Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια σας προτείνω να ακούσετε σήμερα. Είναι νομίζω ένα από τα καλύτερα γαλλικά τραγούδια, του πολύ μεγάλου Léo Ferré.
Παραθέτω την ελληνική μετάφραση των στίχων, που καταλήγουν στη μοναδική και πικρή αλήθεια: Με τον καιρό...δεν αγαπάς πια.
Με τον καιρό
με τον καιρό, όλα περνούν
και ξεχνάς τη φωνή, και ξεχνάς τη μορφή
τι ζητάς τώρα πιά που η καρδιά δε χτυπά
άστο να πάει, τράβα μπροστά, όλα καλά
Με τον καιρό
με τον καιρό, όλα περνούν
ο άλλος πού' χες λατρέψει, που έψαχνες στη βροχή
που ένιωθες με το βλέμμα, ανάμεσα στις λέξεις
ανάμεσα στις γραμμές, μέσα στη θαλπωρή
ενός φτιασιδωμένου όρκου, πού 'χει πιά ξεχαστεί
με τον καιρό όλα σκορπούν
Με τον καιρό
με τον καιρό, ε, όλα περνούν
κι οι πιό όμορφες μνήμες -μα τι μούτρα είναι αυτά
σαν τρελλός τριγυρνώ, στου θάνατου τα μαγαζιά,
τα σαββατόβραδα, που η αγάπη αυτοκτονεί
Με τον καιρό
με τον καιρό, ε, όλα περνούν
εκείνος που σε στήριζε για ένα συνάχι, για ένα τίποτα
εκείνος που τού χάριζες άνεμο και στολίδια
που για χάρη του θα πετούσες και την ψυχή σου στα σκουπίδια
που σερνόσουν μπροστά του σαν το σκυλί
με τον καιρό, ε, όλα καλά
Με τον καιρό
με τον καιρό, ε, όλα περνούν
σβήνει το πάθος , σβήνει στη μνήμη η φωνή
που σού’ λεγε ψιθυριστά τα λόγια εκείνα τα φτωχά
"μη μού κρυώσεις, να πρόσεχεις, μην αργήσεις
πολύ
"
Με τον καιρό
με τον καιρό, ε, όλα περνούν
σαν το γέρικο άλογο νιώθεις εξαντλημένος
σε τυχαία κρεβάτια νιώθεις παγωμένος,
νιώθεις ίσως ολομόναχος, μα ήρεμος
απ' τα χαμένα χρόνια νιώθεις ξεθωριασμένος
αλήθεια, με τον καιρό,
δεν αγαπάς πιά
