Ένα καλογραμμένο και ενδιαφέρον μυθιστόρημα από τον ελληνικής καταγωγής συγγραφέα των Virgin Suicides και Middlesex. Το νέο του έργο, που η πλοκή του αφορά τις σχέσεις τριών νέων ανθρώπων, που ετοιμάζονται να αποφοιτήσουν από το Πανεπιστήμιο στις αρχές της δεκαετίας του 80, έχει ήδη πάρει αρκετές καλές κριτικές. Στο επίκεντρο η Madeleine και οι δύο άνθρωποι που διεκδικούν την καρδιά της ο χαρισματικός και ευμετάβλητος Leonard και ο επίμονος αλλά και διστακτικός Mitchell. Τα θέματα, που τον απασχολούν είναι οι δυσκολίες των διαπροσωπικών σχέσεων, οι επιπτώσεις των σοβαρών οικογενειακών προβλημάτων όταν βιώνονται στην τρυφερή παιδική ηλικία, η αλληλεπίδραση της θεματολογίας των σπουδών μας με την καθημερινότητα, η πολυπλοκότητα των σχέσεων των παιδιών με τους γονείς τους όσο πλησιάζει ο απογαλακτισμός, η πορεία προς την αναζήτηση μιας ανώτερης δύναμης και άλλα πολλά. Ιδιαίτερη θέση όμως θαρρώ ότι έχουν στην ιστορία δύο στοιχεία. Το ένα αφορά τους δρόμους που μπορεί να πάρει η ζωή ενός ανθρώπου, όταν οι πνευματικές του αναζητήσεις τροφοδοτούνται από τη διάθεση φυγής από την πραγματικότητα ενός έμμονου μεν ανεκπλήρωτου δε έρωτα και το δεύτερο -αρκετά επαναλαμβανόμενο στη λογοτεχνία θέμα- η αβεβαιότητα και μεταβλητότητα της ψυχικής διάθεσης εκείνου που καταδυναστεύεται από τη μανιοκατάθλιψη.
Η ιστορία έχει αρκετά καλή ροή, αν και έχω την εντύπωση ότι υστερεί κάπως στο χτίσιμο των κύριων χαρακτήρων, ιδιάιτερα της Madeleine, αλλά και του Mitchell. Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι δεν πάσχουν όπως ο Leonard από κάποιο καθοριστικό για την περιγραφή της προσωπικότητάς τους νόσημα, οπότε μένουν κάπως "ατελείς" και "αβέβαιοι" ως προς τις διαθέσεις και τις προοπτικές τους. Ο συγγραφέας θυμάται και "ενσωματώνει" στον MItchell την καταγωγή του, προσθέτει μάλιστα και μερικές σελίδες "ελληνικής" περιπέτειας, μάλλον με συμβατικό πάντως τρόπο και χωρίς να αποφεύγει τα στερεότυπα.
Αν όχι κάτι καταπληκτικό, πάντως μια ευχάριστη ανάγνωση, από ένα συγγραφέα που εμφανίζει σημαντικές ομοιότητες με τον Jonathan Franzen, καθώς πλην της θεματολογικής ομοιότητας, προσπαθεί να να εμβαθύνει με "επιστημονικό" τρόπο στα θέματά του (πχ η έρευνα του Leonard για τον καρκίνο μέσω της μελέτης των μυκήτων, ο Ντεριντά και η σχολή της αποδόμησης στις σπουδές της Madeleine, ο χριστιανικός αποκρυφισμός στις αναζητήσεις του Mitchell κλπ). Όπως είναι φυσικό δεν τα καταφέρνει σε όλα τα πεδία με την ίδια επιτυχία.
Αυτό που θέλω να προσθέσω είναι ότι οι ήρωες του βιβλίου φτάνουν στο τέλος της ιστορίας το ίδιο "μπερδεμένοι" όπως και στην αρχή της, αλλά μας μένει μια καλή γεύση ενός σίγουρα ευρηματικού "κλεισίματος".
