Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2020

Παλιό, αλλά καλό!


The European Commission has just announced an agreement whereby English will be the official language of the European Union rather than German, which was the other possibility. 

As part of the negotiations, the  British Government conceded that English spelling had some room for  improvement and has accepted a 5- year phase-in plan that would become  known as "Euro-English". 

In the first year, "s" will  replace the soft "c".. Sertainly, this will make the sivil servants jump  with joy. The hard "c" will be dropped in favour of "k". This should  klear up konfusion, and keyboards have one less letter.

There  will be growing publik enthusiasm in  the sekond year when the troublesome "ph" will be replaced with "f"..  This will make words like fotograf 20%  shorter. 

In the 3rd year, publik akseptanse of the new spelling be expekted to reach the stage where more komplikated changes are possible. 

Governments will enkourage the removal of double letters which have always ben a deterent to akurate  speling. 

Also, al wil agre that the horibl mes of the silent "e" in the languag is disgrasful and it should go  away. 

By the 4th yer people wil be reseptiv to steps such  as replasing "th" with "z" and "w" with "v". 

During ze fifz  yer, ze unesesary "o" be dropd from  vordskontaining "ou"  and after ziz fifz yer, ve vil hav a reil  sensi bl riten styl. 

Zer vil be no mor trubl or difikultis and evrivun vil find it ezi TU understand ech oza. Ze drem of a united urop vil finali  kum tru. 

Und efter ze fifz yer, ve vil al be speking German like zey vunted in ze forst plas.

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2020

Ποίηση


ΜΑΤΑΙΩΣΗ

Οι αρχηγοί σαλπίσαν υποχώρηση!
Παν οι σημαίες, παν τα λάβαρα
Πάνε τα ζήτω που γεμίζαν τις καρδιές μας
Και μας τραβούσανε μπροστά

Τώρα μαζώχτηκαν του κόσμου οι γραφιάδες
και οι σφουγκοκολάριοι οργιάζουν
Καθώς σε καπνοσκέπαστα δωμάτια
Τις νέες τις συνθήκες ετοιμάζουν

Κι εμάς; Ποιος μας εσκέφτηκεν εμάς;
Ποιος δίνει βάση στον καημό μας;
Ματαιωμένοι ήρωες δεν εγέμισαν
Ποτέ της Ιστορίας τις σελίδες!

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2020

Από τις Σημειώσεις του Κ. Π. Καβάφη (5)


Αυτήν τη φορά ένοιωσα που εχάσαμε τα χρήματά μας και έπρεπε να εργαστώ. Παλαιότερα με επέρασε από το μυαλό να γενώ journalist ή πολιτικός. Τώρα με έδωσαν μια θέση  στην Εταιρεία Υδρεύσεως και εργάζομαι για να ζω. Γράφω και εις τον “Τηλέγραφο” της Αλεξάνδρειας ολίγα άρθρα, μερικά ποιήματα που μεταφράζω από την αγγλικήν, και διαφόρους εντυπώσεις. Ευτυχώς, το όνομα Πέτρος Καβάφης ορισμένοι το ενθυμούνται και το τιμούν.
Η ζωή όμως δεν είναι όπως παλιά κ’ εγώ κάμνω διάφορα ωσάν να μην άλλαξαν τα πράγματα. Με αρέσει το ωραίον ντύσιμο και ξοδεύω αρκετά για να ράβω φορεσιές από αγγλικά κασμήρια. Πηαίνω και στο χρηματιστήριον και ακούω τις τιμές και βλέπω που άλλοι χάνουν και άλλοι κερδίζουν. Καμιά φορά αγοράζω κ’ εγώ αυτά που με λένε και δεν χάνω. Έτσι περνώ τον καιρόν μου μέσα σε μια illusion που με αρέσει. Όμως, όταν νυχτώνει είναι διαφορετικά. Διαβάζω διάφορα βιβλία, περισσότερον ιστορικά, και άλλα για να μαθαίνω τι γράφουν οι Άγγλοι ποιηταί. Και όταν το μυαλό μου γεμίζει εικόνες και επιθυμίες, νομίζω που κ’ εγώ ζω σε άλλους κόσμους και συναντώ πρόσωπα, που τα φαντάζομαι να ζωντανεύουν, να έχουν τες ίδιες επιθυμίες  και να αφήνονται σε πράγματα που οι πολλοί κατηγορούν. Τότε με γεμίζει μια ανάγκη να γράφω και νομίζω που μπαίνω σε καταγώγια της Ιωνίας, της Αντιόχειας και της παλιάς Αλεξάνδρειας των Πτολεμαίων και γεύομαι από τα πιοτά που κάμνουν το σώμα να ζητά τες ηδονές των γενναίων.

