Κυριακή 31 Μαΐου 2015

Proverb του Steve Reich ή "πόσο μια μικρή σκέψη μπορεί να γεμίσει μια ολόκληρη ζωή"

“Πόσο μια μικρή σκέψη μπορεί να γεμίσει μια ολόκληρη ζωή” (“How small a thought it takes to fill a whole life!”), σε ελεύθερη μετάφραση.

Αυτό το σύντομο κείμενο του Ludwig Wittgenstein στάθηκε η αιτία της έμπνευσης του συνθέτη Steve Reich (γεν. 1936), που πρόσφατα χαρακτηρίστηκε από τους New York Times ως ο μεγαλύτερος εν ζωή συνθέτης.

Το κομμάτι του Proverb εκτελείται από τρεις σοπράνο, δύο τενόρους και ένα μικρό μουσικό σύνολο. Οι φωνές επαναλαμβάνουν αυτή τη μοναδική φράση του Wittgenstein ξανά και ξανά σε επάλληλους μουσικούς συνδυασμούς. 

Ο ακροατής συλλαμβάνει με βαθμιαίο τρόπο τη βασική ιδέα: “πόσο μια μικρή σκέψη μπορεί να γεμίσει μια ολόκληρη ζωή, ή πόσο μια μικρή γραμμή μπορεί να γεμίσει μια ολόκληρη σύνθεση".

Νομίζω ότι πρόκειται πραγματικά για ένα αριστούργημα!


Δημοκρατία και Δικαιοσύνη

Η δημοκρατία πρέπει να κρίνεται όχι μονάχα από τους θεσμούς που υπάρχουν επίσημα, αλλά από το βαθμό στον οποίο διαφορετικές φωνές από διαφορετικά στρώματα πολιτών μπορούν πραγματικά να ακουστούν.


Από το βιβλίο του Amartya Sen “The Idea of Justice”

Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

Πορτοκάλογλου και αριστερός φασισμός

Οι παρθενογενημένοι και άμωμοι εκ των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ παρεξηγήθηκαν με αυτό το τραγούδι του Πορτοκάλογλου! 

Ένα τραγούδι που μιλά για την κρίση, που περνά η χώρα μας.

Έχουν ξεσηκωθεί στα social media και μιλούν για ότι πιο προσβλητικό και αισχρό έχουν ακούσει τα τελευταία χρόνια και τον παρομοιάζουν με τον Πάγκαλο!!!

Τους πείραξε ιδιαίτερα ο στίχος: "νικητές και νικημένοι όλοι χάσαμε μαζί"

Μέχρι που μπορεί αν φτάσει άραγε ο αριστερός φασισμός; 


Εγώ προσωπικά τον συγχαίρω τον Πορτοκάλογλου. Μακάρι να βρει μιμητές! 

Και να καταλάβουμε όλοι ότι πρέπει να μπει τέλος στον τεχνητό διχασμό, που επιδιώκουν οι φανατικοί και των δύο άκρων.



Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

Τίτος Πατρίκιος




Από συνέντευξη του Τίτου Πατρίκιου

" Σκέφτομαι τη γνωστή φράση του Καζαντζάκη, που είχε συνεπάρει και εμένα. 'Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος'. Από καιρό λέω το αντίθετο. 'Πάντα ελπίζω σε κάτι. Πάντα φοβάμαι για κάτι. Πάντα προσπαθώ να γίνω ελεύθερος'. Έτσι προσπαθώ να συμπεριφέρομαι, αλλά δεν σημαίνει ότι το πετυχαίνω πάντα".

Σάββατο 23 Μαΐου 2015

Απογοήτευση…

Ομολογώ ότι δεν έχω διάθεση να γράψω τελευταία. Είναι τέτοια η κατάσταση που βιώνουμε στη χώρα τούτη, ώστε κάθε σώφρων άνθρωπος δεν μπορεί παρά να νοιώθει τεράστια απογοήτευση.

Ένας λαός κακομαθημένος από τους πολιτικούς που τον κυβερνούν τόσα χρόνια έφερε στην εξουσία ένα νέο πολιτικό και μια παράταξη, που τον έπεισε πρώτον ότι δεν συμμετείχε στη διαφθορά και δεύτερον ότι θα βελτίωνε την κατάστασή του. Με ένα κρεσέντο άκρατου λαϊκισμού και απίθανων ψεμάτων. Επειδή και στη διαφθορά συμμετείχαν, αν δει κανείς πόσα από τα στελέχη τους είχαν πόστα και στις προηγούμενες κυβερνήσεις ή εκμεταλλεύθηκαν την κατάσταση για να πλουτίσουν, αλλά και κανένας τους τόσα χρόνια δεν έλεγε κουβέντα για τις υπερβολές που γίνονταν στη χώρα με τον  συνεχή δανεισμό και τον υπερτροφικό και κυρίως αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα, που η αυτή η αριστερά ήθελε πάντοτε να τον κάνει ακόμη μεγαλύτερο.
Αυτό όμως που με ενοχλεί περισσότερο είναι ο λαϊκισμός και η προσπάθεια να μοιραστεί η Ελλάδα σε “εμάς” και τους άλλους”. Όποιος τους κάνει κριτική ανήκει στην πέμπτη φάλαγγα και είναι έμμισθο όργανο κάποιων συμφερόντων. Καταστρέφουν την παιδεία, μάχονται την τεχνολογική εξέλιξη και υπάρχει μεγάλος φόβος να κάνουν την Ελλάδα απόβλητη στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Είναι ένας συρφετός μετρίων ανθρώπων, με ιδεοληψίες και εμμονές, που δεν έχουν τη δυνατότητα να δουν πέρα από το στενό κομματικό και συντεχνιακό τους συμφέρον.

