Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2019

Ποίηση

TWO ENGLISH POEMS II

by Jorge Luis Borges


What can I hold you with? 
I offer you lean streets, desperate sunsets, the 
moon of the jagged suburbs. 
I offer you the bitterness of a man who has looked 
long and long at the lonely moon. 
I offer you my ancestors, my dead men, the ghosts 
that living men have honoured in bronze: 
my father’s father killed in the frontier of 
Buenos Aires, two bullets through his lungs, 
bearded and dead, wrapped by his soldiers in 
the hide of a cow; my mother’s grandfather 
–just twentyfour–heading a charge of 
three hundred men in Peru, now ghosts on 
vanished horses. 
I offer you whatever insight my books may hold, 
whatever manliness or humour my life. 
I offer you the loyalty of a man who has never 
been loyal. 
I offer you that kernel of myself that I have saved, 
somehow–the central heart that deals not 
in words, traffics not with dreams, and is 
untouched by time, by joy, by adversities. 
I offer you the memory of a yellow rose seen at 
sunset, years before you were born. 
I offer you explanations of yourself, theories about 
yourself, authentic and surprising news of 
yourself. 
I can give you my loneliness, my darkness, the 
hunger of my heart; I am trying to bribe you 

with uncertainty, with danger, with defeat.

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2019

Η δήλωση και ο διχασμός...

Η δήλωση και ο διχασμός….

Ομολογώ ότι η χθεσινή δήλωση του πρωθυπουργού, ότι από τότε που εκλέχθηκε στο αξίωμα αυτό οφείλει να εκφράζει και να εκπροσωπεί και αυτούς που πάνε στις διαδηλώσεις και αυτούς που φοβούνται τις διαδηλώσεις, αυτούς που δεν έχουν καμιά περιουσία και αυτούς που έχουν κάποια περιουσία και φοβούνται μην την χάσουν, με λίγα λόγια να εκπροσωπεί όλους τους Έλληνες, με άφησε εμβρόντητο και βαθύτατα διχασμένο.

Δεν μπορώ να αποφασίσω αν ήταν η μεγαλύτερη μπαρούφα ή αντίθετα η πιο σοφή δήλωση που έκανε ποτέ Έλληνας πρωθυπουργός.

Μέσα σε αυτό τον απόλυτο διχασμό που νοιώθω ως άτομο, η μόνη μου παρηγοριά είναι ότι, πάντα σύμφωνα με τη δήλωση του πρωθυπουργού, εκφράζει και εκπροσωπεί και τις δύο από τις παραπάνω μου απόψεις.


Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2019

Ποίηση

BREAKING UP

by Yevgeny Yevtushenko

I fell out of love: that’s our story’s dull ending,
as flat as life is, as dull as the grave.
Excuse me–I’ll break off the string of this love song
and smash the guitar. We have nothing to save.
The puppy is puzzled. Our furry small monster
can’t decide why we complicate simple things so–
he whines at your door and I let him enter,
when he scratches at my door, you always go.
Dog, sentimental dog, you’ll surely go crazy,
running from one to the other like this–
too young to conceive of an ancient idea:
it’s ended, done with, over, kaput. Finis.
Get sentimental and we end up by playing
the old melodrama, “Salvation of Love.”
“Forgiveness,” we whisper, and hope for an echo;
but nothing returns from the silence above.
Better save love at the very beginning,
avoiding all passionate “nevers,” “forevers;”
we ought to have heard what the train wheels were shouting,
“Do not make promises!” Promises are levers.
We should have made note of the broken branches,
we should have looked up at the smokey sky,
warning the witless pretensions of lovers–
the greater the hope is, the greater the lie.
True kindness in love means staying quite sober,
weighing each link of the chain you must bear.
Don’t promise her heaven–suggest half an acre;
not “unto death,” but at least to next year.
And don’t keep declaring, “I love you, I love you.”
That little phrase leads a durable life–
when remembered again in some loveless hereafter,
it can sting like a hornet or stab like a knife.
So–our little dog in all his confusion
turns and returns from door to door.
I won’t say “forgive me” because I have left you;
I ask pardon for one thing: I loved you before.

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2019

Διαβάζοντας....

Η τέχνη όμως λίγα πράγματα μπορεί να κάνει ενάντια στην αδικία και τα μπλουζ, από τα οποία ξεπήδησε η τζαζ, ήταν η πραγμάτωση της πικρής αλήθειας ότι πολλή ομορφιά μπορεί να ξεκινήσει σαν μια παρηγοριά για κάτι που δεν μπορεί να διορθωθεί.


Από το βιβλίο του Clive James «Cultural Amnesia.»

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2019

Μουσική Πρόταση: Jacqueline's Tears (Jacques Offenbach)



Les Larmes de Jacqueline (Jacqueline's Tears) Op.76 No.2 / Harmonies du soir Op.68 composed by Jacques Offenbach (1819-1880) and dedicated to Arsène Houssaye.
The performance is by Werner Thomas with Münchener Kammerorchester and it's dedicated to Jacqueline Du Pre.

Jacqueline Mary du Pré (1945-1987) was a British cellist. At a young age, she achieved enduring mainstream popularity. Despite her short career, she is regarded as one of the greatest cellists of all time. Her career was cut short by multiple sclerosis, which forced her to stop performing at the age of 28.
Her husband Daniel Barenboim, is a pianist and conductor.

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2019

Διαβάζοντας....

Η πληγή του ετοιμοθάνατου….

Αλλά είναι Γερμανοί. Η συμπεριφορά τους δεν έχει προκύψει από υπολογισμό, δεν είναι μελετημένη, αλλά προκύπτει από τη φύση τους και από το πεπρωμένο που έχουν επιλέξει. Δεν μπορούσαν να δράσουν διαφορετικά: εάν πληγώσεις το σώμα ενός ετοιμοθάνατου, η πληγή αρχίζει τη διαδικασία ίασης, έστω κι αν ολόκληρο το σώμα θα έχει πεθάνει μετά μια μέρα.

Primo Levi, από τις αναμνήσεις του από το στρατόπεδο συγκέντρωσης και το γεγονός ότι οι Γερμανοί φρουροί τους δεν άλλαζαν συμπεριφορά, ακόμη και τις τελευταίες μέρες πριν την παράδοσή τους.

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2019

Μουσική Πρόταση: Bix Beiderbecke - I'm Coming Virginia - 1927

Καλή χρονιά σε όλους με τζαζ. 

Ο Bix Beiderbecke ήταν ένας από τους καλύτερους λευκούς τζαζίστες, που τον παραδέχονταν και ο μεγάλος Luis Armstrong. 


Εδώ στο I'm Coming Virginia, που το ακούμε και από την Barbara Lea, ενώ σε αυτή την εκτέλεση τρομπέτα παίζει ο Johnny Windhurst.