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2020

Από τις Σημειώσεις του Κ. Π. Καβάφη (4)


Αμυδρώς ενθυμούμαι την απουσίαν μας εις Λίβερπουλ, Λονδίνον, και Μασσαλία. Ενθυμούμαι, όμως, ότι το έτος 1876 μας έφεραν τα κακά νέα δια την διάλυσιν της εμπορικού οίκου του πατρός μου «Καβάφης και Σία» και ότι η οικογένεια έπεσε εις βαθύν οικονομικόν μαρασμόν. Άκουγα την μητέρα μου Χαρίκλεια να συζητεί δια νέες επιχειρήσεις, αλλά ένοιωθα που όλα επήγαιναν από το κακόν στο χείριστον. Μετά από παρέλευσιν πέντε ετών, χάθηκαν και οι τελευταίες ελπίδες της μητέρας, να εγκατασταθούμε εις την ξένην. Οι πρώην συνεργάτες του Πέτρου Καβάφη, εις τους οποίους εστήριξε πολλές ελπίδες αδιαφόρησαν, για τούτο εγκαταλείψαμε την Μασσαλία, και με ατμόπλοιον επανήλθαμε στην Αλεξάνδρεια.
Εμείναμε στην οδό Ραμλίου. Εκείνο το σπίτι το φέρνω συχνά στο μυαλό μου. Δεν εμείναμε όμως για αρκετόν χρόνον. Διότι πάλιν αναγκαστήκαμε να φύγουμε από την Αλεξάνδρειαν και να πάμε στην Κωνσταντινούπολη, για να σωθούμε από τον βομβαρδισμό στον οποίο επεδόθη ο βρεττανικός στόλος, αφού εις τούτο κατέληξεν η εξέγερσις των Αιγυπτίων το έτος 1882. Από εκείνο το σπίτι,  κάθε μέρα επήγαινα στο «Λύκειον Ερμής» του Κωνσταντίνου Παπαζή, όπου για πρώτην φορά ένοιωσα που είχα αληθινούς φίλους, τον Μικέ Ράλλη, τον Στέφανον Σκυλλίτση και τον Τζών Ροδοκανάκη.
Το πλοίον ήταν πολύ βρώμικο και το ταξίδι πολύ φρικτόν, αλλά επιτέλους εφθάσαμε εις την Βασιλεύουσαν. Έτσι την έλεγεν ο εκ μητρός πάππος μου, Γεώργιος Φωτιάδης. Εκεί μας υποδέχθηκαν οι συγγενείς μας και αμέσως εξεχώρισα έναν ωραίον εξάδελφόν μου, τον  Γ. Ψυλλιάρη, που τον άρεσε η ποίησις. Ένα ποίημα, το “Leaving Therapia”, όπου το έγραψα για το γραφικόν χωριό, τη Θεραπειά στις ακτές του Βοσπόρου,  το ήβρε εξαιρετικόν και αυτό μ’ εκολάκευσε. Εκείνη την εποχή έγραψα και άλλα ποιήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Και πάλιν τον άρεσε πολύ ένα που το είπα “Dünya qüzeli”, όμορφος κόσμος, στην τουρκική γλώσσα, και του εγύρισα το κοπλιμέντο και τον είπα που αυτός τον ομόρφαινε.
Η Χαρίκλεια άλλαξε και νοιώθει που πρέπει να επιστρέψουμε στην Αλεξάνδρεια. Την γράφουν οι φίλες της ότι τα πράγματα εκαλυτέρεψαν και άρχισαν οι βεγγέρες και τα καλέσματα. Τα μαθαίνω κ’ εγώ από τον Μικέ και τον Στέφανο, όπου μ’ ερωτούν πότε θα ανταμώσουμε. Το λαχταρώ κ’ εγώ να τους ιδώ, μα κάτι εδώ της καρδιάς είναι και με κρατάει.

