ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Με τις πιο θερμές μου ευχές για ένα ευτυχισμένο και δημιουργικό 2014!
Και μια Ελλάδα καλύτερη, δηλαδή με καλύτερους Έλληνες!

Bleeding Edge του Thomas Pynchon

Το τελευταίο βιβλίο του Thomas Pynchon, που θεωρείται ίσως ο μεγαλύτερος εν ζωή συγγραφέας των Η.Π.Α. κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2013.

Ένα έργο που σίγουρα θα ενθουσιάσει τους φανατικούς του αναγνώστες, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα προβληματίσει όλους εκείνους που θα προσπαθήσουν να τον διαβάσουν για πρώτη φορά.

Ο συγγραφέας του Gravity's Rainbow και του Against the Day επανέρχεται με ένα βιβλίο στο οποίο επιδιώκει να συνδυάσει όλα όσα χαρακτηρίζουν την αμερικάνικη ή για να είμαι πιο σωστός τη νεοϋορκέζικη “κουλτούρα” μέσα από μια ντεντεκτιβίστικη ιστορία με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα και με ένα σημαντικό αριθμό δευτεραγωνιστών, που κάποιος πρέπει να προσπαθήσει αρκετά για να κρατήσει λογαριασμό για το ρόλο τους στην ιστορία. Όλα αυτά με φόντο την τρομοκρατική επίθεση της 11ης του Σεπτέμβρη του 2001 και με μια ισχυρή δόση θεωριών συνωμοσίας και του ρόλου της επίσημης και ανεπίσημης ηγεσίας των Η.Π.Α. στο γεγονός.

Πράκτορες, σκοτεινοί και αδίστακτοι επιχειρηματίες, κατάσκοποι, πειρατές του κυβερνοχώρου, ακτιβιστές και άλλοι πολλοί παρελαύνουν, ενώ οι αναφορές σε καλλιτέχνες, μουσικές επιτυχίες, κινηματογραφικά έργα και τηλεοπτικές σειρές είναι ατέλειωτες και προκαλούν δέος σε όποιον δεν είναι γνώστης των αμερικάνικων -και όχι μόνο- καλλιτεχνικών δρωμένων της τελευταίας πεντηκονταετίας.

Και βέβαια πρέπει να επισημανθεί, αφού παίζει καταλυτικό ρόλο στη δραματουργία του συγγραφέα, η καθοριστική παρουσία του διαδικτύου, όχι απλά αυτού που όλοι γνωρίζουμε, αλλά ενός βαθιά κρυμμένου και προστατευμένου κυβερνοχώρου, που είναι μόνο για τους “παρανοϊκούς” ειδήμονες και όπου η έννοια του χώρου και ιδιαίτερα του χρόνου είναι απόλυτα σχετικά και οι συνομιλίες ζώντων και πεθαμένων είναι όχι απλά επιθυμητή, αλλά επιβεβλημένη. 

Είναι ένα βιβλίο που για να κατανοηθεί και επομένως για να αγαπηθεί πρέπει να διαβαστεί με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, με συνεχή αναζήτηση των με κρυπτικό τρόπο ερριμένων εδώθε και εκείσε αναφορών.

Θα μου πείτε: είναι αυτό η απόλαυση του διαβάσματος, αυτό που επιζητεί κανείς όταν ανοίγει ένα μυθιστόρημα; 

Η άποψή μου είναι ότι αυτή ακριβώς είναι η κληρονομιά που άφησε ο James Joyce και που από τότε έχει βρει αξιόλογους μιμητές, ένας από τους οποίους είναι και ο Pynchon (όπως και ο DeLillo κατ’ εξοχήν και λιγότερο ο Franzen). Είναι απλά ένα άλλο είδος αναγνωστικής απόλαυσης, που απαιτεί πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή του αναγνώστη, που θα τη χαρακτήριζα ότι στοχεύει περισσότερο σε μια διανοητική και όχι τόσο αισθητική ικανοποίηση.

Και τι μας αφήνει στο τέλος η ανάγνωση του Bleeding Edge*; Που καταλήγει αυτή η τόσο πολυπλόκαμη ιστορία; Ας μην πω περισσότερα, για να μην αποθαρρύνω όσους θα επιθυμούσαν να μπουν στον κόσμο της Νέας Υόρκης του Pynchon. 

Και ας ρυθμίσουν ανάλογα το μέγεθος του καλαθιού τους σύμφωνα με τις εξαιρετικά άλλωστε υπερτιμημένες απαιτήσεις της νεοϋορκέζικης αγοράς.

* Η έκφραση “Bleeding Edge” χαρακτηρίζει, όπως εγώ τουλάχιστο το εξέλαβα, την τεχνολογία αιχμής, που εξελίσσεται με πολύ γοργό ρυθμό και επομένως ενέχει κινδύνους (οικονομικούς κυρίως αλλά όχι μόνο) για όσους την ενστερνίζονται.

Ο Thomas Pynchon γεννήθηκε το 1937 και ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για την ιδιωτική ζωή του, αφού κάνει μεγάλη προσπάθεια να μένει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Δεν έχει καμιά επαφή με τα μίντια για 40 χρόνια περίπου. Οι μόνες φωτογραφίες του που κυκλοφορούν είναι από τα σχολικά του χρόνια και ο τόπος διαμονής του παραμένει άγνωστος.

Καλό Ταξίδι στο Νίκο Δημητράτο!

Έφυγε από τη ζωή μια αυθεντική φωνή, που πολλούς από μας σημάδεψε εκεί στα χρόνια μετά τη χούντα. Ο Νίκος Δημητράτος.

Εδώ σε δύο από τις καλύτερες εκτελέσεις του πρώτα στο τραγούδι "Αυτές οι ξένες αγκαλιές" του Ηλία Ανδριόπουλου, σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, που έγινε πιο πολύ γνωστό από τη φωνή της Άλκηστης Πρωτοψάλτη και στη συνέχεια στο " Ήρθε ο καιρός" του Σταύρου Ξαρχάκου σε στίχους του Νίκου Γκάτσου.

Το πρώτο από τα δύο σας το πρότεινα πρόσφατα με τη φωνή της Θεοδώρας Μπάκα, αλλά νομίζω ότι αξίζει να ακουστεί ξανά.

Η Λέξη της Χρονιάς για το 2013

Κάποια ιστολόγια προκηρύσσουν κάθε χρόνο διαγωνισμό για τη Λέξη της Χρονιάς, εκείνη δηλαδή που κυριάρχησε στα μίντια και τα στόματα των ανθρώπων στη διάρκεια του χρόνου. 

