Πολλοί σχολίασαν την άρνηση του Ντίνου Χριστιανόπουλου να δεχτεί το κρατικό βραβείο για το έργο του. Τα περισσότερα σχόλια ήταν βέβαια θετικά και μάλιστα αυτή η τάση ενισχύεται από την εποχή που ζούμε και την τάση απαξίωσης των θεσμών.
Η ελληνική κοινωνία στέκεται στην ουσία αμήχανη μπροστά στην πρωτοφανή κρίση, η οποία πρέπει να παραδεχτούμε οτι δεν είναι κυρίως οικονομική. Οι οικονομικές επιπτώσεις είναι το φυσικό επακόλουθο μιας τεράστιας κρίσης αξιών στην κοινωνία αυτής της χώρας. Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να διαπιστώσει κανείς τα στοιχεία που συνιστούν τον εκφυλισμό, που από καιρό ζούμε. Αρχίζοντας από την ποιότητα των πολιτικών μας και τη συνακόλουθη κατάντια του κοινοβουλίου, τη φαυλότητα των συνδικαλιστών (και όχι μόνον των ηγεσιών τους βέβαια), την έκταση της απάτης στον αθλητισμό (από τους ντοπαρισμένους ολυμπιονίκες μέχρι τους στημένους αγώνες), τον τρόπο λειτουργίας των ΜΜΕ και την τεράστια ανισότητα που επικρατεί στη φορολογία, η οποία ουσιαστικά ελέγχει μόνον τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, για να αναφέρω μόνο μερικά από τα πιο κραυγαλέα σημάδια της εκφύλισης.
Ιδιαίτερα το τελευταίο, αυτή η ριζωμένη πεποίθηση του Έλληνα ότι το κράτος δεν είναι δίκαιο στην κατανομή των φορολογικών βαρών, αλλά και στην απονομή της δικαιοσύνης για τους παραβάτες, έχει πολύ μεγάλη σημασία. Είναι κατά τη γνώμη μου υπεύθυνο σε μαγάλο βαθμό για τη δημιουργία του χαρακτήρα του σημερινού νεοέλληνα, ο οποίος δεν προέκυψε από κάποια γενετική προδιάθεση προς τη διαφθορά, αλλά είναι ένας εξελικτικός μηχανισμός άμυνας του πολίτη απέναντι στο διεφθαρμένο κράτος. Θα μου πείτε ότι το κράτος και ο πολίτης δεν είναι έννοιες ασύμπτωτες (άραγε ποιοι αποτελούν το κράτος;) και επομένως ο σχετικός ισχυρισμός είναι τουλάχιστον αντιφατικός. Νομίζω, όμως, ότι στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι που δεν θα βρει κανείς σε άλλες χώρες. Ο Έλληνας δεν έχει ποτέ πιστέψει ότι το κράτος είναι πραγματικά "δικό του" ! Ακόμη και οι κυβερνώντες αισθάνονται ως "προνομιούχοι" ενοικιαστές. Δεν γνωρίζω αν φταίνε τα πολλά χρόνια της σκλαβιάς και των ξένων επεμβάσεων, αλλά είναι γεγονός!
Έχει λοιπόν ο νεοέλληνας να κάνει με ένα κράτος, που είναι εξόχως άδικο και με το οποίο δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να ταυτιστεί!
Αλλά ας επανέλθουμε στον Χριστιανόπουλο. Είπαμε ότι οι περισσότεροι του σφίγγουν το χέρι για την άρνηση. Υπάρχουν, όμως, και αυτοί που στέκονται κριτικοί απέναντι στην απόφασή του. Το κύριο επιχείρημα είναι ότι οι πνευματικοί άνθρωποι δεν πρέπει να απέχουν -όπως ίσως με υπερβολικό τρόπο δηλώνει σε όλους τους τόνους ο ποιητής, πχ "μην γνωρίζοντας" το όνομα του πρωθυπουργού ή το ποιός είναι ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας- αλλά στις δύσκολες τούτες ώρες να ορθώνουν το ανάστημά τους και να δείχνουν "κάποιο" δρόμο. Εκείνος, όμως, είναι απόλυτος. Μόνο για τον εαυτό του μπορεί να πάρει αποφάσεις και να προτείνει λύσεις. Δεν είναι λέει δουλειά δική του η πολιτική!
Δεν νομίζω ότι έχει άδικο! Είναι σημάδι απόγνωσης η αναζήτηση λύσεων από πνευματικούς ανθρώπους. Και απόδειξη του βούρκου στον οποίο βρίσκεται η πολιτική ζωή του τόπου.
Ο Πλάτωνας υποστήριξε ότι μόνον με κυβερνήτες που είναι φιλόσοφοι οι ίδιοι μπορεί να υπάρξει ιδανική πολιτεία. Δεν νομίζω ότι η ιστορία τον δικαίωσε ή αν θα έλεγε το ίδιο αν ζούσε σήμερα.
Θα ήταν, όμως, ένα καλό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση αν είχαμε σήμερα πολιτικούς, που αν δεν έχουν διαβάσει τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, τουλάχιστον εκείνοι να ήξεραν ποιός είναι.