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2020

Από τις Σημειώσεις του Κ. Π. Καβάφη (3)


Μετά την εγχείρηση εις τας Αθήνας, έπαυσα να μιλώ και άρχισα να γράφω εις ένα σημειωματάριο που με έδωσεν η νοσοκόμα Μαριάνθη. Στην αρχή με φαινόταν γελοίο πού το έκαμνα αυτό. Τώρα, το εσυνήθισα και ό,τι θελήσω και σκεφθώ το γράφω. Ναι, με λυπεί πού έχασα την φωνή μου.
Ευτυχώς, όμως, ο Αλέκος με έφερε το μπλε τετράδιο. Το κρατώ στα χέρια μου και νοιώθω που έχει ζωή. Κλείνω τα μάτια μου και το δωμάτιο γεμίζει εικόνες και πρόσωπα. Το ταξίδι δεν έχει πια κανένα προορισμό. Με αρέσει πετάγομαι στα πολλά φανερά και  τα κρυφά της ζωής μου. Μόνον εγώ γνωρίζω με πόσην λαχτάρα το άνοιγα το μπλέ τετράδιον και έγραφα αυτά που με αγγίζαν την ψυχήν. Τότε είχα και φωνήν.
Δεν παραπονούμαι που πάντα ήμουν μόνος. Το ξέρω που η έγνοια μου  για την μελέτη και την ποίησιν θα ήταν άλλη, ή που καθόλου δεν θα είχα, αν ζούσα με άλλους, που θα έκλεβαν τον χρόνον μου. Και που εργάστηκα εις την Υπηρεσίαν Υδρεύσεως, αναγκάστηκα να ζήσω σχεδόν όπως όλοι. Όμως, εκείνο το μισητόν πράγμα με έκλεβε πολύτιμον χρόνον, που θα ημπορούσα να αφιερώσω εις την καλλιτεχνικήν μου εργασίαν.
Τώρα, κρατώ το μπλε τετράδιον και ορισμένως νοιώθω που μπαίνω σε λιμάνι μετά από τρικυμία. Το γνωρίζω που δεν μπορώ για πολλά να ελπίζω και πως τούτα που γράφω είναι μια illusion. Όμως, θα γυρνώ πίσω και θα ζωντανεύουν πρόσωπα και εικόνες από περασμένες  ημέρες της ζωής μου, όπου τώρα νοιώθω να φεύγει.

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2020

Από τις Σημειώσεις του Κ. Π. Καβάφη (2)


Εδώ, εις το Νοσοκομείον Αλεξανδρείας, κάθομαι και δεν περιμένω κάτι σπουδαίον να συμβεί. Οι γιατροί είναι αισιόδοξοι δια την υγείαν μου –έτσι δείχνουν- και διαρκώς με λέγουν να μην απελπίζομαι. Σκέπτομαι πόσον έχουν αλλάξει τα πράγματα δι’ εμέ τώρα που είμαι γέρος και άρρωστος. Την μορφήν μου δεν θέλω να την βλέπω πια εις τον καθρέπτη και το σώμα μου νοιώθω που είναι άσχημο και βαρύ. Η αρρώστια, άραγε, ήρθε τώρα και με τιμωρεί, διότι ελάτρεψα τη ζωή κ’ εγεύτηκα τες  κρυφές  χαρές της;  “Να πιστεύετε εις τον θεό” με λέγει κάθε πρωί η νοσοκόμα. Και περνά από το νου μου η ιδέα που δεν ήμουν πάντα αληθινός και δεν είχα είχα την πίστη των πολλών ανθρώπων, αλλά μιαν άλλην εδικήν μου που με πήαινε εις τα ξενύχτια και τες διασκεδάσεις.
Εδώ, σ’ αυτήν την κατάντια, έρχονται συχνά και με βρίσκουν κομμάτια  από την ποίησίν μου κ’ εντρέπομαι να τα αντικρίσω. Μα είναι δικά μου παιδιά αγαπημένα και  “Τα κεριά”,  και “Η ψυχές των γερόντων”, και το “Απολείπειν ο θεός Αντώνιον”  που οι λέξεις των πετούν τες νύχτες στην κάμαρά μου και ακούω τη σιγανή φωνή των.
                       
