Πολύ κακό για το τίποτε, ή καπνός που δείχνει μεγάλη φωτιά; Τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τη διαμάχη ανάμεσα στον δημοσιογράφο Βασίλη Μουλόπουλο και τον βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο; Πρόκειται για μια προσωπική αντιδικία, ή για την κορυφή ενός παγόβουνου που θα αποκαλυφθεί σύντομα;
Για όσους τον ξέρουν ο Μουλόπουλος δεν είναι τύπος που λέει κουβέντες στον αέρα. Ούτε από τους ανθρώπους που θα έστηναν έναν προσωπικό καυγά με κάποιον - το αντίθετο. Συνεπώς, η σοβαρή πλευρά αυτής της αντιπαράθεσης -στην οποία κατ’ ουσίαν ο Τσίπρας δεν πήρε θέση, άρα δικαίωσε τον Μουλόπουλο- είναι άλλη. Είναι η πολιτική πλευρά. Και αυτή η πλευρά δεν μπορεί παρά να έχει ένα και μόνο ζητούμενο: τις σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τον Πάνο Καμμένο και το κόμμα του. Από όσα λέει κατά καιρούς ο -εξαίρετος ως συγγραφέας, αλλά άπειρος ως πολιτικός και αθυρόστομος ως συνομιλητής- Τατσόπουλος, το σημαντικό είναι το τελευταίο: αν τίθεται θέμα κυβερνητικής συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με τον Καμμένο, παίρνει το καπελάκι του και φεύγει. Επ’ αυτού τα ερωτήματα είναι δυο.
Πρώτο. Άδικο έχει; Ποιος άνθρωπος που εντάχθηκε σε ένα κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, βάσει των δημοκρατικών του πεποιθήσεων, δεν θα αισθανόταν ότι προσβάλλεται από τη συναλλαγή με ένα κόμμα σαν τους ΑΝΕΛ; Και ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι μόνο ο Τατσόπουλος που σκέφτεται έτσι αλλά πολλοί ακόμη και κυρίως πολλοί ψηφοφόροι. Αν είναι κάποιος να φύγει από τον Βενιζέλο επειδή συνεργάζεται με τον Σαμαρά, για να πάει στον Τσίπρα που θα συνεργάζεται με τον Καμμένο, να μένει το βύσσινο.
Το δεύτερο ερώτημα είναι αν πραγματικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατά νου μια τέτοια συνεργασία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν την έχει αποκλείσει, αντίθετα υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι δεν θα τον ενοχλούσε. Και εδώ υπάρχει σοβαρό θέμα. Αν νομίζουν στην Κουμουνδούρου ότι για την εξουσία μπορούν να συμμαχήσουν ακόμη και με τον διάβολο, δικαίωμά τους. Αλλά αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσουν από τώρα και πάντως προεκλογικά.
Είναι θέμα εντιμότητας απέναντι στο εκλογικό σώμα. Θα είναι αδιανόητο να ψηφίσει κάποιος τον ΣΥΡΙΖΑ για να έχει μια δημοκρατική κυβέρνηση με τον Τσίπρα και την επόμενη να βρεθεί με τον Καμμένο συγκυβερνήτη. Τα περί αντιμνημονιακών μετώπων είναι για τα πανηγύρια. Όλοι ξέρουν ότι αυτές τις θεωρίες καμία κυβέρνηση, καμίας απόχρωσης, δεν μπορεί να τις υποστηρίξει. Άλλα αυτό είναι άλλη υπόθεση.
Θέλοντας, ή όχι, λοιπόν ο Τατσόπουλος έβαλε το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. Και αν η σκληρή απάντηση του έμπειρου Μουλόπουλου υποδηλώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιθυμεί να ανοίξει αυτό το θέμα, απλώς το κάνει μεγαλύτερο. Οπότε είναι τώρα η ώρα να πάρει θέση ο ίδιος ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν μπορεί από τη μια να καλεί την υπόλοιπη Αριστερά να συγκυβερνήσουν και από την άλλη να κρατάει ζεστό τον Καμμένο για να τον χρησιμοποιήσει αν δεν του βγαίνουν οι ψήφοι μετεκλογικά για να σχηματίσει κυβέρνηση. Εκτός των άλλων είναι και βλασφημία να εξισώνεται το ενδεχόμενο να συνεργαστεί με τον Κουβέλη με το ενδεχόμενο να συνεργαστεί με τον Καμμένο αν πράγματι θεωρεί ότι είναι φορέας αριστερών αξιών και αντιλήψεων. Ή όχι;
Άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου στο Protagon.gr