Ένας τέτοιος διαγωνισμός είναι σε εξέλιξη και στο ιστολόγιο “Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία”. 

Εκεί αναφέρεται ότι: 

“Δεν νομίζω πάντως να δυσκολευτούμε να βρούμε και φετινές λέξεις -ίσως το πιο δύσκολο θα είναι να μη βρούμε δυσοίωνες λέξεις. Χωρίς να θέλω να σας επηρεάσω, μερικές προφανείς επιλογές είναι θαρρώ το πρωτογενές πλεόνασμα (κάνουμε δεκτές και σύμπλοκες λέξεις), το σαξές στόρι  (γίνονται δεκτοί και ξενικοί όροι), η διαθεσιμότητα και η κινητικότητα που βέβαια, ενώ ήταν λέξεις από ουδέτερες έως θετικές έχουν εξελιχτεί σε απαίσιες, φυσικά οι απολύσεις και (θα το δεχτούμε κι αυτό, αφού είναι ένας όρος) ο ενιαίος φόρος ακινήτων.  Και μια και είπαμε για ακίνητα, πολύ ακούστηκαν επίσης οι πλειστηριασμοί (και πρώτης κατοικίας) και φοβάμαι μήπως ακουστούν περισσότερο τη χρονιά που έρχεται.”

Η προθεσμία για την υποβολή προτάσεων έχει λήξει και η ψηφοφορία είναι ήδη σε εξέλιξη μέχρι και την παραμονή της πρωτοχρονιάς.

Είναι ευνόητο ότι οι άνθρωποι με τους όρους και τις προθεσμίες που έβαλαν έχασαν το μεγάλο κελεπούρι ή ίσως ο Βενιζέλος τους τη φύλαγε για το τέλος.

Δεν υπάρχει αμφιβολία: η λέξη “εκτσογλανισμός” είναι η λέξη της χρονιάς για το 2013!

Μουσική Πρόταση: Iyeoka- Simply Falling

H Iyeoka Okoawo είναι μια Νιγηρο-αμερικανή ποιήτρια και τραγουδίστρια με έντονη κοινωνική-ακτιβιστική δράση.

Ζωή...

Ένας ενδιαφέρων χαρακτηρισμός της ζωής:

Ζωή. Πλέρια και όχι αρκετή. Ο φόβος ότι θα τελειώσει κάποια μέρα και ο φόβος ότι αύριο θα είναι το ίδιο με το χθες.

Από το “Ο Ράμπιτ είναι πλούσιος” του John Updike.

Ένα ακόμη χρυσό ηλιοβασίλεμα του Δεκέμβρη...

Αν τραβάς φωτογραφίες μάλλον θα ξεχάσεις αυτά που βλέπεις!

Σας παραθέτω τα συμπεράσματα μιας μελέτης, που εξέτασε τις διαφορές στην ακρίβεια των αναμνήσεων των επισκεπτών ενός Μουσείου, ανάλογα με το αν έπαιρναν φωτογραφίες των πινάκων ή αν απλά τους παρατηρούσαν. Η εξέταση έγινε την επόμενη μέρα από την επίσκεψη.

1) Οι επισκέπτες του Μουσείου που φωτογράφιζαν τους πίνακες κρατούσαν λιγότερο στο μυαλό τους το περιεχόμενο από εκείνους που απλά τους παρατηρούσαν.

2) Αυτό μπορούσε να μεταβληθεί, εάν αυτοί που φωτογράφιζαν στη συνέχεια έβρισκαν το χρόνο να ασχοληθούν και να παρατηρήσουν τις φωτογραφίες.

3) Αυτοί που έκαναν ζουμ σε ορισμένες λεπτομέρειες των πινάκων κρατούσαν στη μνήμη τους περισσότερα στοιχεία, όχι απλά από τα σημεία στα οποία έκαναν ζουμ, αλλά συνολικά από τους συγκεκριμένους πίνακες.

Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο έγκριτο επιστημονικό περιοδικό Psychological Science.

Η ζωή και το έργο ως παράδειγμα…

Ο Βάσκος συγγραφέας Sabino Arana (1865-1903) θεωρείται ο πατέρας του βασκικού εθνικισμού, αφού υπήρξε άλλωστε ο ιδρυτής του Βασκικού Εθνικιστικού Κόμματος.   

Στο τελευταίο του έργο Libe, αναφέρεται σε μια νέα από τη χώρα των Βάσκων, που προτιμά να πεθάνει παρά να παντρευτεί έναν Ισπανό.

Ο ίδιος παντρεύτηκε μια απλή χωριάτισσα από τη χώρα του κυρίως για την “καθαρότητα του αίματός της”. Όταν ο Arana πέθανε, η γυναίκα του δεν έχασε πολύ χρόνο και παντρεύτηκε έναν Ισπανό αστυνομικό.

Μουσική Πρόταση: Barcarole του Jaques Offenbach

Ένα όμορφο κομμάτι του Γαλλογερμανού συνθέτη Jaques Offenbach (1819-1880) από τις Anna Netrebko (Ρωσσία, soprano) και Elina Garanca (Λιθουανία, mezzo-soprano). 

Δύση...

Η χθεσινή δύση του Ήλιου, από το iPhone μου

Τι ωραία που είναι....

Τι ωραία που είναι να έχεις ψευδαισθήσεις! Να έχεις την πίστη ότι αυτό το κακό συνονθύλευμα που μας κυβερνά σήμερα θα αντικατασταθεί από μια προοδευτική κυβέρνηση, που θα κάνει τη χώρα να ορθοποδήσει! Να φαντασιώνεσαι ότι από την μετριότητα και τα στείρα μυαλά μπορούν να ανθίσουν σκέψεις και ιδέες! Να επαναλαμβάνεις τα τσιτάτα του μεγάλου διανοητή και να συγκινείσαι-αν είναι δυνατόν- από αυτά. 

Αλλά έτσι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος. Γελαστός και πάντα γελασμένος! 

The Corrections του Jonathan Franzen

Θεωρώ τις “Διορθώσεις” το καλύτερο μέχρι τώρα βιβλίο του Franzen, σίγουρα καλύτερο από το πιο πρόσφατο “Freedom”. 

Πρόκειται για την ιστορία μιας οικογένειας που ζει στις μεσοδυτικές Η.Π.Α., της οποίας την πορεία ακολουθεί στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα. Μέσα από τη διήγηση αυτή ο συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να σχολιάσει όλες τις εκφάνσεις της ζωής στις Η.Π.Α. για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, με ιδιαίτερη έμφαση στις οικονομικές εξελίξεις και τις “διορθώσεις”, που κατά διαστήματα είχαν επιχειρηθεί.

