Εκλογές λοιπόν. Ίσως οι πιο ενδιαφέρουσες αλλά και οι πιο σημαντικές για το μέλλον μας.
Και πηγαίνουμε σ' αυτές χωρίς νομίζω να έχουν καταλαγιάσει μέσα μας η αγανάκτηση και η πικρία για την αστοχία των πολιτικών μετά τη μεταπολίτευση του 74 και με μεγάλη αβεβαιότητα για την επομενη μέρα.
Αυτή η αβεβαιότητα δεν οφείλεται μόνο στο κλίμα κρίσης που επικρατεί στην Ευρώπη και στο ενδεχόμενο ακυβερνησίας. Έχει και έναν άλλο πολύ σοβαρό κατά τη γνώμη μου καθοριστικό λόγο. Είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης προς ΟΛΟΥΣ εκείνους που ζητούν την ψήφο μας.
Ο Ελληνικός λαός νομίζω θα ήταν διατεθειμένος να πάρει ρίσκα στην παρούσα χρονική στιγμή, μετά από τη τραγική εμπειρία που έζησε. Θα ήθελε να πάρει ρίσκα. Σίγουρα η μεγάλη πλειοψηφία του θέλει να μείνει στην Ευρώπη, αλλά επιθυμεί σύγκρουση με την σημερινή ευρωπαϊκή-βλέπε Γερμανική- πολιτική.
Σε ποιους, όμως, να στηριχτεί; Στις δυνάμεις που μας κυβέρνησαν τα τελευταία τριάντα χρόνια; Αυτοί που τις εκφράζουν σήμερα αν μη τι άλλο φαίνονται σαφώς κατώτεροι από κάθε άποψη από τους επικεφαλής αυτών των πολιτικών χώρων τα προηγούμενα χρόνια. Γιατί θα πετύχουν κάτι καλύτερο;
Δεν συζητώ για την ακροδεξιά, τον ΛΑΟΣ και το κόμμα του Καμμένου, ο οποίος για μένα εκφράζει μόνο τους αμήχανους μπαχαλάκηδες ελληναράδες. Και που όπως ομολόγησε "δεν πρόκανε" να συντάξει πλήρες προεκλογικό πρόγραμμα!
Μιλώ για την αριστερά. Με την εξαίρεση του ΚΚΕ, που εξακολουθεί να έχει ενδιαφέρον για τους ιστορικούς του μέλλοντος, ως ζωντανό απολίθωμα, τι μπορεί να ελπίζει κανείς από την άλλη αριστερά;
Η Δημοκρατική Αριστερά δεν νομίζω ότι είναι επαρκής για τις απαιτήσεις των καιρών. Με μια χλωμή ηγεσία, που στοχεύει βασικά στους μετανοημένους του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι δεν μπορούν ποτέ να ψηφίσουν δεξιά. Και με τάσεις κυρίως συμβιβαστικές, που είναι κατώτερες των σημερινών απαιτήσεων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να είναι η λύση. Το πρόγραμμά του είναι σαφώς αυτό που περισσότερο εκφράζει τον σημερινό πόθο της ελληνικής κοινωνίας για παραμονή στην Ευρώπη, αλλά με αριστερό διεκδικητικό τρόπο. Γιατί, λοιπόν, εμένα προσωπικά δεν με πείθει; Επειδή δεν έχω εμπιστοσύνη στην σημερινή του ηγετική ομάδα! Επειδή επενδύει περισσότερο στο συναίσθημα και όχι στη λογική. Επειδή εξαντλεί τους λεονταρισμούς για εγχώρια και μόνο κατανάλωση. Επειδή οι προτάσεις τους είναι αλλοπρόσαλλες και βαθιά βουτηγμένες στις παθογένειες του πολιτικού συστήματος που μας έχει οδηγήσει στο σήμερα. Με μιαν αύρα βεβαιότητας ότι θα κάνουν χειρότερες επιλογές από εκείνους που μας κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια και μάλιστα σε ένα περιβάλλον που θα είναι ακόμη πιο εχθρικό για τη χώρα μας και επομένως με μεγαλύτερη δυσκολία κινήσεων.
