Κάθε μέρα που πηγαίνω για το πολύ πρωινό μου κολύμπι συναντώ ένα συμπαθητικό ψαρά, που πηγαινοέρχεται στην ακτή με ένα καλάμι. Δεν τον έχω δει ποτέ να πιάνει τίποτα.
Σήμερα μου το ομολόγησε: Έρχομαι εδώ κάθε πρωί πάνω από ένα μήνα και δεν έχω πιάσει τίποτα.
Τότε γιατί εξακολουθείς να έρχεσαι εδώ; τον ρωτώ.
Να μωρέ, εδώ κοντά έχει χώρο να παρκάρω το αυτοκίνητό μου!
Μου θυμίζει εκείνη την ιστορία με τον μεθυσμένο, που έχασε τα κλειδιά του όπως επέστρεφε τρικλίζοντας από την ταβέρνα και τα έψαχνε κάτω από τον στύλο της ΔΕΗ, επειδή εκεί μονάχα είχε φως.