Ακόμη πιο σημαντικές ήταν όμως οι προσπάθειες για “διορθώσεις”, που οι πέντε πρωταγωνιστές του βιβλίου προσπαθούν να κάνουν στην πορεία της ζωής τους. O Alfred και η Enid και τα παιδιά τους, ο Gary, ο Chip και η Denise. Ιστορίες ζωής, που παρά το δραματικό στοιχείο, το απαραίτητο για τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος, δεν απέχουν καθόλου από την πραγματικότητα και θα μπορούσαν να είναι στοιχεία παρμένα από αληθινές βιογραφίες.

Κεντρικός ιστός της ιστορίας είναι η προσπάθεια της Enid να συγκεντρώσει όλη την οικογένεια για τα Χριστούγεννα, που όλοι λίγο-πολύ ξέρουν ότι θα είναι τα τελευταία που θα κάνουν όλοι μαζί.

Το μεγάλο ταλέντο του Franzen στο λόγο και η εξαιρετική δυνατότητα ανάλυσης -μέχρι κορεσμού θάλεγα- των πέντε τόσο διαφορετικών χαρακτήρων των πρωταγωνιστών του είναι αναμφισβήτητα τα μεγάλα πλεονεκτήματα του έργου. Διαβάζοντάς το έχεις την εντύπωση ότι βλέπεις τους ανθρώπους αυτούς απέναντί σου, καθώς επιχειρηματολογούν και δεν μπορείς να μην τους συμπαθήσεις, όσο κι αν γνωρίζεις ότι όλες τους οι προσπάθειες να “διορθωθούν” είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. 

Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2001 και έχει πάρει δυο σημαντικά βραβεία στις Η.Π.Α. Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες (και στα ελληνικά), ενώ έχει γυριστεί και ταινία το 2012.

Τάσος ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ... Η μεγάλη νοσταλγία

Τ` άλλα ειπώθηκαν σιγανά σαν προσευχή: "Φίλιππε,

        θεία Ρόζα, Άννα..."

αλλά τι σημασία έχουν τα ονόματα αφού είμαστε όλοι

       ξένοι και το σκοτάδι έρχεται καθώς νυχτώνει

αν όχι για να κρύψει κάποιο μεγάλο μυστικό.

Ω απέραντη νοσταλγία για κάτι που πότε δεν ζήσαμε

                        κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας...

Επίσημη γλώσσα της Ευρώπης

The European Commission has just announced an agreement whereby English will be the official language of the European Union rather than German, which was the other possibility. 

As part of the negotiations, the  British Government conceded that English spelling had some room for  improvement and has accepted a 5- year phase-in plan that would become  known as "Euro-English". 

In the first year, "s" will  replace the soft "c".. Sertainly, this will make the sivil servants jump  with joy. The hard "c" will be dropped in favour of "k". This should  klear up konfusion, and keyboards have one less letter.

There  will be growing publik enthusiasm in  the sekond year when the troublesome "ph" will be replaced with "f"..  This will make words like fotograf 20%  shorter. 

In the 3rd year, publik akseptanse of the new spelling be expekted to reach the stage where more komplikated changes are possible. 

Governments will enkourage the removal of double letters which have always ben a deterent to akurate  speling. 

Also, al wil agre that the horibl mes of the silent "e" in the languag is disgrasful and it should go  away. 

By the 4th yer people wil be reseptiv to steps such  as replasing "th" with "z" and "w" with "v". 

During ze fifz  yer, ze unesesary "o" be dropd from  vordskontaining "ou"  and after ziz fifz yer, ve vil hav a reil  sensi bl riten styl. 

Zer vil be no mor trubl or difikultis and evrivun vil find it ezi TU understand ech oza. Ze drem of a united urop vil finali  kum tru. 

Und efter ze fifz yer, ve vil al be speking German like zey vunted in ze forst plas.

(Αναδημοσίευση)

Μουσική Πρόταση: Αυτές οι ξένες αγκαλιές

Ένα όμορφο τραγούδι του Ηλία Ανδριόπουλου σε στίχους Μάνου Ελευθερίου. Εδώ από την Θεοδώρα Μπάκα από συναυλία της Ορχήστρας και Χορωδίας της ΕΡΤ στην Αρχαία Ολυμπία το 2008.
Η Θεοδώρα Μπάκα γεννήθηκε στη Λάρισα και έχει συνεργαστεί ως σολίστ με πολλές κλασσικές ορχήστρες. Μια ενδιαφέρουσα φωνή νομίζω.

Ελεύθερη Βούληση...

Πρέπει να πιστεύουμε στην ελεύθερη βούληση. Δεν έχουμε καμιά άλλη επιλογή. 

Isaac Bashevis Singer*.

* Πολωνο-εβραιο-αμερικανός συγγραφέας (1902-1991)

Άλλος για ΣΥΡΙΖΑ;

Κόλαφος για όλους αυτούς που θεώρησαν την παρότρυνση του Αλέξη Τσίπρα για ψήφο εναντίον της κυβέρνησης από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ σε πρόσκληση για αποστασία και ένταξη στο ΣΥΡΙΖΑ!

Ο Δημήτρης Ππαδημούλης το ξεκαθάρισε: Δεν θα μπουν αυτομάτως στα ψηφοδέλτια!  

Την επόμενη φορά θα μας πουν τη διαδικασία!

Η βροχή και το φτύσιμο

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είπε πριν από λίγο καιρό ένα από τα γνωστά του καλαμπούρια για τους κυβερνώντες. Ότι δηλαδή ενώ τους φτύνουν εκείνοι νομίζουν ότι βρέχει…

Με τα μυαλά που κουβαλάει, με αυτά που λέει και εκείνους που έχει δίπλα του, φοβάμαι ότι όταν έρθει η ώρα να κυβερνήσει θα ισχύσει για εκείνον το…αντίστροφο του καλαμπουριού του…

Ενώ θα βρέχει, εκείνος θα νομίζει ότι τον φτύνουν…..

