Τη θυμάστε την έκφραση “Το έφαγε η μαρμάγκα;”. Η μαρμάγκα είναι μια μεγάλη και φαρμακερή αράχνη, που τρώει ότι πέσει στα δίχτυα της. Όπως αναγράφεται σε σχετική στήλη στο διαδίκτυο η συγκεκριμένη φράση χρησιμοποιείται “για κάποιον/κάτι που εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει ίχνη ή για κάποιον που δεν είχε την τύχη. Για απειλή ότι θα χαθεί, θα ξεχαστεί, ότι δεν έχει καμία προοπτική.”
Αυτό ακριβώς έγινε με τα περίφημα “Συμβούλια” των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων. Κανείς δεν μιλά πια γι’ αυτά και όσοι το κάνουν “φτύνουν αμέσως μετά στον κόρφο τους”.
Προσωπικά πιστεύω ότι ήταν το πιο θετικό μέτρο του νόμου Διαμαντοπούλου, άσχετα αν υπονομεύθηκε άμεσα και αποτελεσματικά από τους υπουργούς που τη διαδέχτηκαν. Μερικές βελτιώσεις έπρεπε να γίνουν, αλλά η πλήρης κατάργηση και μάλιστα χωρίς καμιά εξήγηση δείχνει την αποτελεσματικότητα της μαρμάγκας.
Έχω μπροστά μου δήλωση του σημερινό πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη το 2016, ως αρχηγού τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης: “ Τα Συμβούλια Ιδρύματος είναι ένας θεσμός τον οποίο δεσμεύομαι προσωπικά ότι θα αποκαταστήσουμε και θα ενισχύσουμε”.
Η Υπουργός Παιδείας κ. Κεραμέως επανειλημμένα είχε δηλώσει ότι είναι στις προθέσεις της Κυβέρνησης η επαναφορά του θεσμού των Συμβουλίων στα ΑΕΙ.
Και έκτοτε σιωπή. Ήλθε το νομοσχέδιο για την εκπαίδευση και θα ψηφιστεί. Για τα Συμβούλια ούτε συζήτηση, ούτε καν ένα κιχ.
Κυριολεκτικά τα έφαγε η μαρμάγκα.
Και για τον ΣΥΡΙΖΑ η απέχθειά του για τα Συμβούλια ήταν σαφής και διακηρυγμένη. Εκείνος άλλωστε έδωσε το τελειωτικό χτύπημα με την κατάργησή τους. Αλλά η κυβέρνηση; Ούτε μια εξήγηση; Και η πρωθυπουργική δέσμευση;
Ποια είναι λοιπόν η “μαρμάγκα” της υπόθεσης;