Γιατί θεωρώ, ότι κάτι τέτοιο υπονοεί με τη στάση και τα λεγόμενά του ο ποητής!
Η ελληνική κοινωνία στέκεται στην ουσία αμήχανη μπροστά στην πρωτοφανή κρίση, η οποία πρέπει να παραδεχτούμε οτι δεν είναι κυρίως οικονομική. Οι οικονομικές επιπτώσεις είναι το φυσικό επακόλουθο μιας τεράστιας κρίσης αξιών στην κοινωνία αυτής της χώρας. Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να διαπιστώσει κανείς τα στοιχεία που συνιστούν τον εκφυλισμό, που από καιρό ζούμε. Αρχίζοντας από την ποιότητα των πολιτικών μας και τη συνακόλουθη κατάντια του κοινοβουλίου, τη φαυλότητα των συνδικαλιστών (και όχι μόνον των ηγεσιών τους βέβαια), την έκταση της απάτης στον αθλητισμό (από τους ντοπαρισμένους ολυμπιονίκες μέχρι τους στημένους αγώνες), τον τρόπο λειτουργίας των ΜΜΕ και την τεράστια ανισότητα που επικρατεί στη φορολογία, η οποία ουσιαστικά ελέγχει μόνον τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, για να αναφέρω μόνο μερικά από τα πιο κραυγαλέα σημάδια της εκφύλισης.
Ιδιαίτερα το τελευταίο, αυτή η ριζωμένη πεποίθηση του Έλληνα ότι το κράτος δεν είναι δίκαιο στην κατανομή των φορολογικών βαρών, αλλά και στην απονομή της δικαιοσύνης για τους παραβάτες, έχει πολύ μεγάλη σημασία. Είναι κατά τη γνώμη μου υπεύθυνο σε μαγάλο βαθμό για τη δημιουργία του χαρακτήρα του σημερινού νεοέλληνα, ο οποίος δεν προέκυψε από κάποια γενετική προδιάθεση προς τη διαφθορά, αλλά είναι ένας εξελικτικός μηχανισμός άμυνας του πολίτη απέναντι στο διεφθαρμένο κράτος. Θα μου πείτε ότι το κράτος και ο πολίτης δεν είναι έννοιες ασύμπτωτες (άραγε ποιοι αποτελούν το κράτος;) και επομένως ο σχετικός ισχυρισμός είναι τουλάχιστον αντιφατικός. Νομίζω, όμως, ότι στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι που δεν θα βρει κανείς σε άλλες χώρες. Ο Έλληνας δεν έχει ποτέ πιστέψει ότι το κράτος είναι πραγματικά "δικό του" ! Ακόμη και οι κυβερνώντες αισθάνονται ως "προνομιούχοι" ενοικιαστές. Δεν γνωρίζω αν φταίνε τα πολλά χρόνια της σκλαβιάς και των ξένων επεμβάσεων, αλλά είναι γεγονός!
Έχει λοιπόν ο νεοέλληνας να κάνει με ένα κράτος, που είναι εξόχως άδικο και με το οποίο δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να ταυτιστεί!
Αλλά ας επανέλθουμε στον Χριστιανόπουλο. Είπαμε ότι οι περισσότεροι του σφίγγουν το χέρι για την άρνηση. Υπάρχουν, όμως, και αυτοί που στέκονται κριτικοί απέναντι στην απόφασή του. Το κύριο επιχείρημα είναι ότι οι πνευματικοί άνθρωποι δεν πρέπει να απέχουν -όπως ίσως με υπερβολικό τρόπο δηλώνει σε όλους τους τόνους ο ποιητής, πχ "μην γνωρίζοντας" το όνομα του πρωθυπουργού ή το ποιός είναι ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας- αλλά στις δύσκολες τούτες ώρες να ορθώνουν το ανάστημά τους και να δείχνουν "κάποιο" δρόμο. Εκείνος, όμως, είναι απόλυτος. Μόνο για τον εαυτό του μπορεί να πάρει αποφάσεις και να προτείνει λύσεις. Δεν είναι λέει δουλειά δική του η πολιτική!
Δεν νομίζω ότι έχει άδικο! Είναι σημάδι απόγνωσης η αναζήτηση λύσεων από πνευματικούς ανθρώπους. Και απόδειξη του βούρκου στον οποίο βρίσκεται η πολιτική ζωή του τόπου.
Ο Πλάτωνας υποστήριξε ότι μόνον με κυβερνήτες που είναι φιλόσοφοι οι ίδιοι μπορεί να υπάρξει ιδανική πολιτεία. Δεν νομίζω ότι η ιστορία τον δικαίωσε ή αν θα έλεγε το ίδιο αν ζούσε σήμερα.
Θα ήταν, όμως, ένα καλό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση αν είχαμε σήμερα πολιτικούς, που αν δεν έχουν διαβάσει τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, τουλάχιστον εκείνοι να ήξεραν ποιός είναι.
Γιατί θεωρώ, ότι κάτι τέτοιο υπονοεί με τη στάση και τα λεγόμενά του ο ποητής!