Με τον Κουβέλη ή με τον Καμμένο;

Πολύ κακό για το τίποτε, ή καπνός που δείχνει μεγάλη φωτιά; Τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τη διαμάχη ανάμεσα στον δημοσιογράφο Βασίλη Μουλόπουλο και τον βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο; Πρόκειται για μια προσωπική αντιδικία, ή για την κορυφή ενός παγόβουνου που θα αποκαλυφθεί σύντομα;

Για όσους τον ξέρουν ο Μουλόπουλος δεν είναι τύπος που λέει κουβέντες στον αέρα. Ούτε από τους ανθρώπους που θα έστηναν έναν προσωπικό καυγά με κάποιον - το αντίθετο. Συνεπώς, η σοβαρή πλευρά αυτής της αντιπαράθεσης -στην οποία κατ’ ουσίαν ο Τσίπρας δεν πήρε θέση, άρα δικαίωσε τον Μουλόπουλο- είναι άλλη. Είναι η πολιτική πλευρά. Και αυτή η πλευρά δεν μπορεί παρά να έχει ένα και μόνο ζητούμενο: τις σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τον Πάνο Καμμένο και το κόμμα του. Από όσα λέει κατά καιρούς ο -εξαίρετος ως συγγραφέας, αλλά άπειρος ως πολιτικός και αθυρόστομος ως συνομιλητής- Τατσόπουλος, το σημαντικό είναι το τελευταίο: αν τίθεται θέμα κυβερνητικής συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με τον Καμμένο, παίρνει το καπελάκι του και φεύγει. Επ’ αυτού τα ερωτήματα είναι δυο.

Πρώτο. Άδικο έχει; Ποιος άνθρωπος που εντάχθηκε σε ένα κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, βάσει των δημοκρατικών του πεποιθήσεων, δεν θα αισθανόταν ότι προσβάλλεται από τη συναλλαγή με ένα κόμμα σαν τους ΑΝΕΛ; Και ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι μόνο ο Τατσόπουλος που σκέφτεται έτσι αλλά πολλοί ακόμη και κυρίως πολλοί ψηφοφόροι. Αν είναι κάποιος να φύγει από τον Βενιζέλο επειδή συνεργάζεται με τον Σαμαρά, για να πάει στον Τσίπρα που θα συνεργάζεται με τον Καμμένο, να μένει το βύσσινο.

Το δεύτερο ερώτημα είναι αν πραγματικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατά νου μια τέτοια συνεργασία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν την έχει αποκλείσει, αντίθετα υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι δεν θα τον ενοχλούσε. Και εδώ υπάρχει σοβαρό θέμα. Αν νομίζουν στην Κουμουνδούρου ότι για την εξουσία μπορούν να συμμαχήσουν ακόμη και με τον διάβολο, δικαίωμά τους. Αλλά αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσουν από τώρα και πάντως προεκλογικά.

Είναι θέμα εντιμότητας απέναντι στο εκλογικό σώμα. Θα είναι αδιανόητο να ψηφίσει κάποιος τον ΣΥΡΙΖΑ για να έχει μια δημοκρατική κυβέρνηση με τον Τσίπρα και την επόμενη να βρεθεί με τον Καμμένο συγκυβερνήτη. Τα περί αντιμνημονιακών μετώπων είναι για τα πανηγύρια. Όλοι ξέρουν ότι αυτές τις θεωρίες καμία κυβέρνηση, καμίας απόχρωσης, δεν μπορεί να τις υποστηρίξει. Άλλα αυτό είναι άλλη υπόθεση.

Θέλοντας, ή όχι, λοιπόν ο Τατσόπουλος έβαλε το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. Και αν η σκληρή απάντηση του έμπειρου Μουλόπουλου υποδηλώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιθυμεί να ανοίξει αυτό το θέμα, απλώς το κάνει μεγαλύτερο. Οπότε είναι τώρα η ώρα να πάρει θέση ο ίδιος ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν μπορεί από τη μια να καλεί την υπόλοιπη Αριστερά να συγκυβερνήσουν και από την άλλη να κρατάει ζεστό τον Καμμένο για να τον χρησιμοποιήσει αν δεν του βγαίνουν οι ψήφοι μετεκλογικά για να σχηματίσει κυβέρνηση. Εκτός των άλλων είναι και βλασφημία να εξισώνεται το ενδεχόμενο να συνεργαστεί με τον Κουβέλη με το ενδεχόμενο να συνεργαστεί με τον Καμμένο αν πράγματι θεωρεί ότι είναι φορέας αριστερών αξιών και αντιλήψεων. Ή όχι;

Άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου στο Protagon.gr

Πήδα Παλικάρ’

Βράχος και περιοχή με το όνομα “Πήδα παλικάρ’” υπάρχει στην παραλία του Αιγαίου κάτω από το χωριό Νεοχώρι κοντά στα ερείπια ενός παλιού κάστρου, που λέγεται Εβραιόκαστρο (προέρχεται μάλλον από τη λέξη “Ωραιόκαστρο”).

Εκεί οι κολίγοι του μοναστηριού της Παναγιάς της Πλάκας και άλλοι χωρικοί αγανακτισμένοι από την καταπίεση των 30 καλόγερων, αφού τους συνέλαβαν τους έπνιξαν στο Αιγαίο ρίχνοντάς τους στη θάλασσα από ένα θεόρατο βράχο 30 μέτρων. Αυτά έγιναν γύρω στα 1700 μΧ. 

Προφανώς η τοπωνυμία προήλθε από την κοροϊδευτική φράση, που ακολουθούσε το ρίξιμο καθενός από τους καλόγερους στη θάλασσα.

Αυτά τα αναφέρει η τοπική παράδοση και έχουν δημοσιευτεί σε τοπικές εφημερίδες του Βόλου.

Εγώ τα διάβασα στο βιβλίο “Τα Παλιόκαστρα του Πηλίου” του Κώστα Λιάπη.

Answers for Aristotle του Massimo Pigliucci

Πως η Επιστήμη και η Φιλοσοφία μπορούν να μας οδηγήσουν σε μια ζωή με περισσότερο νόημα.

Ο παραπάνω υπότιτλος περιγράφει με ακρίβεια το αντικείμενο του συγκεκριμένου βιβλίου. 

Ο συγγραφέας, γεννημένος το 1964,  είναι Καθηγητής Φιλοσοφίας, αλλά έχει σπουδάσει παράλληλα και Βιολογία. Είναι δεδηλωμένος πολέμιος της ψεδο- επιστήμης και του δόγματος της δημιουργίας της ζωής από ένα υπερφυσικό ον και υπέρμαχος της σημασίας της επιστήμης.

Ο συνδυασμός των ιδιοτήτων του φιλοσόφου και του επιστήμονα τον βοηθά να αντιμετωπίζει με σφαιρικό τρόπο τα μεγάλα προβλήματα της ζωής, από την εξήγηση των φαινομένων γύρω μας μέχρι τη θέση του καθενός μας στον κόσμο. 

