Ποιοι είμαστε αλήθεια εμείς οι Έλληνες; Οι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες; Οι αγανακτισμένοι; Ή μήπως οι μονίμως απέχοντες και οι αενάως κριτικάροντες;
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε απ' όλα αυτά, όπως και ο κάθε λαός άλλωστε. Αυτό που μας ξεχωρίζει όμως είναι νομίζω κάτι άλλο. Είναι η ευκολία που περνάμε από το ένα στρατόπεδο στο άλλο. Με την άνεση της τρίπλας του Δομάζου (ή του Μέσι για τους νεότερους).
Αυτοί που χτες έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να εξασφαλίσουν για τους ίδιους ή τα παιδιά τους μια θεσούλα στο Δημόσιο ή μια συνταξούλα για τη γιαγιά, σήμερα πετάνε αυγά στους πολιτικούς, που τους έκαναν τη δουλίτσα. Εκείνοι που αδικούνταν χρόνια τώρα από την αισχροκέρδεια των μεσαζόντων τρέχουν τώρα να πουλήσουν το αβέβαιας ποιότητας εμπόρευμά τους χωρίς να δίνουν απόδειξη. Οι πολιτικοί που ψήφισαν το μνημόνιο πριν λίγους μήνες κατεβαίνουν με τη σημαία του αντιμνημονιακού και εκείνοι που κατηγορούσαν το μνημόνιο ως το μεγαλύτερο κακό για τη χώρα διαγράφουν από το κόμμα τους εκείνους που δεν τους παρακολούθησαν στην οβιδιακή τους μεταμόρφωση σε μνημονιουπερασπιστές!
Αυτή η ευμεταβλητότητα, αυτό το "χύμα" σε όλα είναι νομίζω το κύριο χαρακτηριστικό του νεοέλληνα. Μπορεί βέβαια να στηρίζεται σε μια βαθιά φιλοσοφική βάση, σε εκείνο το περίφημο "τα πάντα ρει" του προγόνου μας από την Έφεσο και επομένως να είναι ένας δικός μας καταδικός μας τρόπος ζωής. Μόνο που ο φιλόσοφος άλλο πράγμα είχε στο μυαλό του και σίγουρα όχι το "όπου φυσάει ο άνεμος", το οποίο έχουμε καταστήσει κυρίαρχη ιδεολογία.
Και έχουμε βέβαια και το θράσος να στηρίζουμε αυτές τις εξωφρενικές μας τούμπες σε "επιχειρήματα". Να εκλογικεύουμε και στη συνέχεια να κεραυνοβολούμε αυτούς που τολμούν να μας θυμίσουν ποιοι είμαστε. Και να λέμε "με ξέρετε εμένα" την ώρα που κάνουμε την ωραιότερη τούμπα στη καριέρας μας! Επειδή είμαστε και "σωκρατικοί". Και θέλουμε τον διάλογο, αρκεί αν τον πηγαίνουμε εκεί που μας βολέυει.
Είμαστε όλοι τέτοιοι; Σίγουρα όχι. Και αυτή είναι η μόνη ελπίδα για τη χώρα. Μόνο που όταν στην πίστα της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας έχουν σηκωθεί και χορεύουν όλοι αυτοί που έλεγα παραπάνω, αυτοί οι "τσαλιμάκηδες" με τις αέρινες κινήσεις και την πονηρή ματιά, τι ελπίδες έχουν εκείνοι οι "άγαρμποι" και σταθεροί, που απλά θέλουν να περπατήσουν προς ένα καλύτερο αύριο;
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε απ' όλα αυτά, όπως και ο κάθε λαός άλλωστε. Αυτό που μας ξεχωρίζει όμως είναι νομίζω κάτι άλλο. Είναι η ευκολία που περνάμε από το ένα στρατόπεδο στο άλλο. Με την άνεση της τρίπλας του Δομάζου (ή του Μέσι για τους νεότερους).
Αυτοί που χτες έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να εξασφαλίσουν για τους ίδιους ή τα παιδιά τους μια θεσούλα στο Δημόσιο ή μια συνταξούλα για τη γιαγιά, σήμερα πετάνε αυγά στους πολιτικούς, που τους έκαναν τη δουλίτσα. Εκείνοι που αδικούνταν χρόνια τώρα από την αισχροκέρδεια των μεσαζόντων τρέχουν τώρα να πουλήσουν το αβέβαιας ποιότητας εμπόρευμά τους χωρίς να δίνουν απόδειξη. Οι πολιτικοί που ψήφισαν το μνημόνιο πριν λίγους μήνες κατεβαίνουν με τη σημαία του αντιμνημονιακού και εκείνοι που κατηγορούσαν το μνημόνιο ως το μεγαλύτερο κακό για τη χώρα διαγράφουν από το κόμμα τους εκείνους που δεν τους παρακολούθησαν στην οβιδιακή τους μεταμόρφωση σε μνημονιουπερασπιστές!
Αυτή η ευμεταβλητότητα, αυτό το "χύμα" σε όλα είναι νομίζω το κύριο χαρακτηριστικό του νεοέλληνα. Μπορεί βέβαια να στηρίζεται σε μια βαθιά φιλοσοφική βάση, σε εκείνο το περίφημο "τα πάντα ρει" του προγόνου μας από την Έφεσο και επομένως να είναι ένας δικός μας καταδικός μας τρόπος ζωής. Μόνο που ο φιλόσοφος άλλο πράγμα είχε στο μυαλό του και σίγουρα όχι το "όπου φυσάει ο άνεμος", το οποίο έχουμε καταστήσει κυρίαρχη ιδεολογία.
Και έχουμε βέβαια και το θράσος να στηρίζουμε αυτές τις εξωφρενικές μας τούμπες σε "επιχειρήματα". Να εκλογικεύουμε και στη συνέχεια να κεραυνοβολούμε αυτούς που τολμούν να μας θυμίσουν ποιοι είμαστε. Και να λέμε "με ξέρετε εμένα" την ώρα που κάνουμε την ωραιότερη τούμπα στη καριέρας μας! Επειδή είμαστε και "σωκρατικοί". Και θέλουμε τον διάλογο, αρκεί αν τον πηγαίνουμε εκεί που μας βολέυει.
Είμαστε όλοι τέτοιοι; Σίγουρα όχι. Και αυτή είναι η μόνη ελπίδα για τη χώρα. Μόνο που όταν στην πίστα της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας έχουν σηκωθεί και χορεύουν όλοι αυτοί που έλεγα παραπάνω, αυτοί οι "τσαλιμάκηδες" με τις αέρινες κινήσεις και την πονηρή ματιά, τι ελπίδες έχουν εκείνοι οι "άγαρμποι" και σταθεροί, που απλά θέλουν να περπατήσουν προς ένα καλύτερο αύριο;
