντιπροσωπεύεις έναν ολόκληρο πολιτισμό, που κινδυνεύει από τις ορδές των βαρβάρων. Θα μου επιτρέψετε να γελάσω αν κάποιος πει ότι αυτό αντιπροσωπεύουν σήμερα τα ελληνικά πανεπιστήμια. Μπορεί να υπήρχαν οι προθέσεις, μπορεί σίγουρα να υπάρχουν και σήμερα μεμονωμένες εξαίσιες περιπτώσεις πανεπιστημιακών δασκάλων και ερευνητών, αλλά το σύστημα είναι διαβρωμένο και όζει.

Ανεξάρτητα, όμως, από όλα αυτά με ποιό δικαίωμα ένας εξαιρετικά βραχύβιος Υπουργός έρχεται και δυναμιτίζει την εφαρμογή ενός πολύ πρόσφατου νόμου του Κοινοβουλίου και επιστρέφει τα Πανεπιστήμια στο παρελθόν; Από συμπαράσταση στους τέως συναδέλφους του Πρυτάνεις, όπως λενε μερικοί, ώστε να παραταθεί η θητεία τους και να λήξει κανονικά στα τέσσερα χρόνια, πριν εφαρμοστεί ο νέος νόμος;  Ή μήπως δεν πρόκειται για "διμηνίτη" Υπουργό, αλλά υπάρχουν σκέψεις και υποσχέσεις για την καθιέρωση μιας θέσης μόνιμου Υπουργού Παιδείας, που δεν είναι κακή πρόταση, αλλά καλά θα ήταν να το γνωρίζουμε;

Αυτό που κυρίως θέλω να πω είναι ότι αυτό που κάνει ο κ. Μπαμπινιώτης είναι να αποδεικνύει για άλλη μια φορά -και αυτή τη φορά δυστυχώς ο υπέυθυνος δεν είναι ο συνήθης ύποπτος πολιτικός -ότι δεν μπορεί να αλλάξει στη χώρα μας η νοοτροπία των μικρο ή μεγαλο-εξυπηρετήσεων και των προσωρινών διακανονισμών και ενισχύει αυτό που είπα στην αρχή: Καληνύχτα Έλληνες, αυτός ο τόπος δεν θα αλλάξει ποτέ!

Σχέση ανάμεσα στην αποδοχή της θεωρίας της εξέλιξης και του πλούτου των χωρών

Ναι. Υπάρχει και αυτό. Μια ανάλυση έδειξε ότι όσο πιο πλούσια είναι μια χώρα τόσο περισσότερο αποδέχονται οι κάτοικοί της ότι η θεωρία της εξέλιξης είναι σωστή, ή για να το πούμε αλλιώς τόσο λιγότερο έχουν οι κάτοικοί της ανάγκη να καταφεύγουν στη θρησκεία και στην άποψη ότι ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο σε επτά ημέρες και τον άνθρωπο κατ' εικόνα και ομοίωσίν του (και άρα να μην αποδέχονται τη θεωρία της εξέλιξης). 

Υπάρχει και η αντίστροφη εξήγηση, ότι όσο λιγότερο πιστεύεις ότι υπάρχει ένα παντοδύναμο όν που επηρεάζει τη ζωή σου, τόσο περισσότερο στρώνεσαι στη δουλειά και αυξάνεις τον πλούτο της χώρας σου. Ο καθένας διαλέγει όποια εξήγηση προτιμά.

Τρανή εξαίρεση οι Ηνωμένες Πολιτείες! Μια πλούσια χώρα, μια χώρα που δεν έχει επίσημη θρησκεία, αλλά όπου οι θρησκευτικές πεποιθησεις έχουν μεγάλη πέραση και έχουν καταστεί μάλιστα κύριο θέμα στις επικείμενες προεδρικές εκλογές. Η αποδοχή της εξέλιξης στις ΗΠΑ είναι εξαιρετικά χαμηλή. Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν επίσης σχετικά χαμηλά ποσοστά αποδοχής της θεωρίας της εξέλιξης σε σύγκριση πάντα με τον πλούτο τους.

Εντυπωσιακά μεγάλα ποσοστά αποδοχής της θεωρίας της εξέλιξης παρατηρούνται κυρίως στις Σκανδιναυικές χώρες, οι οποίες ανήκουν βέβαια και στις πλουσότερες του κόσμου. Και πως να μην θαυμάσει κανείς τη Νορβηγία, που είναι η πλουσιότερη χώρα στον σχετικό πίνακα. 

Να σημειωθεί ότι δεν συμπεριλαμβάνονται σημαντικές χώρες (πχ Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ισραήλ κλπ), που θα είχε ενδιαφέρον η σχετική σύγκριση. Επίσης δεν γνωρίζω πόσο έγκυρα είναι τα οικονομικά στοιχεία (π.χ.νόμιζα ότι η Τουρκία δεν είναι τόσο χαμηλά).

Μια χώρα χωρίς πυξίδα

"Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα" έλεγε ένα παλιό τραγουδάκι. Κάπως έτσι πορευόμαστε σήμερα, αν και δεν ξέρω αν η  "ελπίδα" είναι λέξη που δικαιούμαστε να χρησιμοποιούμε.

Πορευόμαστε προς τις εκλογές και είναι άγνωστο αν θα επικρατήσει στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος η προσπάθεια σύγκρισης ανάμεσα σε πολιτικά προγράμματα που θα μας βγάλουν από την κρίση, ή απλά μια τεράστια ψήφος διαμαρτυρίας και επιλογή πολιτικών σχηματισμών, που δεν έχουμε ιδέαν τι πραγματικά πρεσβεύουν, αν πρεσβεύουν τίποτα.

Η τάση να τιμωρήσουμε αυτούς που μας έφεραν ως εδώ είναι λογική και τους τη χρωστάμε. Από την άλλη πλευρά η επιλογή κάποιων, που πιθανότατα θα μας αποτελειώσουν δεν είναι καθόλου, μα καθόλου απίθανη εξέλιξη.

Επειδή σε όλη αυτή την πορεία προς την κρίση έχουν ευθύνη ΟΛΟΙ οι πολιτικοί σχηματισμοί που υπήρχαν, άλλης βέβαια έκτασης ο καθένας, θα ήταν ευχής έργον να υπήρχε μια πραγματικά καινούργια πολιτική δύναμη, που θα μπορούσε να εκπλήρώσει τις απαιτήσεις αυτών που σκέφτονται υγιώς: από τη μια την τιμωρία των υπευθύνων και από την άλλη την πρόταση που θα φέρει ελπίδα για την έξοδο από την κρίση.

Υπάρχει άραγε αυτή η πολιτική δύναμη; Εγώ μέχρι στιγμής δεν τη βλέπω.