Η αναφορά στον Αριστοτέλη οφείλεται στο ότι ήταν από τους πρώτους, που για να απαντήσει στα μεγάλα ερωτήματα που απασχολούν ανέκαθεν τον σκεπτόμενο άνθρωπο, χρησιμοποίησε παράλληλα τη φιλοσοφία και την επιστήμη. Είναι εκείνος που προσδιόρισε τον όρο “ευδαιμονία”, ως το σκοπό της ζωής, έναν όρο που έχει έντονο ηθικό περιεχόμενο, σε αντίθεση με τον όρο ¨ευτυχία”, ο οποίος έχει περισσότερο συγκινησιακό περιεχόμενο.  Ο συγγραφέας επιδιώκει με το βιβλίο αυτό να απαντήσει στα ερωτήματα, που πρώτος έβαλε ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος, χρησιμοποιώντας την πρόοδο που έχει γίνει μέχρι σήμερα στην επιστήμη και στη φιλοσοφία, ιδιαίτερα βέβαια στην πρώτη, για να πετύχει τον φιλόδοξο στόχο του.

Δεν αποδέχεται απόλυτα την άποψη ότι η επιστήμη πρέπει να είναι ο μόνος μας οδηγός στην αναζήτηση ενός “ηθικού” τρόπου ζωής, αλλά πιστεύει ότι όπως η φιλοσοφία πρέπει να ακουμπά στις ανακαλύψεις της επιστήμης έτσι και η επιστήμη οφείλει να πορεύεται με βάση τις ηθικές αρχές μιας φιλοσοφίας, που να βασίζεται στη δυνατότητα λογικής σκέψης και όχι στο μυστικισμό και την υπερφυσική. 

Πιστεύει επίσης -και παρουσιάζει σημαντικά πρόσφατα επιστημονικά δεδομένα- ότι η ¨ηθικότητα” του ανθρώπου έχει βιολογική και εξελικτική βάση και επομένως ότι δεν χρειάζεται ένα υπερφυσικό Ον και μια θρησκεία για να είμαστε ηθικοί άνθρωποι και να φερόμαστε σωστά. 

Ένα βιβλίο προβληματισμού που δεν ξέρω αν θα μας οδηγήσει στην ευδαιμονία, αλλά σίγουρα μας φέρνει κοντύτερα στην προσπάθεια για αυτογνωσία. 

Wool του Hugh Howey

Μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας, που περιγράφει ένα ζοφερό μέλλον, όπου οι λιγοστοί απόγονοι όσων επιβίωσαν από την παγκόσμια καταστροφή, ζουν σε υπόγειες κάθετες κατασκευές, που εκτείνονται σε βάθος 150 ορόφων. Απομονωμένοι οι κάτοικοι του καθενός από αυτά τα “σιλό” και αγνοώντας την ύπαρξη των άλλων, κυβερνιούνται από ελάχιστους αδίστακτους γνώστες της αλήθειας, που τους κρατούν στην άγνοια αυτή και που φροντίζουν να στείλουν στο θάνατο, όσους γίνονται επικίνδυνοι, επειδή υποψιάζονται την αλήθεια ή επειδή ξεσηκώνονται στην ανούσια ζωή, που τους έχει επιβληθεί.

Η έσχατη τιμωρία επιβάλλεται με μια “ιεροτελεστία”, που ονομάζεται “καθάρισμα”, και που υποχρεώνει τους μελλοθάνατους να εξέλθουν στο μολυσμένο περιβάλλον του πλανήτη, που είναι ασύμβατο με τη ζωή, φορώντας ειδικές στολές, που τους εξασφαλίζουν κάποια λεπτά ζωής, ίσα-ίσα για να καθαρίσουν τους φακούς, που προβάλλουν από την επιφάνεια των υπόγειων κατασκευών και που επιτρέπουν στους έγκλειστους κάποια περιορισμένη και απόλυτα ελεγχόμενη θέα του άμεσου περίγυρου.

Τα πράγματα παίρνουν μια διαφορετική τροπή όταν ένας μελλοθάνατος βρίσκει τον τρόπο να ξεφύγει αυτή την προδιαγεγραμμένη μοίρα και ανακαλύπτει τη φοβερή αλήθεια. Τα γεγονότα στη συνέχεια ακολουθούν μια πιο γοργή πορεία, με την ποιότητα της γραφής να πορεύεται δυστυχώς ανάστροφα. Γενικά είναι ένα άνισο έργο, με κάποιες εξαιρετικές σελίδες, αλλά και πολλές μέτριες έως κακές. 

Αυτό ίσως εξηγείται από τον τρόπο που γράφτηκε το έργο. Στην αρχή ήταν μια σύντομη ιστορία 60 σελίδων, που ο συγγραφέας διέθεσε δωρεάν στο διαδίκτυο. Μπροστά στην απαίτηση των αναγνωστών να δοθεί συνέχεια αποφάσισε να επεκτείνει το έργο στην τελική του μορφή, που έχει περίπου 500 σελίδες.

Ένα ενδιαφέρον έργο, για όσους βέβαια αρέσκονται σε τέτοιες ιστορίες. 

Και παραμένει βέβαια η βασική απορία γιατί άραγε υπάρχει αυτός ο κανόνας της απαισιοδοξίας, όταν αναλογίζονται οι συγγραφείς το μέλλον. Αυτή η “βεβαιότητα” σίγουρα κάτι σημαίνει. Ότι δηλαδή έχουμε σαφή επίγνωση της πορείας μας προς την καταστροφή, την οποία απλά φροντίζουμε να επιταχύνουμε!

Μουσική Πρόταση: Η Κορδέλα

Τραγουδά η μεγάλη Βίκυ Μοσχολιού, σε μουσική Δήμου Μούτση και στίχους Γιάννη Λογοθέτη.

The Good Mayor ( Ο Καλός Δήμαρχος) του Andrew Nicoll

Μια ερωτική ιστορία, που περισσότερο μοιάζει με παραμύθι και όχι άδικα, αφού για παράδειγμα ο αφηγητής είναι η Αγία Βαλπούρνια, η προστάτιδα-αγία της Βαλτικής  πόλης Ντοτ, όπου πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο πολύ αγαπητός της δήμαρχος και πρωταγωνίστρια η όμορφη και πολύ ποθητή γραμματέας του.

Γραμμένο με απλή πρόζα και πολύ χιούμορ, με εξαιρετική ανάπτυξη όχι μόνο των δύο κύριων χαρακτήρων, αλλά και μιας σωρείας άλλων προσώπων, που όλα παίζουν το σημαντικό τους ρόλο στην εξέλιξη της αφήγησης. 

Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, μια γυναίκα που λαχταρά να ζήσει τη ζωή της και φτάνει στα άκρα, επαγγελματικοί ανταγωνισμοί, αλλά και παραδοσιακές εχθρότητες γειτονικών πόλεων, δικαστικές μάχες, αλλά και τα απαραίτητα σε ένα παραμύθι υπερφυσικά στοιχεία, σε μικρή ευτυχώς δόση και δοσμένα με ποιητική μαεστρία, όλα αυτά και άλλα πολλά παρελαύνουν σε αυτό το παρθενικό βιβλίο του συγγραφέα, που ζει στη Σκωτία.

Μια πολύ ευχάριστη ανάγνωση.

Καλημέρα...

The Heart Is a Lonely Hunter της Carson McCullers

Ο τόπος είναι ο νότος των Ηνωμένων Πολιτειών και η εποχή εκείνη της έναρξης του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου. 

Μια ιστορία πέντε ανθρώπων, πολύ διαφορετικών, που όμως οι ζωές τους διαπλέκονται και αλληλοεπηρεάζονται βαθιά. Μια ιστορία ματαιωμένων ονείρων, ένας ύμνος στη μάταιη προσπάθεια για συντροφικότητα στη ζωή των ανθρώπων, που όμως αναπόφευκτα τη ζούμε μοναχικά…Επειδή, όπως και ο τίτλος λέει, η καρδιά είναι ένας μοναχικός κυνηγός.

Όλες οι αδικίες και οι αντιφάσεις της ζωής εξετάζονται, κάποιοι τις αντιπαλεύουν με περισσή πίστη και οργή, άλλοι τις δέχονται ως φυσικό επακόλουθο, όλοι όμως συντρίβονται τελικά το ίδιο…

Ένα βιβλίο γεμάτο απαισιοδοξία για τον κόσμο που ζούμε και με απέραντη αισιοδοξία για τις δυνατότητες ανάτασης της ανθρώπινης ψυχής, ένα εξαιρετικά τρυφερό και συνάμα αδυσώπητα σκληρό μυθιστόρημα. Ένα μικρό αριστούργημα.

* Η Carson McCullers γεννήθηκε στο Columbus της Γεωργίας το 1917 και πέθανε πολύ νέα το 1967. Η σύντομη ζωή της ήταν περιπετειώδης και εντονη, ενώ έζησε κυρίως στη Νέα Υόρκη και το Παρίσι.

Πρόταση μομφής

Ο προβληματισμός μου για την ορθότητα της συγκεκριμένης πολιτικής κίνησης έχει να κάνει με το ότι αντί η συζήτηση να αφορά την έκβαση της πρότασης μομφής ή δυσπιστίας που κατέθεσε ο Τσίπρας, έχει ως αυτή τη στιγμή ως κύριο αντικείμενο είτε τη μομφή για την πρόταση δυσπιστίας ή τη δυσπιστία για την πρόταση μομφής.

Μουσική Πρόταση: Ray LaMontagne-Gone Away from Me

Ένας πολύ καλός Αμερικανός τραγουδοποιός και ενα όμορφο τραγούδι. Προσέξτε τους στίχους.

Μερικές φορές αρκεί μια όμορφη μουσική να αλλάξει τη διάθεση και να σε βγάλει από την άγονη γραμμή. 

Άγονη Γραμμή…

Περιδιαβαίνουν σε άγονες γραμμές ετούτο τον καιρό οι Καθημερινές Διαδρομές…

Και συνειδητοποιώ, κάτι που κατά βάθος πάντοτε γνώριζα, ότι τις άγονες γραμμές δεν τις προσδιορίζουν οι τόποι και οι εποχές, αλλά η διάθεση και ο εσωτερικός κόσμος του ταξιδιώτη… Μερικές φορές και οι συνταξιδιώτες…

ΣΥΡΙΖΑ και Απλή Αναλογική

Υπάρχει άραγε κάτι πιο απογοητευτικό και ενδεικτικό για την κατάντια της Συριζαίας “Αριστεράς”, από την εγκατάλειψη του πάγιου αιτήματος του χώρου για την απλή αναλογική, μόλις έφτασε στα πρόθυρα της εξουσίας;

Lou Reed: Walk On The Wild Side

Ένας ακόμη μεγάλος μας άφησε χρόνους.
Ας τον θυμηθούμε!

Holly came from Miami, F.L.A.
Hitch-hiked her way across the U.S.A.
Plucked her eyebrows on the way
Shaved her legs and then he was a she
She says, 'Hey babe, take a walk on the wild side'
He said, 'Hey honey, take a walk on the wild side'

Candy came from out on the island
In the backroom she was everybody's darlin'
But she never lost her head
Even when she was giving head
She says, 'Hey babe, take a walk on the wild side'
He said, 'Hey babe, take a walk on the wild side'

And the colored girls go
Doo do doo, doo do doo, doo do doo

Little Joe never once gave it away
Everybody had to pay and pay
A hustle here and a hustle there
New York City's the place where they said
'Hey babe, take a walk on the wild side'
I said, 'Hey Joe, take a walk on the wild side'

Sugar plum fairy came and hit the streets
Lookin' for soul food and a place to eat
Went to the Apollo, you should've seen 'em go go go
They said, 'Hey sugar, take a walk on the wild side'
I said, 'Hey babe, take a walk on the wild side'
Alright, huh

Jackie is just speeding away
Thought she was James Dean for a day
Then I guess she had to crash
Valium would have helped that bash
She said, 'Hey babe, take a walk on the wild side'
I said, 'Hey honey, take a walk on the wild side'

And the colored girls say
Doo do doo, doo do doo, doo do doo

Φθινοπωρινές εικόνες

Σύγχρονη ελληνική ποίηση

(1978-)

Μοιάζει κάπως σαν απειλή θανάσιμη

εκείνη η παύλα

απ' τη χρονολογία γέννησης μετά

λες και δεν είναι πιο σημαντική η έναρξη

αλλά η εκκρεμότητα της λήξης

Κάθε που βλέπω ζώντος βιογραφικό

άγχος με πιάνει δέος πανικός

και αποστρέφω ένοχα

το βλέμμα από φόβο

μήπως όσο κοιτώ συμπληρωθεί

στα μάτια μου μπροστά

ο αριθμός που λείπει

Θάναι τότε εξ επαφής 

σαν να εκτέλεσα

έναν τελείως άγνωστό μου

Ηρώ Νικοπούλου

* Από τη Συλλογή "Το πριν και τι μετά της παύλας" και το περιοδικό "Ποιητική"

* Η Ηρώ Νικοπούλου είναι ζωγράφος και λογοτέχνης και έχει γεννηθεί στην Αθήνα.