                         Δε θέλω να γυρίσω να μη δω και φρίξω
                         τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει
                         τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν

……………………………………………………………….
Μες στα παληά τα σώματά των τα φθαρμένα
                         κάθονται των γερόντων η ψυχές
………………………………………………………………..
                         την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
                         που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
                         που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
                         Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος
                         αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.

Τ’ ακούω και σκέπτομαι που η ταραχή κάνει κακό στην ασθένειά μου. Γίνομαι πολύ pessimist και τα βράδια απελπίζομαι, που δεν έχω κανέναν. Την ημέρα έρχονται και μένουν πολλαίς ώρες η Ρίκα και ο Αλέκος. Με λένε νέα οπού διάφοροι ερωτούν δια την υγείαν μου και στέλνουν τα περαστικά.
Αύριο θα φέρει ο Αλέκος τις σημειώσεις μου. Το εζήτησα, γιατί ο νους μου γυρνά χρόνια πίσω και με αρέσει που έτσι χάνομαι, μα ξεχνώ ονόματα και άλλα.  Είναι ένα μπλε τετράδιο στο δεξιό συρτάρι του γραφείου, όπου είναι γραμμένες πολλές σκέψεις και impressions και άλλα πολλά.  Καλύτερα να το έχω συντροφιά, θα με κάνει καλό. Γιατί γνωρίζω που έχω αλλάξει, αλλά δεν το θέλω να είμαι σκεπτικός και μελαγχολικός. Δεν θέλω να μ’ ερωτούν “Καβάφη, τι έχεις;”.  Όλοι ξέρουν που υποφέρω και δεν μπορώ να το προσπεράσω και να δείξω άλλο πρόσωπο. Οι γιατροί με λένε να έχω υπομονή κ’ εγώ όλο και απελπίζομαι, αλλά πιέζω τον εαυτόν μου να φαίνομαι μόνο σοβαρός και σκεπτικός αλλά όχι φοβισμένος και δειλός. Δηλαδή, διατηρώ μια image που πρέπει σε Αλεξανδρινό των γραμμάτων.

