Αναδρομές

Έγραφα... το 2012 στην προσωπική μου ιστοσελίδα. Πολύ πριν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει την εξουσία.

Στις 18/5/2012

Από το πείραμα Μέρκελ στο πείραμα Τσίπρα

Η Ελλάδα είναι το πειραματόζωο της ευρωπαϊκής πολιτικής της λιτότητας, έγραψαν και ξανάγραψαν έλληνες και ξένοι αναλυτές. 

Πειραματόζωο σε ένα πείραμα που όπως φαίνεται έχει αποτύχει. Αν και κάποιοι από τους "ερευνητές" που τα εμπνεύστηκαν εξακολουθούν να επιμένουν στην εφαρμογή του. Δεν έχει λένε ακόμη πεθάνει εντελώς το πειραματόζωο.

Και τώρα; Η ανερχόμενη πολιτική δύναμη της χώρας μας καταγγέλει το πείραμα και διακηρύσσει τον βίαιο τερματισμό του!

Σωστά θα μου πείτε. Σημασία, όμως έχει: Με ποιο τρόπο; Μα πολύ απλά με ένα νέο πείραμα!

Με την εξαιρετικά φιλόδοξη αλλά δυστυχώς ουτοπική ιδέα ότι μπορεί να γίνει η Ελλάδα μπροστάρης σε μια ριζική ανατροπή του σκηνικού σε ολόκληρη την Ευρώπη, για να μην πω στον πλανήτη!

Μια ουσιαστικά πτωχευμένη χώρα, βαθιά διχασμένη, όπως οι πρόσφατες εκλογές απέδειξαν, με πολιτικές ηγεσίες ανάξιες και με ψηφοφόρους που ψηφίζουν με σαφώς αυτοκαταστροφικά αντανακλαστικά παρασυρμένοι από τυχοδιώκτες και τζογαδόρους πολιτικούς, θα σηκώσει το ανάστημά της και θα κατασπαράξει τον συντηρητικό ευρωπαϊκό λέοντα με τον τρομερό βρυχηθμό του μυός. 

Το έχω ξαναπεί ότι μας αρέσει εμάς τους Έλληνες ο μύθος του περιούσιου λαού. Οι ξένοι για δικούς τους λόγους καλλιεργούν συχνά αυτή την ψευδαίσθηση, την τόσο αθώα και χρήσιμη για εκείνους και την τόσο καταστροφική για μας, που ζούμε σε αυτή τη χώρα. 

Τόσο καταστροφική, που ολόκληρα κόμματα στήνονται πρόχειρα πάνω στην ιδεολογία του αθάνατου ελληνισμού και πιάνουν ποσοστά-ρεκόρ με μερικές εβδομάδες ζωής, έτσι χωρίς πρόγραμμα, αλλά με πολλές κορώνες όλων των ειδών!

Άλλοι περνούν από την αφάνεια και τις καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων στην απόλυτη αλαζονεία των πολλαπλών και ετερόκλητων συνιστωσών του ρεάλιτι σώου του διαγωνισμού εκφοράς της μεγαλύτερης κοτσάνας. 

Και βαδίζουμε ολοταχώς προς τις νέες εκλογές. Ως συνειδητά πειραματόζωα θα ψηφίσουμε με τα δύο μας χέρια τη συμμετοχή μας στο νέο πείραμα. Χωρίς να αναλογιζόμαστε τις πιθανότητες που υπάρχουν για να το αντέξουμε.

Με τα παραπάνω δεν συνηγορώ υπέρ των κομμάτων του μνημονίου, όπως θα σκεφτούν μερικοί. Απλά δεν έχω την αφέλεια να πιστεύω ότι η Ελλάδα είναι το κέντρο του κόσμου και θα αναγκάσει όλη την υφήλιο να χορέψει ζεϊμπέκικο. Προτείνω να αρχίσουμε να κάνουμε εντατικά μαθήματα του βαλς του αποχαιρετισμού. Ως έτοιμοι από καιρό, ας το χορέψουμε τουλάχιστο με χάρη...

Στις 22/5/2012

Αυτή είναι η Αριστερά που περιμέναμε;

Για πρώτη φορά η Αριστερά βρίσκεται κοντά στην εξουσία στη χώρα μας. Και εννοώ μια πραγματική αριστερά και όχι την κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ, που και αυτή υπήρξε σχετικά αριστερόστροφη μόνο στα πρώτα χρόνια του.

