Να πάλι κάτι ενδιαφέρον, αυτή τη φορά σε σχέση με τον αθλητισμό και τις επιδόσεις των αθλητών στις σκυταλοδρομίες στίβου ή κολυμβησης. Όπως είναι φυσικό στις περιπτώσεις αυτές συνυπάρχουν αθλητές με διαφορετικές επιδόσεις στα αντίστοιχα ατομικά αγωνίσματα. Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Michigan έκαναν μια ανάλυση των επιδόσεων των αθλητών στις σκυταλοδρομίες και τα αντίστοιχα ατομικά αγωνίσματα.
Το αποτέλεσμα έχει ενδιαφέρον. Οι αθλητές με τους χειρότερους χρόνους στα ατομικά αγωνίσματα έτειναν να πετυχαίνουν καλύτερους χρόνους στη σκυταλοδρομία, ενώ αντίθετα εκείνοι που ήταν καλύτεροι στα ατομικά αγωνίσματα έτειναν να πετυχαίνουν τους ίδιους περίπου ή και κατώτερους χρόνους. Υπήρχε δηλαδή μια τάση προς εξισορρόπηση των χρόνων, ως οι αντικειμενικά κατώτεροι να υπερβάλουν εαυτόν, ώστε να έχουν ισότιμη συμμετοχή στο ομαδικό αγώνισμα, ενώ οι στάρ της ομάδας στην καλύτερη περίπτωση απλά έπιαναν τις ατομικές τους επιδόσεις.
Οι ερευνητές δίνουν μια "κοινωνική" εξήγηση στο φαινόμενο, με την έννοια ότι η προσπάθεια των αθλητών τέινει προς μια ασυνείδητη ίσως εξισορρόπηση των διαφορών, ώστε η ομάδα να μην εμφανίζει σημαντικές διαφοροποιήσεις και η όποια επιτυχία να έχει σχετικά ισότιμη συνεισφορά.
Άλλη μια ενδιαφέρουσα αλληλεπίδραση στο πολύπλοκο παιχνίδι μυαλού και σώματος.