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2020

Από τις Σημειώσεις του Κ. Π. Καβάφη




Σήμερα, φεύγω από αυτό εδώ το σπίτι μου στην  Rue Lepsious. Με λυπεί που αναγκάζομαι να το κάμω, αλλά οι γιατροί είναι αυστηροί. Με λένε ότι  δεν μπορεί να γίνει εδώ η θεραπεία και ίσως η κατάστασίς μου θα χειροτερεύει, ενώ εκεί, εις το Ελληνικόν Νοσοκομείον Αλεξανδρείας πιστεύουν πως θα γίνω καλά. Με λένε βέβαια που το ταξίδι είναι μακρύ, αλλά να μην απελπίζομαι. Ξέρω που δίνουν ελπίδες σε όλους τους ασθενείς, για να τους κρατούν το ηθικό των. Μα κι αυτοί το ’χουν ανάγκη, ν’ ακούν που θα γίνουν καλά.
Όλη την ημέρα είναι μαζί μου ο Αλέκος και η Ρίκα και δεν ηξεύρω πώς θα ήμουν χωρίς αυτούς. Με λένε να κάθομαι και να ηρεμώ, αλλά δεν ημπορώ. Περπατώ βαριά και κοιτάζω αυτή την κάμαρα κι ακούω πολλές φωνές να ψιθυρίζουν το όνομά μου και να ρωτούν “Καβάφη, πού μας αφήνεις; Μη φεύγεις χωρίς εμάς.” Μετρώ τα ονόματά των κ’ είναι πολλά: Λάνης, Ιασής, Οροφέρνης. Θεόδοτος, Αντώνιος, Μύρης, Καισαρίων, Πτολεμαίος, Αλέξανδρος, Δημήτριος… Με φαίνεται ότι ομοιάζω με κακόν πατέρα που μιαν ημέρα φεύγει, και τα παιδιά του τον φωνάζουν “ Όχι μη φεύγεις, πού πηαίνεις χωρίς εμάς;”.
Στέκομαι εις την βιβλιοθήκην εμπροστά και νοιώθω τα μάτια μου να καίνε. Απλώνω το χέρι μου και τα χαϊδεύω τα βιβλία. Είναι κι αυτά παιδιά μου και τι θα γενόμουν χωρίς αυτά; Αυτά με έδωσαν ωραίες εικόνες κ’ έκαμναν κάθε φορά το ξεκίνημα πιο εύκολο κ’ έδιναν ζωή εις την καλλιτεχνικήν μου εργασίαν.
Είδα που ο Αλέκος μ’ επαρατηρούσεν και η Ρίκα εδάκρυζε και είπα δεν είναι πρέπον. Επήρα δύο βιβλία που αγαπώ και εμπήκα πάλιν εις την κάμαράν μου. Η Ρίκα έφερε την βαλίτσαν μου και δεν ημπόρεσα να συγκρατήσω τον αναστεναγμόν μου, οπού εβγήκε βαθύς. Με ήρθαν η θύμησες και όλο χάιδευα τη δερμάτινη εκείνη βαλίτσαν που εμύριζε άνθη της νεότητός μου και ήξερε πολλά. Τώρα, δεν θα ταξιδέψομε μαζί για τες ηδονές της Ιωνίας, αλλά για το Ελληνικόν Νοσοκομείον Αλεξανδρείας.
Η Ρίκα με φαίνεται που καταλαβαίνει πιο εύκολα από τον Αλέκο. Το είδα που ετοίμαζε τα πράγματά μου και όλο που εδάκρυζε κ’ εψιθύριζε “Να ιδείτε που θα γενείτε καλά, να ιδείτε…”. Το έλεγε και ήταν ωσάν να έπειθε τον εαυτόν της. Την εκύταξα κ’ εσταμάτησε. Τι κρίμα… Ήθελα να το λέγει, να το λέγει…
Την ώρα που άνοιγε την πόρτα του σπιτιού ο Αλέκος, εστάθηκα μια στιγμή στον καθρέπτην εμπροστά και είδα που παλιά στεκόμουν πάλι και κοίταζα όλος ζωή το είδωλόν μου κ’ εδάκρυσα. Πιο πολύ ο καθρέπτης είναι που ξέρει με πόσην λαχτάρα εξεκλείδωνα για να βγω έξω στα σκοτεινά τα σοκάκια και να μπω στα καφενεία με τα δωμάτια απάνω… Το ένοιωσεν ο Αλέκος που εμπήκα σ’ άλλον κόσμο κ’ έκανε να βγει έξω να με περιμένει, μόνο που δεν ήθελα άλλο κ’ εβγήκαμε μαζί.


Από τις Σημειώσεις του Κ. Π. Καβάφη

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2020

Αναδρομών συνέχεια....



Έγραφα την Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013.


Μια προδιαγεγραμμένη και καταστροφική πορεία

Τόχω πει και γράψει πολλές φορές. Θα το γράψω με συνοπτικό τρόπο άλλη μια.
Οι επιλογές που υπάρχουν διαθέσιμες στα κράτη αυτή τη στιγμή είναι δύο. Η συντηρητική και η επαναστατική.

Εμείς ακολουθούμε την πρώτη, όπως σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη, αλλά ουσιαστικά και ο κόσμος όλος. Έχουμε δηλαδή αποδεχτεί τη νίκη του λεγόμενου δημοκρατικού καπιταλισμού, αλλά κυρίως τη μετεξέλιξή του που είναι ο εταιρειοκυριαρχούμενος καπιταλισμός. Τα κράτη σιγά-σιγά, αλλά σταθερά και αμετάκλητα χάνουν την εθνική τους κυριαρχία, η οποία περιέρχεται στις παντοειδείς παγκόσμιας εμβέλειας εταιρείες. Εταιρείες με πολλά πλοκάμια διαφορετικών κατευθύνσεων. Από τη μια με την συμμαχία πολλών ετερόκλητων δραστηριοτήτων κάτω από ένα εταιρικό μανδύα και από την άλλη με την ανάπτυξή τους σε όλες σχεδόν τις ηπείρους του πλανήτη.