Θα ήταν λοιπόν τεράστιας σημασίας γεγονός για τη χώρα μας. Και θα σηματοδοτούσε πραγματικά μια νέα εποχή ελπίδας για το λαό μας.

Είναι, όμως, αυτή η αριστερά που ονειρεύτηκαν οι αγωνιστές της; Και είναι αυτή η ηγεσία που αξίζει σε ένα ιστορικό κίνημα; 

Μετά από τόσα χρόνια διακυβέρνησης από δεξιές και κεντροδεξιές κυβερνήσεις τι ωραίο που θα ήταν να είχαμε ένα άλλο ύφος και ήθος εξουσίας! Ένα καινούργιο πολιτικό λόγο, χωρίς τσιτάτα και φράσεις από το παρελθόν, χωρίς μικροκομματικές διακηρύξεις και αλαζονικές συμπεριφορές. Με σοβαρούς πολιτικούς, που θα έχουν διάθεση να ακούσουν και να συμπορευτούν με την κοινωνία. Που δεν θα υπόλογίζουν σε κάθε τους κίνηση το στενό κομματικό συμφέρον και θα λένε όλη την αλήθεια σ' αυτόν τον τόσο παραπλανημένο και αλλοτριωμένο από τους κυβερνήτες του λαό.

Λυπάμαι, αλλά η αριστερά που χτυπά την πόρτα της εξουσίας δεν είναι αυτή που το αριστερό κίνημα ονειρεύτηκε και που πραγματικά του αξίζει. Επειδή η υποκρισία και ο εξυπνακισμός περισσεύουν. Με έναν ηγέτη που αν δεν πει την καθημερινή του ατάκα προφανώς δεν μπορεί να αισθανθεί καλά με τον εαυτό του. Με στελέχη που δεν αντιλαμβάνονται ότι ο ερασιτεχνισμός στην πολιτική δεν είναι αναγκαστικά κακό πράγμα αρκεί να συνοδεύεται από διάθεση αυτοκριτικής, προσπάθεια για βελτίωση και ειλικρίνεια και όχι από υπερφίαλη βεβαιότητα και θεοποίηση του τάχα μου αυθορμητισμού και της άγνοιας κινδύνου.

Αυτό που χρειάζεται είναι μια αριστερά, που στη δύσκολη αυτή συγκυρία πρέπει να τείνει χείρα ισότιμης συνεργασίας προς όλες εκείνες της δυνάμεις της χώρας, που δίνουν τον έντιμο αγώνα τους ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις. Που θα αποκηρύξει οριστικά μια από τις κύριες αιτίες της κακοδαιμονίας μας, δηλαδή τον κρατικοδίαιτο και τάχα μου αριστερόστροφο συνδικαλισμό, που έχει κυριολεκτικά διαλύσει τη χώρα. Αυτόν, που μεταξύ των άλλων έχει κάνει τα ελληνικά πανεπιστήμια άντρα απαξίωσης της επιστημονικής πρόοδου και πιστής αναπαραγωγής του καταστημένου με αποκλεισμό οποιασδήποτε ανανεωτικής τάσης. 

Μια αριστερά, που πρέπει να διαχωρίσει σαφώς τη θέση της από κάθε μορφή κοινωνικής βίας από όπου και αν προέρχεται, επειδή δεν υπάρχει καλή και κακή βία και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η καταπίεση και η ομηρία της κοινωνίας από κάποιες συνιστώσες της που τυχαίνει να έχουν τη δυνατότητα να είναι πιο αποτελεσματικές σε αυτό το οδυνηρό παιχνίδι αντιπαράθεσης και διεκδίκησης δικαιωμάτων ή προνομίων.

Μια αριστερά, που θα εμπνεύσει με άλλα λόγια με το παράδειγμά της ολόκληρη την κοινωνία, αυτή την κοινωνία που σήμερα κατηγορεί μεν τις πολιτικές ηγεσίες που την διέφθειραν, αλλά παράλληλα αντιδρά στην όποια εξυγίανση! 

Αυτή, λοιπόν, την αριστερά, εγώ δεν τη βλέπω, όσο κι αν προσπαθώ! Ομολογώ ότι αυτό μπορεί να οφείλεται σε δική μου αδυναμία κατανόησης των τεκταινομένων και να διαψευστώ από τα γεγονότα. Να αποδειχτεί δηλαδή ότι η ανερχόμενη αριστερά και ο ηγέτης της είναι οι φορείς μιας πραγματικής αλλαγής για τη χώρα μας. Θα είμαι ο πρώτος που θα το χαιρετίσω!