Του Κώστα Γιαννακίδη, από το Protagon.gr
Η Ουνία επέτρεπε στους ορθόδοξους πληθυσμούς να ασκούν τα λατρευτικά τους καθήκοντα με τον παραδοσιακό τρόπο, αρκεί να αναγνώριζαν τον Πάπα ως κεφαλή της Εκκλησίας. Ήταν ένα είδος θρησκευτικού αποικιοκρατισμού που ενίσχυε την οικουμενικότητα του Βατικανού. Ο Κώστας Ζουράρις και ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι είναι οι πρώτοι ουνίτες βουλευτές. Ανήκουν σε ένα κόμμα της αντιπολίτευσης, πλην όμως θα συντάσσονται και μάλιστα εξ ορισμού με τη βούληση της συμπολίτευσης. Όλο αυτό, αν πας να τον εξηγήσεις σε κάποιον που δεν ζει σε αυτή τη χώρα, θα δυσκολευτεί να το καταλάβει. Ενδεχομένως να μην το κατανοήσουν και οι ιθαγενείς. Ακόμα και αν ανοίξουν το στόμα από έκπληξη, ο Πρωθυπουργός θα σταθεί στοργικά από πάνω και θα ρίξει μέσα μερικά ψίχουλα.
Η υπόθεση πλέον είναι τόσο φαιδρή που σε οδηγεί στο άλλο άκρο. Δεν μπορείς καν να χαμογελάσεις. Ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Πρώτα ο Καμμένος έδειξε δόντια και απειλητικές προθέσεις εναντίον του πρώην εταίρου του, απειλώντας να το κάνει Κούγκι αν μείνει χωρίς Κ.Ο -υποτίθεται ότι ο Παπαχριστόπουλος θα παραιτείτο, η έδρα, σε σχήμα Α’ θέσης αεροπλάνου, θα πήγαινε στον Τέρενς Κουίκ, ο οποίος θα έκανε δήλωση ανεξαρτητοποίησης, εξαϋλώνοντας κοινοβουλευτικά τους ΑΝΕΛ. Αμέσως εκδηλώθηκε μία πρωτοβουλία που την έλεγες και προσπάθεια εξευμενισμού του Καμμένου. Το ίδιο το Μαξίμου επιβεβαίωνε την πρόθεσή του να αλλάξει τον Κανονισμό της Βουλής ώστε, με κάποιον τρόπο, ο Καμμένος να μη χάσει την ιδιότητα του πολιτικού αρχηγού. Η αντιπολίτευση μίλησε για εκβιασμό και ο κάτοχος του ηθικού πλεονεκτήματος, με μία μνημειώδη επιστολή, διέταξε τον Πρόεδρο της Βουλής να μην αλλάξει τον κανονισμό, αλλά να τον ερμηνεύσει. Πώς θα ερμηνευτεί ο Κανονισμός; Εξαρτάται από το τι θα κάνει ο Παπαχριστόπουλος. Αν παραιτηθεί, τότε η ερμηνεία θα λέει ότι όποιος μπήκε στη Βουλή ως πολιτικός αρχηγός, θα βγαίνει και έτσι. Το είπε άλλωστε και ο Καμμένος. Ας τους πάρουν τους βουλευτές, δεν θα του πάρουν ποτέ την ψυχή. Αλλά ποιος μπορεί να ενδιαφέρεται για την ψυχή του Καμμένου; Υπάρχουν όμως και άλλα αστεία. Και αστείοι. Ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος επρόκειτο να παραιτηθεί. Τελικώς δεν παραιτείται, αλλά ζητεί η ψήφος του να συναθροίζεται με εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα μπορεί να φτιάξει και την κουκούλα του αυτοκινήτου. Κακώς, σε αυτή τη συγκυρία το κάμπριο του πάει περισσότερο. Ο Σπύρος Δανέλλης έλεγε ότι θα στηρίξει την κυβέρνηση μόνο στο Μακεδονικό. Τελικώς τη στηρίζει παντού και πάντα. Μιλάμε για προοδευτική συμμαχία τώρα, όχι αστεία. Ο Κώστας Ζουράρις στηρίζει τα πάντα, πλην Μακεδονικού, όπου και δεν τον χρειάζονται. Και ως αντιπρόεδρος της Βουλής θα υπερασπίζεται την ομαλή λειτουργία του κοινοβουλευτισμού.
Η Κουντουρά και ο Κόκκαλης στηρίζουν, αλλά δεν προσχωρούν στην Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ. Ενδεχομένως δεν τους θέλουν κιόλας, τουλάχιστον τώρα. Η Παπακώστα είναι η Παπακώστα. Πάλι καλά να λέτε γιατί, δεδομένων αυτών που βλέπουμε, δεν αποκλείεται η κυβέρνηση να σταματούσε την παραγωγή νομοθετικού έργου, επιδιδόμενη σε μία προσπάθεια να παγώσει τον χρόνο, να μετράνε οι μέρες τριπλές, να μείνει ο Τέρενς σε μία αέναη πτήση χωρίς προσγείωση. Τώρα βέβαια θα βγει ο Τζανακόπουλος να πει ότι η κυβέρνηση εξασφάλισε την κοινοβουλευτική τάξη, υπερασπιζόμενη τη σταθερότητα, προκειμένου να προωθήσει το φιλολαϊκό έργο της. Καλά, εντάξει. Η μόνη προσφορά που αυτή η συγκυρία κομίζει στο πολιτικό ακροατήριο είναι ένα χρήσιμο μάθημα περί κυνισμού, φιλοτομαρισμού και ανηθικότητας. Μία κυβέρνηση που δεν διστάζει και έξι βουλευτές που δεν ντρέπονται. Και μετά όλοι αυτοί απορούν για τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής.