Τι μένει; Η Δημοκρατική Συμμαχία και η Κοινωνική Συμφωνία δεν έχουν κατά τη γνώμη μου τη δυνατότητα να παίξουν ηγετικό ρόλο. Το μόνο που μπορεί να ευχηθεί κανείς είναι αν χρειαστεί να παίξουν κάποιο σταθεροποιητικό ρόλο να είναι σε θέση να το κάνουν. Άλλωστε οι ηγεσίες τους δεν προέρχονται από παρθενογένεση. Είναι καθαρά προϊόντα αυτών που κυβέρνησαν όλα αυτά το χρόνια.
Είναι ακόμη οι η Δράση του Μάνου και η Δημιουργία Ξανά του Τζήμερου. Γνωστός και μη εξαιρετέος ο πρώτος, παντελώς άγνωστος ο δεύτερος. Και οι δυο εκφράζουν σύγχρονες και σε μεγάλο ποσοστό σωστές κατά τη γνώμη μου απόψεις. Θα ήταν καλό να μπουν στη Βουλή, αλλά κακά τα ψέμματα, εκτός από έκπληξη των εκλογών, ευχάριστη για μένα αν γίνει, δεν μπορούν μόνοι τους να αλλάξουν τα πράγματα. Όσοι πάντως προτιμούν να βάλουν ένα μικρό λιθαράκι για το μέλλον καλά είναι να δουν πιο προσεκτικά τη Δημιουργία Ξανά!
Τέλος οι Οικολόγοι-Πράσινοι. Κρίμα που ένα κόμμα που έχει χρωματιστό τίτλο είναι τόσο άχρωμο! Δεν μπορεί να φέρει κι αυτό την αλλαγή, αλλά προσωπικά θα το ήθελα στη Βουλή.
Καταλήγω. Δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν από τους πολιτικούς αρχηγούς. Και έχω τους λόγους μου, όπως είπα.
Είναι γεγονός ότι η αυριανή εκλογική αναμέτρηση είναι κρίσιμη. Υπάρχουν και ορατοί κίνδυνοι ακυβερνησίας και απώλειας της εμπιστοσύνης της Ευρώπης (αυτής που εκφράζεται σήμερα με την γερμανική πολιτική). Επιτέλους, όμως, πρέπει να πάψουμε να ψηφίζουμε με τέτοιου είδους ψευτοδιλήμματα. Αν αποφασίσουμε να μην ψηφίσουμε τα κόμματα που κυβερνούν τα τελευταία χρόνια -και που τα ψηφίσαμε κατά κόρον- είναι επειδή δεν μας εκφράζουν πια και όχι για να τα τιμωρήσουμε. Και αν τα ψηφίσουμε πρέπει να το κάνουμε επειδή μας εκφράζουν και όχι από το φόβο των συνεπειών.
Η δική μου πρόταση είναι να ψηφίσουμε αυτόν που θεωρούμε ότι εκφράζει περισσότερο αυτά που πιστεύουμε για τη χώρα και την κοινωνία. Όσο "μικρός" ή "άπειρος" κι αν είναι. Γιατί μόνο τότε θα έχουμε εκφραστεί ελεύθερα και αντικειμενικά.
Όταν ο λαός μιλήσει με τον τρόπο αυτόν, τότε το μήνυμα πρέπει να γίνει κατανοητό από αυτούς που θα στείλει στη Βουλή. Και είναι υποχρεωμένοι να πράξουν αναλόγως. Ιδιαίτερα αν, όπως εύχομαι, αν και το βλέπω δύσκολο, κανείς τους δεν πάει εκεί με τον τσαμπουκά το νικητή!
