Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ότι έχουμε φτάσει να αισθανόμαστε άνετα με αυτή τη διάφανη ζωή ή με την προοπτική να κρυβόμαστε από αυτή. Και οι δύο εναλλακτικές λύσεις μας στερούν από τη ζωογόνο εσωτερική φύση, που γεννιέται από το άσυλο και που τελικά μας διαφοροποιεί από τις μηχανές. Αυτό είναι το πηγάδι από το οποίο αντλούμε τις ικανότητες να υποσχόμαστε και να αγαπούμε, χωρίς το οποίο τόσο οι ιδιωτικού δεσμοί της οικειότητας, όσο και οι δημόσιοι δεσμοί της κοινωνίας μαραίνονται και πεθαίνουν. Εάν δεν αλλάξουμε αυτή την πορεία τώρα, αφήνουμε ένα έργο κολοσσιαίας δυσκολίας για τις γενιές που μας ακολουθούν. Ο βιομηχανικός καπιταλισμός επιστράτευσε τη φύση μονάχα για να φορτώσει στις επόμενες γενιές το βάρος ενός φλεγόμενου πλανήτη. Θα προσθέσουμε σε αυτό το βάρος με την εισβολή και την κατάκτηση της ανθρώπινης φύσης από τον καπιταλισμό της παρακολούθησης; Θα μείνουμε απαθείς καθώς μας επιβάλλει τη ζωή της κυψέλης, ενώ απαιτεί από μας την εγκατάλειψη του καταφυγίου και το δικαίωμα στον μέλλοντα χρόνο για χάρη του δικού του πλούτου και της δύναμής του;
Από το βιβλίο της Shoshana Zuboff «The Age of Surveillance Capitalism.»
Λόγια που προσπαθούν -μάταια;- να μας αφυπνίσουν!