Και το χειρότερο απ΄όλα είναι ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή καμιά υγιής πολιτική δύναμη να αντιπαρατεθεί σε αυτή τη λαίλαπα του λαϊκισμού και της μετριότητας. 

Γιατί τα παραδοσιακά μεγάλα κόμματα όχι μόνο πλήρωσαν τα σφάλματα τριάντα ετών, αλλά και δεν διαθέτουν ηγέτες με ανάστημα, που θα μπορούσαν να  αντιταχθούν στο λαϊκισμό και να εμπνεύσουν ένα λαό που δεν έχει μάθει να επιδιώκει την αριστεία και την αξιοπρέπεια, που τόσο υποκριτικά επικαλούνται οι λαϊκιστές. 


Η χώρα βουλιάζει….και δυστυχώς βουλιάζει στη λάσπη, όπου κανένα σωσίβιο δεν μπορεί να τη σώσει…. 


Παρασκευή 15 Μαΐου 2015

Λύση αντί συμφωνίας!

Αυτή η κυβέρνηση (τρόπος του λέγειν) ασχολείται κυρίως με τους ορισμούς και τις λέξεις. Έχει κάτι σαν φετίχ, ας πούμε με το πως ονομάζει τα πράγματα, που μας σερβίρει.

Μετά την τρόικα που έγιναν θεσμοί, την αλλαγή του ονόματος της διαπραγματευτικής ομάδας και όλα τα άλλα παρεμφερή, τώρα βρήκε και τον πρωτότυπο τρόπο που θα μας πασάρει το νέο μνημόνιο.

Θα μας πει ότι συμφωνία με τους εταίρους δεν υπάρχει, επειδή υπάρχουν οι γνωστές κόκκινες γραμμές, αλλά επειδή ο λαός μας δεν θέλει τη ρήξη, θα βρούμε με τους εταίρους, μια “λύση”. Η οποία δεν θα απηχεί μεν τις απόψεις της κυβέρνησης, αφού θα περιέχει έντονα αντιεργατικά και υφεσιακά μέτρα (αν δεν είναι υφεσιακά μέτρα η φορολογική καταιγίδα που έρχεται, τότε τι είναι), αλλά τι να κάνουμε είναι μια κάποια “λύση” στο αδιέξοδο.

Δεν συμφωνούμε λοιπόν, αλλά θα βρούμε μια “λύση”. 


Έ, ρε δέσιμο που θέλουν!

Τρίτη 12 Μαΐου 2015

Μεσαιωνικό ΣΥΡΑΝΕΛΑ !!

Τι άλλο θα δούμε από την κυβέρνηση ΣΥΡΑΝΕΛ!

Θαυματουργά οστά περιφέρονται σε νοσοκομεία με τη συνοδεία του Υπουργού Υγείας!

Αφού προηγουμένως έγιναν δεκτά με τιμές αρχηγού κράτους! Μέσα σε κοσμοσυρροή (=ψηφαλάκια ).

Και όπως εύστοχα ειπώθηκε: επί ΣΥΡΑΝΕΛ δύο αρχηγοί κράτους μας επισκέφθηκαν. Το Άγιο Φως και τα οστά της Αγίας Βαρβάρας!

Ο Μεσαίωνας της πρώτης φοράς αριστεράς. Αν κανείς υπολογίσει και τα μέτρα για την Παιδεία πρόκειται για εξαιρετικά συνεπή πολιτική.  


Κυριακή 10 Μαΐου 2015

Όταν μας κόψαν τα φτερά




Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου.
Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος.
Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Μπέλλου & παιδική χορωδία «Εύγηρος» Κεφαλλονιάς, «ΞΕΝΕΣ ΠΟΡΤΕΣ», 1985.

Όταν μας κόψαν τα φτερά
είπες «αυτά είναι τυχερά
και κάποιος θα μας νιώσει»
μα έχει περάσει ο καιρός
κι ούτε καημός ούτε θεός
μας τα 'χει ξαναδώσει.
Με τα δικά μας τα φτερά
όλοι πετάξαν στη χαρά
κι ας ήταν κολασμένοι
κι εμείς με τόσα ιδανικά
βρεθήκαμε στα ξαφνικά
να 'μαστε προδομένοι.

«Κάποτε κάποιοι ουρανοί
θα 'ναι δικοί μας», είχες πει
«και θα τους μοιραστούμε»
μα χρόνια πέρασαν πικρά
κι ούτε γι' αστείο μια φορά
δεν ήταν να τους δούμε.
Με τα δικά μας τα φτερά
όλοι πετάξαν στη χαρά
κι ας ήταν κολασμένοι
κι εμείς με τόσα ιδανικά
βρεθήκαμε στα ξαφνικά

να 'μαστε προδομένοι.

Κυριακή 3 Μαΐου 2015

Ακροβατικά υψηλού ρίσκου...

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από την Καθημερινή.