Μια ακόμη χρονιά πορεύεται προς το τέλος της. Μια ακόμη χρονιά κρίσης για τη χώρα μας.
Πολλοί την είδαν στην αρχή της σαν μια χρονιά ελπίδας, αλλά σίγουρα πολύ λιγότεροι τη βλέπουν τώρα έτσι…
Μαι ακόμη χρονιά απογοητεύσεων λοιπόν, με την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς να εφαρμόζει την ίδια ακριβώς πολιτική με εκείνη των προηγούμενων κυβερνήσεων, αφού αυτά είναι τα πραγματικά περιθώρια που αφήνει ο σύγχρονος καπιταλισμός.
Είναι γεγονός ότι όποιοι ζουν σε συνθήκες ασφυκτικών περιορισμών φαντασιώνονται κάποια μεγαλύτερα σύνορα γύρω τους, για να αντέχουν… Αυτές οι φαντασιώσεις στη δική μας περίπτωση ονομάζονται άλλοτε succes story και άλλοτε παράλληλο πρόγραμμα…
Αυτοί βέβαια που πληρώνουν περισσότερο αυτή την ασφυξία είναι οι νέοι άνθρωποι και μάλιστα οι επιστήμονες, που έχουν κατά χιλιάδες μεταναστεύσει από τη χώρα…
Η Ελλάδα σίγουρα θα επανέλθει κάποια στιγμή στη φυσιολογική ζωή… Μέχρι τότε θέλει πολλή δουλειά από όλους και ιδιαίτερα από τους κυβερνώντες…
Βέβαια τι να ελπίζει κανείς, όταν το ύψιστο πολιτιστικό γεγονός για τα μέλη της κυβέρνησης είναι η παράσταση του Λαζόπουλου; Ή όταν ο πρωθυπουργός σε κάθε ευκαιρία δείχνει την έλλειψη καλλιέργειας με τα τσιτάτα του της παρέας;
Υπάρχουν όμως και εκείνοι οι πολλοί που κάνουν τη δουλειά τους και διατηρούν τη σοβαρότητα και την αξιοπρέπειά τους… Όσο αντέχουν αυτοί υπάρχει ελπίδα….
