Το θυμόσαστε άραγε εκείνο το τραγουδάκι, που λέγαμε στις μαθητικές εκδρομές;
Σας το θυμίζω:
Ήταν ένα μικρό καράβι
που ήταν αταξίδευτο
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι
μέσα εις τη Μεσόγειο
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
(Η παραλλαγή που εμείς τραγουδούσαμε ήταν:
Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι
μες στου Αιγαίου τα νερά)
Και σε πέντε έξι εβδομάδες
σωθήκαν όλες οι τροφές
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Και τότε ρίξανε τον κλήρο
να δούνε ποιος θα φαγωθεί
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Κι ο κλήρος πέφτει στα αγόρια
που ήταν σαν σκυλόψαρα
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Κι ο κλήρος πέφτει στα κορίτσια
που ήταν σαν σκουπόξυλα
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Κι αν σας αρέσει αυτή η ιστορία
την ξαναλέμε, λέμε απ’ την αρχή
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά αισθάνομαι ότι όλοι οι Έλληνες βρισκόμαστε αυτές τις μέρες σε αυτό το μικρό καράβι, που μας πηγαίνει σε κάποιο παρόμοιο ταξίδι.
Όσο για τον κλήρο, όσο κι’ αν ηχητικά ακούγεται ωραίο το:
Κι ο κλήρος πέφτει στον Αλέξη,
που ήταν όμορφο παιδί…
φοβάμαι ότι η πιθανότερη εκδοχή είναι:
Κι ο κλήρος πέφτει στο λαό μας,
που ήταν εύπιστος πολύ….
(εννοείται ότι το επίθετο της παραπάνω πρότασης μπορεί να αντικατασταθεί και από πολλά άλλα)
