Σήμερα ένα παλιότερο κείμενο, έτσι για προβληματισμό... Ανήκει σε μια ενότητα με τίτλο "Μεσοφρενικές Υστερίες".
ΑΒΓΑ ΝΟΙ ΣΤΗΣΙΜΑ
Φόρεσα όλους τους κρεμαστινούς μου και τις διαμαντοπούλες μου και βγήκα στο σταχτοχρώμι του Παγίου Ανελεήμονα. Ήδη είχε φτάσει η ακάματη γηργατιά και πέντε για καυγά επιτρουκίας. Και μετά οι Ανέστηδες με τις αγένειές τους .Όπου νάναι τα ήμερα θα έπεφταν θύματα εις έτη μιας διουρνητικής περιφοράς.
Στη γωνία οι φτου να μη με τις αψίδες και τα φρόκαλα. Σε αγριανάπαυση για τη χώρα και με απροκάλεστη ιταμότητα. Στην απέναντι γωνία τα χρυσόψαυγα. Με κουνήματα για τη μετανάσταση και την καθαριότητα της οδού Φυλής.
Οι ευπρόσωποι του ρύπου ενορχήστρωναν τα γεγονότα. Το πρώτο τσουλί κακάριζε "ένα-δύο, ένα-δύο" για αποσυντονισμό. Αγοραία στρατόσφαιρα. Αναστατωμένος ο ερχόμενος.
Η ενέδρα είχε λοιπόν στηθεί και οι επισημένιοι αρριβαριστές. Ως μη φαινόμενη ταυτοπροσωπούσα την τοπική αντί για λύπηση εγώ εν σώματι τέθηκα εαυτόν. Χαίρε πολυχαρατσωμένη κύριος είδε τι μας περιμένει.
Ο Δήμαρχος ακουστουμακύριος μαγνήσιο τεκνό της νεοκατάστασης και με ραβδί του αποκομματικού πυρήνα. Χυδαιολόγος και βαριά πηκτωμένος.
Αποκοτιά και όλοι οι μαυροκαλτσάτοι, μηδ' ενός αφηρημένου.
Θα έχουμε κι άλλη τεχνική αναδίπλωση κάτω από τα εμφανιζόμενα. Οι μουσικοί ζουν από τα έτοιμα. Υπάρχει και μι άφωνη.
Ο τελευταρχίδης επιβουλεύεται το κομπολόι του. Αργεί ο πιό Αργός. Να και ο σταυροφόρος μαυροπρόσωπος της παραλυσίας.
Τα πρωτοσυνθήματα βγήκαν στον αέρα. Λαγοί εδώ μένει εκεί ποτέ δε μένει. Είμαστε δυοτρεις άντε το πολύ δεκατρείς. Ήρθαμε να φάμε πάστες. Και αμαπόλα αμαπόλα.
Αρχή του τέλους, έφτασε ο πιο Αργός μέσα σε κατωκραυγές και ποδοκροτήματα. Αστρονομική ακαταστασία παραπολιτικά.
Εγώ όπως είπα με τα ούλα μου. Μαριεστάτη και καταγέλαστη. Ή είμαστε για λύπηση ή δεν είμαστε. Δεν τους αφήνω πουλές στη χαλαρή στις συννευριάσεις. Και λένε για τις Αννούλες...
" Αγαπητοί συναλήτες και διαγκωνιστές, χίμαιρα η πόλη με ανάσες, είμαστε εδώ για να βρεκεκκουάξουμε πάνω από την καρυδιά ότι όλοι οι τύποι με τις ράστες είναι με τα φαράσια. Δικά μας φαράσια... Δεν μας αποφεύγει... είμαστε λαγός μεταπηδών και προσπίπτων που έσβησε 400 λαβωμένα κεριά"
Μετά μίλησε ο Πανωόλης Εγκαλέζος το κύμβαλο της κατάστασης, με δύο βαστάζους και έναν μυαλοκουβαλητή. Την έκανε λιμνοθάλασσα...Δεν θα ψειριάσει ο καταυλισμός! Όχι στη μπαροβία! Ο λαγός δεν μπορεί να παρακρατηθεί, θα χαλάσει...
Η παράταση φορτίζει ρούπι-ρούπι...Οι αυγουλιάρηδες ντουράν-ντουράν...Οι ακάματοι σηκώνουν τις χαρουπιές. Οι ματιασμένοι διορθώνουν το παράστημα. Θέλουν να εμφυλοχωρίσουν παράμεσα. Οι φοβαγμένοι με τις ράστες θέλουν να τη σκαπουλάρουν.
Χάνει η Ράνια το Γιωργή και τούμπαλιν...Γίνεται ρήση γνωμικών...και κλάμα η Μαρία. Οι απόστολοι πασπατεύουν τον πιο Αργό. Και γίνονται ιδαλγοί.
Τα άτια μου σκούζουν. Φεύγα λέω. Άλλο να το κλαις κι άλλο να το πιάνεις...Όποιου τούφυγε τόφαγε.