Το μόνο περιθώριο που έχουν οι κρατικές κυβερνήσεις είναι σε κάποιες λεπτομέρειες πολιτικής, που περισσότερο βασίζονται στην ανοχή των πολυεταιρικών διευθυντηρίων σε κάποιες τοπικές παραδόσεις και ευαισθησίες, ανοχή που και αυτή έχει βεβαίως ημερομηνία λήξης.

Και η επαναστατική επιλογή; Σημαίνει να πας κόντρα στο ρεύμα, να αποτρέψεις την κυριαρχία των πολυεθνικών γιγάντων στη χώρα σου, να νοικοκυρέψεις τα του οίκου σου και να διαχειριστείς με δικαιοσύνη το όποιο σου εθνικό προϊόν. Να υποστείς επίσης τις συνέπειες της αναπόφευκτης σχετικής απομόνωσης, που θα έχει η επιλογή αυτή. Αυτό έχει τεράστιο κοινωνικό και οικονομικό κόστος και απαιτεί εξαιρετική εθνική ομοψυχία, απόλυτα υγιή κοινωνία, σχετικό οικονομικό σφρίγος και εξέχοντες πολιτικούς. Έχουμε αυτές τις προϋποθέσεις; 
Αν όχι τότε τι συζητάμε;

ΥΓ. Θα μπορούσε βέβαια η επαναστατική λύση να αποκτήσει κάποιες πιθανότητες αν αποφάσιζαν ταυτόχρονα κάποιες χώρες να την εφαρμόσουν από κοινού, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό έναν ισχυρό πυρήνα μιας διαφορετικής πολιτικής. Έχει ψελλίσει κάποια πράγματα προς την κατεύθυνση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η θετική υποδοχή που βρήκε περιορίζεται σε περιθωριακές ευρωπαϊκές δυνάμεις. Σιγά να μην αφήσουν οι σημερινοί απόλυτοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού να πραγματοποιηθεί μια τέτοια σοβαρή διακρατική συμμαχία. Είναι στην ουσία το μόνο πιθανό εμπόδιο στην καταστροφική πορεία που έχουν επιβάλει στον πλανήτη. Καταστροφική, επειδή είναι βέβαιο ότι τον οδηγούν σε ανθρωπιστικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό αδιέξοδο. Που θα είναι αυτό που τελικά θα βάλει τέλος στην κυριαρχία τους. Εάν θα έχουν απομείνει τότε κάποιες δυνατότητες ανάκαμψης της ανθρωπότητας στη Γη είναι εξαιρετικά αμφισβητήσιμο.

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2020

Ποίηση


ON THE VANITY OF EARTHLY GREATNESS

by Arthur Guiterman

The tusks which clashed in mighty brawls
Of mastodons, are billiard balls.

The sword of Charlemagne the Just
Is Ferric Oxide, known as rust.

The grizzly bear, whose potent hug,
Was feared by all, is now a rug.

Great Caesar’s bust is on the shelf,
And I don’t feel so well myself.

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2020

Αναδρομών συνέχεια-Ο Καζαμίας

Έγραφα στις 10 Σεπτεμβρίου 2013:


Ο ΚΑΖΑΜΙΑΣ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Επανέρχομαι στο θέμα της δυνατότητας εφαρμογής διαφορετικής πολιτικής στη χώρα μας. Η άποψή μου είναι ότι διαφορετική πολιτική και παραμονή της χώρας στην ευρωπαϊκή ένωση είναι σχεδόν ανέφικτη. 

Είναι τέτοιες οι ισορροπίες στη διεθνή σκηνή σήμερα, ώστε η άσκηση μιας πραγματικά εθνικής πολιτικής δεν συνάδει με την παρουσία μας στις διαδικασίες της σημερινής Ευρώπης.

Η επιλογή λοιπόν είναι σαφής. Υποταγή στα κελεύσματα των λεγομένων εταίρων ή ανεξαρτησία με τίμημα!

