Ο Οδυσσέας Ελύτης μιλώντας για την Ηδονή, στην " Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο”.
Θα πίστευε κανείς ότι (η ηδονή) στα χρόνια που ακολούθησαν, είχε όλον τον καιρό να μεταπηδήσει από τους οραματισμούς του ποιητή στο στίβο της καθημερινής ζωής. Δυστυχώς. Φοβούμαι ότι δεν έχει μετακινηθεί από κει. ´Οπως και να το κάνουμε, και παρά την υποτιθέμενη πρόοδο, η κακομεταχείριση της ηδονής διαρκεί ως τις μέρες μας χωρίς ανάπαυλα. Την ομιλία των σωμάτων οι κοινωνίες φρόντισαν ανέκαθεν, σαν ευσεινήδητες τηλεφωνήτριες, να τη συνδέουν με τη χυδαιότητα. Κι όταν, επαναστατώντας, ένας Μαρκήσιος ντε Σαντ τολμά μια μέρα ν' αδράξει τα σύρματα, είναι για να μας συνδέσει με κάτι εξίσου απαράδεκτο: τη βιαιότητα. Πάλι τα ίδια. Ο νοσηρός ρασοφόρος και ο νοσηρός ελευθεριαστής δίνουν τα χέρια, ώστε όλα εκείνα τα παθητικά κρυφοψυθιρίσματα, όλες εκείνες οι υπέροχες μικρές κραυγές, αντί να ευφράνουν τη συνείδησή μας, να την ταράξουν. Σίγουρα, και παρά τη θέληση του Θεού, δεν είμαστε καμωμένοι για να εισπράττουμε προκαταβολές Παραδείσου.