Just In Case!

Νικολόπουλος και Καπερνάρος: Αχ αυτά τα ποσοστά της ΧΑ που παραμένουν υψηλά! Σκέτη πρόκληση!

Μουσική Πρόταση: Keith Jarett-Over the Rainbow

O αμερικανός πιανίστας Keith Jarett στο Over the Rainbow, από παράσταση στο Τόκιο το 1984.

Το Over the Rainbow γράφτηκε από τον συνθέτη Harold Arlen και πρωτοακούστηκε στην ταινία Ο Μάγος του Οζ. Το τραγούδησε εκεί η Judy Garland.

Μια προδιαγεγραμμένη και καταστροφική πορεία

Τόχω πει και γράψει πολλές φορές. Θα το γράψω με συνοπτικό τρόπο άλλη μια.

Οι επιλογές που υπάρχουν διαθέσιμες στα κράτη αυτή τη στιγμή είναι δύο. Η συντηρητική και η επαναστατική.

Εμείς ακολουθούμε την πρώτη, όπως σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη, αλλά ουσιαστικά και ο κόσμος όλος. Έχουμε δηλαδή αποδεχτεί τη νίκη του λεγόμενου δημοκρατικού καπιταλισμού, αλλά κυρίως τη μετεξέλιξή του που είναι ο εταιρειοκυριαρχούμενος καπιταλισμός. Τα κράτη σιγά-σιγά, αλλά σταθερά και αμετάκλητα χάνουν την εθνική τους κυριαρχία, η οποία περιέρχεται στις παντοειδείς παγκόσμιας εμβέλειας εταιρείες. Εταιρείες με πολλά πλοκάμια διαφορετικών κατευθύνσεων. Από τη μια με την συμμαχία πολλών ετερόκλητων δραστηριοτήτων κάτω από ένα εταιρικό μανδύα και από την άλλη με την ανάπτυξή τους σε όλες σχεδόν τις ηπείρους του πλανήτη.

Το μόνο περιθώριο που έχουν οι κρατικές κυβερνήσεις είναι σε κάποιες λεπτομέρειες πολιτικής, που περισσότερο βασίζονται στην ανοχή των πολυεταιρικών διευθυντηρίων σε κάποιες τοπικές παραδόσεις και ευαισθησίες, ανοχή που και αυτή έχει βεβαίως ημερομηνία λήξης.

Και η επαναστατική επιλογή; Σημαίνει να πας κόντρα στο ρεύμα, να αποτρέψεις την κυριαρχία των πολυεθνικών γιγάντων στη χώρα σου, να νοικοκυρέψεις τα του οίκου σου και να διαχειριστείς με δικαιοσύνη το όποιο σου εθνικό προϊόν. Να υποστείς επίσης τις συνέπειες της αναπόφευκτης σχετικής απομόνωσης, που θα έχει η επιλογή αυτή. Αυτό έχει τεράστιο κοινωνικό και οικονομικό κόστος και απαιτεί εξαιρετική εθνική ομοψυχία, απόλυτα υγιή κοινωνία, σχετικό οικονομικό σφρίγος και εξέχοντες πολιτικούς. Έχουμε αυτές τις προϋποθέσεις; 

Αν όχι τότε τι συζητάμε;

ΥΓ. Θα μπορούσε βέβαια η επαναστατική λύση να αποκτήσει κάποιες πιθανότητες αν αποφάσιζαν ταυτόχρονα κάποιες χώρες να την εφαρμόσουν από κοινού, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό έναν ισχυρό πυρήνα μιας διαφορετικής πολιτικής. Έχει ψελλίσει κάποια πράγματα προς την κατεύθυνση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η θετική υποδοχή που βρήκε περιορίζεται σε περιθωριακές ευρωπαϊκές δυνάμεις. Σιγά να μην αφήσουν οι σημερινοί απόλυτοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού να πραγματοποηθεί μια τέτοια σοβαρή διακρατική συμμαχία. Είναι στην ουσία το μόνο πιθανό εμπόδιο στην καταστροφική πορεία που έχουν επιβάλει στον πλανήτη. Καταστροφική, επειδή είναι βέβαιο ότι τον οδηγούν σε ανθρωπιστικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό αδιέξοδο. Που θα είναι αυτό που τελικά θα βάλει τέλος στην κυριαρχία τους. Εάν θα έχουν απομείνει τότε κάποιες δυνατότητες ανάκαμψης της ανθρωπότητας στη Γη είναι εξαιρετικά αμφισβητήσιμο.

Μια Ανατολή και Ένας Επισκέπτης

Μουσική Πρόταση: Jan Garbarek Hasta Siempre

Ο έξοχος Νορβηγός σαξοφωνίστας (και όχι μόνο)

Nancy Jazz Pulsations 2004:

Jan Garbarek (saxophones, flute), Rainer Bruninhaus (piano), Eberhard Weber (basse), Marilyn Mazur (percussions)
Το Hasta Siempre (Για Πάντα) είναι ένα τραγούδι του Κουβανού συνθέτη Carlos Puebla γραμμένο το 1965 και αναφέρεται βέβαια στον Τσε Γκεβάρα.

Η άλλη άποψη...

Αναδημοσιεύω άρθρο της Κατερίνας Παναγοπούλου στην Athens Voice.

Για να ακούγεται και η...άλλη άποψη.

