Υπάρχει ένα πολύ ωραίο τραγούδι του Μάνου Χατζηδάκι, που τελειώνει με τους στίχους: " Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ!".
Θα τον τροποποιήσω λίγο σήμερα και θα πω " Καληνύχτα Έλληνες, αυτή η χώρα δεν θα αλλάξει ποτέ!".
Απέφυγα μεχρι σήμερα να μιλήσω για το νέο νόμο για τα Πανεπιστήμια, κυρίως επειδή η απογοήτευση και η πικρία μου για την κατάσταση σε αυτά -που ήταν και ένας βασικός λόγος για την πρόωρη έξοδό μου από την ενεργό υπήρεσία- εξακολουθεί να με διακατέχει σε μαγάλο βαθμό.
Αλλά η τελευταία ενέργεια του διμηνίτη Υπουργού Παιδείας κ. Γ. Μπαμπινιώτη με αναγκάζει να πω δυό κουβέντες. Είναι γνωστό ότι ο νέος Υπουργός, που τον γνωρίζω πολύ καλά, επειδή συνυπήρξαμε Πρυτάνεις, αποφάσισε να "χαλαρώσει" τον νόμο που πριν λίγους μήνες ψήφισε η Βουλή και εκτός από την αποσύνδεση της επιχορήγησης των Πανεπιστημίων από την εφαρμογή του νόμου, να βάλει στο τραπέζι και άλλα θέματα σχετικά με την εκλογή των Διοικήσεων, αλλά και τον ίδιο τον τρόπο Διοίκησης των Πανεπιστημίων. Κάποιοι ήδη μάλιστα επιχαίρονται και διαβάζω σήμερα σε όλο σχεδόν τον τύπο ότι ο νέος νομος για τα Πανεπιστήμια μπαίνει στο ψυγείο.
Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι ο νέος νόμος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσαρμογή των Πανεπιστημίων μας σε ότι ισχύει διεθνώς εδώ και αρκετά χρόνια όχι μονο στο Δυτικό κόσμο, αλλά παντού στη Γη. Αυτή είναι η πραγματικότητα, είτε το θέλουμε είτε όχι. Η ιδέα του ανεξάρτητου ελέυθερου ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου έχει πεθάνει εδώ και χρόνια και μόνο εμείς φαίνεται ότι δεν το έχουμε αντιληφθεί. Ωραίο να φυλάς Θερμοπύλες, αλλά χρειάζεσαι και έναν Λεωνίδα και τους αντίστοιχους Σπαρτιάτες! Και να γνωρίζεις παράλληλα ότι αντιπροσωπεύεις έναν ολόκληρο πολιτισμό, που κινδυνεύει από τις ορδές των βαρβάρων. Θα μου επιτρέψετε να γελάσω αν κάποιος πει ότι αυτό αντιπροσωπεύουν σήμερα τα ελληνικά πανεπιστήμια. Μπορεί να υπήρχαν οι προθέσεις, μπορεί σίγουρα να υπάρχουν και σήμερα μεμονωμένες εξαίσιες περιπτώσεις πανεπιστημιακών δασκάλων και ερευνητών, αλλά το σύστημα είναι διαβρωμένο και όζει.
Ανεξάρτητα, όμως, από όλα αυτά με ποιό δικαίωμα ένας εξαιρετικά βραχύβιος Υπουργός έρχεται και δυναμιτίζει την εφαρμογή ενός πολύ πρόσφατου νόμου του Κοινοβουλίου και επιστρέφει τα Πανεπιστήμια στο παρελθόν; Από συμπαράσταση στους τέως συναδέλφους του Πρυτάνεις, όπως λενε μερικοί, ώστε να παραταθεί η θητεία τους και να λήξει κανονικά στα τέσσερα χρόνια, πριν εφαρμοστεί ο νέος νόμος; Ή μήπως δεν πρόκειται για "διμηνίτη" Υπουργό, αλλά υπάρχουν σκέψεις και υποσχέσεις για την καθιέρωση μιας θέσης μόνιμου Υπουργού Παιδείας, που δεν είναι κακή πρόταση, αλλά καλά θα ήταν να το γνωρίζουμε;
Αυτό που κυρίως θέλω να πω είναι ότι αυτό που κάνει ο κ. Μπαμπινιώτης είναι να αποδεικνύει για άλλη μια φορά -και αυτή τη φορά δυστυχώς ο υπέυθυνος δεν είναι ο συνήθης ύποπτος πολιτικός -ότι δεν μπορεί να αλλάξει στη χώρα μας η νοοτροπία των μικρο ή μεγαλο-εξυπηρετήσεων και των προσωρινών διακανονισμών και ενισχύει αυτό που είπα στην αρχή: Καληνύχτα Έλληνες, αυτός ο τόπος δεν θα αλλάξει ποτέ!