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η υποταγή πρέπει να είναι πλήρης και χωρίς ισχυρή διαπραγμάτευση. Στο σημείο αυτό πρέπει να ασκηθεί κριτική από αυτούς, μάλλον τους περισσότερους Έλληνες σήμερα, που επιλέγουν αυτή τη λύση, προς τους κυβερνώντες. Υπάρχει η θεωρητική ελπίδα, ότι μια κάποια βελτίωση στα οικονομικά μας, εάν υπάρξει και δεν είναι φούμαρα τα περί πρωτογενούς πλεονάσματος, μπορεί να ενδυναμώσει τη διαπραγματευτική μας θέση. Μένει να το δούμε και να ελπίζουμε ότι έχουμε πολιτικούς ικανούς να το εκμεταλλευτούν.

Η ανεξαρτησία από την άλλη πλευρά θα έχει ένα πολύ βαρύ τίμημα. Δεν υπάρχει περίπτωση το σημερινό ευρωπαϊκό, που στην ουσία είναι σχεδόν παγκόσμιο, διευθυντήριο να ανεχτεί μια διαφορετική πολιτική από τον σκληρό καπιταλισμό του ασθενούς κράτους και των ιδιωτικοποιήσεων των πάντων σε χώρα- μέλος του σκληρού πυρήνα της Ευρώπης, έστω -ή ιδίως- του μικρού δικού μας μεγέθους. 

Οι Έλληνες μπορεί να ήταν διατεθειμένοι να ακολουθήσουν το σκληρό μοναχικό δρόμο τους εάν είχαν ακούσει τα καθαρά και ειλικρινή λόγια για αυτά που τους περιμένουν. Μια οικονομική κατάσταση σαφώς πάρα πολύ χειρότερη, αλλά πιθανόν με περισσότερη δικαιοσύνη και ισότητα ανάμεσα στους πολίτες. Εάν μια τέτοια εξέλιξη μπορεί βέβαια να είναι βιώσιμη χωρίς μείζονα κοινωνική αναταραχή σε μια χώρα τόσο βαθειά διαβρωμένη από τη διαφθορά και μετά τόσο μακροχρόνια έκθεση σε έναν αρρωστημένο καπιταλιστικό τρόπο ζωής, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. 

Τι θα γίνει λοιπόν; Τίποτα από τα παραπάνω βέβαια. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις επόμενες ή ίσως τις μεθεπόμενες εκλογές. Η γνώμη μου είναι ότι αυτό θα γίνει ανεξάρτητα από τις όποιες οικονομικές εξελίξεις. Το μόνο που θα κρίνουν αυτές είναι αν αυτή η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα έλθει στις επόμενες ή στις μεθεπόμενες εκλογές. Και τι θα κάνει; Θα δεχτεί αυτά που έχουν δεχτεί οι σημερινοί κυβερνώντες, αφού θα τα μετονομάσει κατάλληλα για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης. Λίγη επί της ουσίας σημασία θα έχει εάν θα ονομαστεί αυτό "επαναδιαπραγμάτευση" ή "κατάργηση" του μνημονίου. Θα είναι κάτι που θα λέγεται ίσως "νέα συμφωνία" ή κάτι ηχηρό παρόμοιο, αλλά που στην ουσία θα είναι συνέχιση της ίδιας πολιτικής των δανείων και του ελέγχου μας από το ίδιο διευθυντήριο. Ναι θα περισέψουν τα μεγάλα λόγια και οι διαβεβαιώσεις για μια καινούργια εθνική πολιτική. Και ίσως μάλιστα αυξηθεί κατά 30 ευρώ ο βασικός μισθός και ελαττωθούν οι αποδοχές των βουλευτών κατά 50 ευρώ. Γρήγορα όμως ο λαός θα καταλάβει την αλήθεια και το πείραμα ΣΥΡΙΖΑ θα αποτύχει.

Και τότε; Πολλά εξαρτώνται βέβαια από τις διεθνείς εξελίξεις και τη γενικότερη οικονομική κατάσταση, αλλά το σημερινό τρίτο κόμμα τότε πιθανότατα θα είναι πρώτο. Αφήστε, λοιπόν, τη φαντασία σας να οργιάσει! 