1. Κάνοντας αστειάκια και ειρωνικά σχόλια όχι για όσα λέει, αλλά για την εμφάνιση της κόρης του Μιχαλολιάκου αποδεικνύεις ότι έχεις τα ίδια μυαλά με αυτήν

2. Φωνάζοντας στην αντιφασιστική κατά της βίας διαδήλωση «ο λαός δεν ξεχνά τους φασίστες τους κρεμά» και «φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες» αν δεν το έχεις καταλάβει παρουσιάζεις ίδιο σουρεάλ θέαμα με αυτό που παρουσιάζει ο Μιχαλολιάκος όταν μιλάει κατά της «κατοχικής κυβέρνησης» χαιρετώντας ναζιστικά

3. Φωνάζοντας στη διαδήλωση της ΑΔΕΔΥ έξω από το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης το σύνθημα «Κυριάκο Μητσοτάκη κάνε ένα καλό, άνοιξ’ το παράθυρο και πέσε στον γκρεμό» δεν είσαι ο δημοκράτης πολίτης που υποψιάζεσαι

4. Όταν πετάς γιαούρτι στον Πεταλωτή και στέλνεις στο νοσοκομείο τον Κωστή Χατζηδάκη είσαι το ίδιο φασίστας με τον Χρυσαυγίτη που κυνηγάει και μαχαιρώνει μετανάστες. Στον έναν δεν αρέσει η φυλή του άλλου, σε σένα δεν αρέσει η ιδιότητα του άλλου

5. Όταν καις ζωντανούς τους εργαζόμενους της Marfin επειδή «δούλευαν ενώ είχε κηρυχθεί απεργία» είσαι το ίδιο εγκληματίας, άρρωστος, φασίστας με αυτόν που δολοφονεί τον Παύλο Φύσσα

6. Αν ανέχεσαι, προκαλείς, πυροδοτείς πράξεις κόκκινης βίας να περιμένεις την ίδια ένταση στην μαύρη

7. Όταν καλείς να λιντσάρουν τον Πάχτα υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να λιντσάρουν κι εσένα. -Αυτό αποδείχτηκε και στην πράξη-

8. Όταν λες «βία είναι τα μνημόνια» να περιμένεις έκρηξη της πραγματικής βίας.

9. Αν πιστεύεις ότι η δική σου βία είναι δικαιολογημένη γιατί είναι «δίκαιη οργή», να θυμάσαι ότι το ίδιο πιστεύει και ο χρυσαυγίτης για τη δική του βία

10. Όταν κάνεις κοροϊδευτικά σχολιάκια για τα κιλά του Πάγκαλου και τον τόνο της φωνής του Άδωνι Γεωργιάδη τα σχόλια αυτά, αν σου διαφεύγει, είναι ρατσιστικά.

ΥΓ: Είναι κωμικό να λες την Μέρκελ ναζί όταν εκείνη ζει σε μία χώρα που το ναζιστικό κόμμα είναι εκτός νόμου κι εσύ σε μία άλλη, που οι πολίτες δίνουν στις δημοσκοπήσεις στη Χ.Α (μετά από όλα όσα έχουν γίνει) 6,8% και εξακολουθούν να τη βγάζουν τρίτο κόμμα μετά τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Παγίδες και Άθλοι του Ανθρώπινου Μυαλού

Η μεγαλύτερη παγίδα είναι αυτή που ο ίδιος μας ο εαυτός μας στήνει και μας επιβάλλει να ζούμε μέσα από τα μάτια των άλλων.

Όποιος καταλάβει και μπορέσει να ξεπεράσει αυτή την αυτο-παγίδευση* είναι πραγματικά ελεύθερος.

Μόνο που αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, είναι μάλιστα ένας άθλος, που ελάχιστοι πετυχαίνουν.

* Η αυτο-παγίδευση αυτή έχει σχέση με τη λεγόμενη "θεωρία του μυαλού", που αναπτύσσεται σε πολύ μικρή ηλικία, όταν αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι οι γύρω μας σκέφτονται και αυτό δημιουργεί την ανάγκη να "μπούμε στο μυαλό τους". Στη συνέχεια μας επιβάλλεται να "ζούμε μέσα από το μυαλό τους". Κορύφωση του φαινομένου παρατηρείται στην εφηβική ηλικία, όπου είναι γνωστό ότι η προσπάθεια του εφήβου να επηρεάσει θετικά την εικόνα που οι άλλοι έχουν γι' αυτόν οδηγεί σε επικίνδυνες συχνά συμπεριφορές, αλλά και στη γνωστή "επανάσταση" της ηλικίας αυτής.

Φαηλήθειες

Ευτυχώς που υπάρχουν οι Φαήλοι για να μην ξεχνάμε τι είναι ο Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία!

Μουσική Πρόταση: Lovesong

Το ακούμε από σε δύο εκτελέσεις από δύο εξαιρετικές φωνές: από την αμερικανίδα Tori Amos και την αγγλίδα Adele.

Hey, yes…

Whenever I'm alone with you

You make me feel a-like I’m home again, oh, yes

Whenever I'm alone with you

You make, you make me feel like I’m whole again, oh, yes

Hey…

Whenever I'm alone with you, uh-huh-es

You make me feel like I’m young again, hey ya-yes

Whenever I'm alone with you, uh-hum

You make me feel like I am fun again

However far away, I will always love you

However long I stay, I will always love you

Whatever words I say, you know I’ll always love you

Oh, I will always love you

Ah, whenever I'm alone with you, hey

I feel like I’m a-a-a-I’m free again, hey

Whenever I'm alone with you, um

Feel like I’m a-aclean again, oh

However far away, I will always love you

However long I stay, oh, I will always love you

Whatever words I say, you know I’ll always love you

I will always, always love you, yes

Always…

και Καλό Μήνα....

Ένας Αντίλογος

Συμφωνώ ότι είναι λυπηρό να συλλαμβάνονται βουλευτές εκλεγμένοι από το λαό. 

Θεωρώ μάλιστα ότι δεν δείχνει δύναμη, αλλά αδυναμία της Δημοκρατίας, παρά τα μεγάλα λόγια των κυβερνώντων.

Πιστεύω ότι όντως υπαγορεύτηκε από πολιτική σκοπιμότητα.

Γνωρίζω όμως επίσης ότι οι βουλευτές της ΧΑ έχουν εξαπατήσει τη μεγάλη πλειοψηφία αυτών που τους ψήφισαν.

Είναι οι πρώτοι ή οι τελευταίοι πολιτικοί που το κάνουν αυτό; θα μου πείτε.

Η διαφορά είναι ότι η εξαπάτηση της ΧΑ αφορά την πραγματική τους ιδεολογία και τα ναζιστικά τους πιστεύω και όχι υποσχέσεις και προγράμματα πολιτικά που δεν τηρούνται. 

Και σε τελευταία ανάλυση εάν ενέχονται σε κακουργήματα η σύλληψη είναι δικαιολογημένη. ¨Οπως και κάθε πολίτη που θα είχε πέσει σε παρόμοια παραπτώματα.

Τελικά ελπίζω η δικαιοσύνη να σταθεί στο υψος της πέρα από πολιτικές και μικροκομματικές σκοπιμότητες και να κρίνει με βάση πράξεις και όχι προθέσεις ή ιδεολογίες.

Είπαμε: Η δικαιοσύνη δικάζει τις πράξεις. Η δίκη των ιδεολογιών είναι υπόθεση του λαού!