Το παρτέρι του κήπου μας σήμερα...

Julian Barnes “The Noise of Time”

Έχω καιρό να γράψω τις εντυπώσεις μου από τα βιβλία που διαβάζω, περισσότερο από αμέλεια…

Θα κάνω σήμερα μιαν εξαίρεση για το βιβλίο του Julian Barnes “The Noise of Time”, που είναι μια μυθιστορηματική απόδοση της ζωής του μεγάλου Ρώσου συνθέτη Dmitri Shostakovich, ο οποίος έζησε από το 1906 μέχρι του 1975 και είχε μια αμφιλεγόμενη στάση απέναντι στο καθεστώς της τότε Σοβιετικής Ένωσης, ιδιαίτερα στην εποχή της παντοδυναμίας του Στάλιν. 

Θεωρώ ότι είναι ένα από τα καλύτερα αναγνώσματά μου των τελευταίων χρόνων. Ο Barnes μεγάλος τεχνίτης της γραφής, περιγράφει με εξαιρετικό τρόπο τη σχέση της “Εξουσίας” με την “Τέχνη” και το πως η τελευταία είναι συνήθως η χαμένη στη σχέση αυτή.

Έννοιες όπως η στρατευμένη τέχνη, το σε ποιον πραγματικά ανήκει η καλλιτεχνική δημιουργία, οι σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στους καλλιτέχνες που ζουν σε απολυταρχικά καθεστώτα, οι φόβοι προσωπικοί και οικογενειακοί, που μοιραία κυριαρχούν, η αγωνία του καλλιτέχνη για την υστεροφημία του αναπτύσσονται με αριστουργηματικό τρόπο. 

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στην εκτενή αναφορά του συγγραφέα της συνεχόμενης εσωτερικής πάλης που γίνεται ανάμεσα στην επιθυμία του καλλιτέχνη να δημιουργήσει ελεύθερα και τους περιορισμούς φανερούς, αλλά κυρίως κρυφούς, που η “Εξουσία” καλλιεργεί και απαιτεί.

Παραθέτω χωρίς μετάφραση ένα μικρό απόσπασμα, από κάπου προς το τέλος του βιβλίου:

“So, he had lived long enough to be dismayed by himself. This was often the way with artists: either they succumbed to vanity, thinking themselves greater than they were, or else to disappointment. Nowadays, he was often inclined to think of himself as a dull, mediocre composer. The self-doubt of the young is nothing compared to the self-doubt of the old. And this, perhaps, was their final triumph over him. Instead of killing him, they had allowed him to live, and by allowing him to live, they had killed him. This was the final, unanswerable irony to his life: that by allowing him to live, they had killed him.”

Προφανώς το συνιστώ χωρίς επιφυλάξεις!

ΥΓ. Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Μεταίχμιο” με τίτλο “Ο αχός της Εποχής”, σε μετάφραση του Θωμά Σκάσση.

Μουσική Πρόταση: Κώστας Θωμαϊδης Το παράπονο

Μουσική: Νότης Μαυρουδής 
Στίχοι: Ηλίας Πετρόπουλος