Αυτό για τα ταξίδια μου θυμίζει τον εθνικά συγγενή του Humbolt, τον Thomas Bernhard και τον αμίμητο εκείνον ήρωά του, που ταλαντεύεται ανάμεσα στο να ταξιδέψει, επειδή αλλιώς θα τρελαθεί και στο να μείνει κλεισμένος για πάντα στο σπίτι του στην εξοχή, αφού τα ταξίδια έχουν τις παρενέργειές τους, μια από αυτές η ανάγκη να κουβαλήσει μαζί του ένα σωρό βιβλία, αφού δεν μπορεί να μην αρχίσει να γράφει εκείνο το περίφημο δοκίμιο για ένα σημαντικό συνθέτη, με την ιδέα της συγγραφής του οποίου ασχολείται χρόνια ολόκληρα, άσχετα αν δεν έχει γράψει ούτε μία γραμμή.
Να μια ιδέα, αυτό το κουβάλημα τόμων ολόκληρων, που στην εποχή μας με την τεράστια σε μέγεθος ηλεκτρονική βιβλιοθήκη που μπορεί κανείς να κουβαλά στο κινητό του αρχίζει να φαντάζει οπισθοδρομική και που για τα δισέγγονά μας θα είναι απλά ακατανόητη. Αμφιβάλλετε μήπως ότι στο απώτερο μέλλον θα επισκέπτονται οι απόγονοί μας “Μουσειακές Βιβλιοθήκες”; Έτσι για να κατανοήσουν έννοιες που θα συναντούν στο ατομικό τους κυβερνοχώρο, όπως “βιβλίο” και “διάβασμα”.
Ίσως η σύγκριση να φανεί παράδοξη, ίσως και ενοχλητική, σε μερικούς, αλλά το γράψιμο του Thomas Bernhard, ιδιαίτερα στο Concrete, μου θυμίζει εκείνο του Salinger στο Catcher in the Rye. Όχι μόνο συνεχής μονόλογος, αυτό πια το έχουν χρησιμοποιήσει πολλοί, αλλά και η ποιότητα του χιούμορ που αναδεικνύεται και στων δύο το κείμενο. Μια τάση προς την υπερβολή εννοιών και συναισθημάτων, ένα τέντωμα που συμβάλλει στην αναγνωστική απόλαυση.