Ο Καζαμίας μίλησε!


Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2020

Ρήσεις...


Πολιτικός κυνισμός…

Μια φράση που απηχεί με ειλικρινή αλλά και απόλυτα κυνικό τρόπο το πως σκέφτονται και ενεργούν οι πολιτικοί.

Προέρχεται από τον πρώην Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jean-Claude Juncker:

"Όλοι γνωρίζουμε τι είναι σωστό να κάνουμε. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι το πως θα καταφέρουμε επανεκλεγούμε όταν το κάνουμε."


Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2020

Ποίηση-Αναδημοσίευση του 2013


ΟΙ ΕΛΕΓΚΤΕΣ


ΟΙ Ελεγκτές δεν είναι πια εδώ
Τους είδαν λέει να κλείνουν τα κομπιούτερς
και να μαζεύουν τα χαρτιά τους.

Συνάχτηκαν τότε όλοι οι αγανακτισμένοι
μόλις είπε τα νέα ο Εξαγγελάτος.

Ήταν εκεί και ο Γαμαντώνης  
με το τσιρότο στο κεφάλι, 
αλλά κι ο Αλεξαρχαντινός 
αντάμα με τους Αντιπολείς
και όλους τους Χαβαλευτές.

Πολύς ο ψίθυρος κι ο στεναγμός
δεν θα περάσει τέτοια προσβολή
πως είναι δυνατόν να φεύγουν
τώρα που ρίξαμε τον ΦΠΑ;

Ανάστατη όλη η πρωτεύουσα
και η περιφέρεια δεν πάει πίσω
πως άραγε θα ζήσουμε χωρίς τους Ελεγκτές;
Οι άνθρωποι αυτοί ήταν η μόνη λύση!

ΣΗΜ. ΚΑΦΑΒΗΣ

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2020

Ο Νικίας και η "Νίκη" του στην Κορινθία


Ο στρατηγός των Αθηναίων Νικίας ήταν ένας πολύ συντηρητικός και προσεκτικός άνθρωπος. Γνώριζε καλά πως σκέφτεται ο λαός και παρά τις αρκετές στρατιωτικές του επιτυχίες φρόντιζε πάντοτε να μην προκαλεί το φθόνο, επειδή αυτό φοβόταν περισσότερο από οτιδήποτε. Είχε άλλωστε πολλά παραδείγματα γύρω του από στρατηγούς με επιτυχίες, που το τέλος τους ήταν άδοξο, επεισή επέσυραν το φθόνο...

Στην καριέρα του, όμως, υπάρχει μια πράξη αρκετά συνήθιστη, που τον τιμά ιδιαίτερα. Είχε πολεμήσει τους Κορίνθιους στη χώρα τους, υπό τον Λυκόφρονα και τους νίκησε. Φεύγοντας οι Αθηναίοι, όμως, έκαναν ένα μεγάλο λάθος. Κατά τη συλλογή των σκοτωμένων ξέχασαν δύο νεκρούς τους στο πεδίο της μάχης. Ο Νικίας τότε είχε να διαλέξει ανάμεσα στο να αφήσει άταφους και σε ξένη χώρα ή να ζητήσει επίσημα με κήρυκα από τους εχθρούς τους νεκρούς του στρατιώτες. Το δεύτερο είχε, όμως, ένα σημαντικό τίμημα. Σύμφωνα με τους άγραφους νόμους, εκείνος που ζητούσε τους νεκρούς του ουσιαστικά παραδέχονταν την ήττα του, αφού είναι εύλογο ότι ο νικητής και κύριος του πεδίου της μάχης δεν αντιμετωπίζει τέτοιο πρόβλημα.

Ο Νικίας, λοιπόν, προτίμησε να παραιτηθεί από τη δόξα του νικητή, παρά να εγκαταλείψει άταφους δύο Αθηναίους πολίτες. 

Με τον τρόπο αυτό βέβαια έγραψε στο ενεργητικό του μια μεγάλη ηθική νίκη!

(Ανάρτηση σε επανάληψη)