Όταν κάποιοι μεγάλοι καλλιτέχνες πεθαίνουν νωρίς συνηθίζουμε να λέμε πόσο αυτό είναι κρίμα και αναλογιζόμαστε πόσα ακόμη υπέροχα έργα θα μας είχαν αφήσει αν ζούσαν περισσότερο! Και πόσο θα μας συγκινούσαν!
Εγώ για παράδειγμα έχω συχνά κάνει αυτή τη σκέψη όταν ακούω τα υπέροχα τραγούδια του Μάνου Λοΐζου, που όπως είναι γνωστό έφυγε από τη ζωή σε σχετικά μικρή ηλικία.
Έχουμε όμως και την περίπτωση του πολύ μεγάλου συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, που με τα τραγούδια του μεγάλωσαν, ερωτεύτηκαν, ονειρεύτηκαν και πολιτικοποιήθηκαν γενιές και γενιές.
Και τον ακούς να έχει πολιτική γραμμή ίδια με των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Και να λέει στη Μαρία Ρεπούση να πάει να ζήσει στη Νιγηρία, επειδή είναι εθνομηδενίστρια! Και ότι θα ήθελε να μπορούσε να της αφαιρέσει το ελληνικό διαβατήριο! Ποιός; Εκείνος που η χούντα του αφαίρεσε το δικό του διαβατήριο!
Και αναρωτιέσαι: Λες να κατέληγε έτσι και ο Λοΐζος;
Μήπως η μοίρα τελικά είναι "ευνοϊκή" για την υστεροφημία μερικών ανθρώπων;
