Μαλάκι...σήμερα το πρωί

Αυστρία

Επιστροφή χθες μετά από σύντομες διακοπές στην Αυστρία. Διαμονή στο χωριό Aldrans με φανταστική θέα προς το Innsbruck και τα γύρω βουνά. Βόλτες στο Innsbruck, Salzburg, Rattenberg και άλλες όμορφες πόλεις. Επίσκεψη στο χιονοδρομικό κέντρο του Igls. 

Μια όμορφη εμπειρία και ένα διάλειμμα από τη νοσηρή ελληνική πραγματικότητα.

Ένα μικρό φωτογραφικό δείγμα:

Το Ποτάμι...

Όχι εκείνο που νομίζετε, αλλά ένα όμορφο καινούργιο Ποτάμι, τραγουδισμένο από τον Σωκράτη Μάλαμα και τη Νατάσσα Μποφίλιου, από τον καινούργιο δίσκο "Πρώτες Λέξεις".

Η μουσική είναι του Θέμη Καραμουρατίδη και οι στίχοι του Οδυσσσέα Ιωάννου.

Μουσική Πρόταση: Low- Laser beam

Είδα απόψε την ταινία “A Woman in Winter”  κάτι ανάμεσα σε επιστημονική φαντασία και ταινία μυστηρίου. Όχι κάτι εξαιρετικό, αλλά στο τέλος είχε ένα τραγούδι που μου άρεσε αρκετά και που έψαξα για να το βρω και σας το προτείνω.

Ο τίτλος του είναι “Laser Beam” και το συγκρότημα που το δημιούργησε λέγεται “Low”. Πρόκειται για ένα μικρό και σχετικά άγνωστο συγκρότημα τριών μουσικών, από το Duluth της Minnesota. 

Karlheinz Stockhausen "Helicopter String Quartet”

Να κάτι πολύ διαφορετικό. 

Μουσική του 20ου αιώνα από ένα συνθέτη, τον  Karlheinz Stockhausen (1928-2007), που επηρέασε πολλά ποπ συγκροτήματα, μεταξύ των οποίων και τους Beatles.

Η ΑΝΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑΣ

Είναι γενικά παραδεκτό ότι οι χαλεποί καιροί χαρακτηρίζονται από ανεπαρκείς και μέτριους ηγέτες. Και συχνά αποδίδεται σε αυτούς τους ελλειψοβαρείς ηγέτες η παρακμή των καιρών τους.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Διαμορφώνουν οι κακοί ηγέτες τους καιρούς τους ή μήπως αντανακλούν την κοινωνία τους και είναι αυτοί δημιουργήματα των συνθηκών;

Για να το πούμε με άλλα λόγια: μήπως οι κοινωνίες των χαλεπών καιρών έχουν την τάση να ανέχονται τη μετριότητα; Την μετριότητα όχι μόνο των άλλων, αλλά πρώτιστα τη δική τους, αφού αυτή είναι προϋπόθεση για την αποδοχή στη συνέχεια ως ηγετών εκείνων που αποτελούν προεκτάσεις των ιδίων; Και μήπως αυτή η τάση οδηγεί και σε κάτι ακόμη πιο επικίνδυνο, δηλαδή στην απόρριψη της αξίας και της αριστείας;

Νομίζω ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει και μια αναδρομή στην ιστορία ή μια κριτική ματιά στη σημερινή πραγματικότητα-και όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά παγκόσμια- θα μας δώσε πειστική απάντηση.

Όταν η κοινωνία ανέχεται τη μετριότητα υπονομεύει το μέλλον της και όταν εξοβελίζει την αριστεία υπογράφει τη θανατική της καταδίκη.

Γιατί η ανοχή και ο θρίαμβος της μετριότητας αποτελεί τον πανωλεθρίαμβο της εποχής μας.

Στη Σιωπή....

Μουσική: Γιώργος Καγιαλίκος
Στίχοι: Χριστίνα Κουκέλη
Εκτέλεση: Λίλιαν Τσατσαρώνη

Από το Δίσκο "Φυγή", 2014

Τζίλντα

Μια πολύ άσχημη μέρα. Σήμερα η αγαπημένη όμορφη γατούλα μας, η Τζίλντα, έκλεισε το σχετικά σύντομο κύκλο της παρουσίας της στη Γη.

Ήταν ένα αξιαγάπητο, πανέξυπνο ζώο, που σημάδεψε τη ζωή μας τα τελευταία οχτώ χρόνια. 

Πέθανε πιθανότατα από λοιμώδη περιτονίτιδα, ένα μεταδιδόμενο και εξαιρετικά βαρύ νόσημα, που την οδήγησε σε κατάρρευση μέσα σε 3-4 μέρες!

Θα τη θυμόμαστε για πάντα με ευγνωμοσύνη για τις χαρές που μας έδωσε, σε αντάλλαγμα αυτών των ελάχιστων που της δώσαμε εμείς.

Θεσσαλονίκη....

Θεσσαλονίκη για το Πανελλήνιο Αιματολογικό Συνέδριο. Σαν άλλοτε…Αλλά πόσο διαφορετικά!

Μια άλλη άποψη για τη ζωή και το θάνατο...

We are going to die, and that makes us the lucky ones. Most people are never going to die because they are never going to be born. The potential people who could have been here in my place but who will in fact never see the light of day outnumber the sand grains of Arabia. Certainly those unborn ghosts include greater poets than Keats, scientists greater than Newton. We know this because the set of possible people allowed by our DNA so massively exceeds the set of actual people. In the teeth of these stupefying odds it is you and I, in our ordinariness, that are here. We privileged few, who won the lottery of birth against all odds, how dare we whine at our inevitable return to that prior state from which the vast majority have never stirred?

Richard Dawkins from Unweaving the Rainbow

Χθεσινή βροχερή βόλτα στην Αγία Κυριακή

Nebraska

Είδα χθες μια καλή ταινία, τη Νεμπράσκα του Alexander Payne, με ένα πολύ καλό Bruce Dern, αλλά με αξιόλογες ερμηνείες και από πολλούς άλλους ηθοποιούς.

Η ιστορία είναι απλή. Ένας ηλικιωμένος κάτοικος μιας πόλης στη Μοντάνα παίρνει ένα γράμμα που εκείνος το ερμηνεύει ότι του αναγγέλλει ότι κέρδισε ένα εκατομμύριο δολάρια και πρέπει να πάει στο Λίνκολν της Νεμπράσκα,περίπου 900 μίλια απόσταση, για να τα παραλάβει. 

Αφού ξεκίνησε 3-4 φορές να κάνει την απόσταση με τα πόδια και αφού ο γιος του είδε κι απόειδε ότι ο γέρος δεν το βάζει κάτω, αποφάσισε να τον πάει ο ίδιος εκεί οδηγώντας. Στο δρόμο πέρασαν από την πόλη που ζουν τα αδέρφια του γέρου και όπου και εκείνος είχε γεννηθεί και μεγαλώσει, με τη συνάντηση να κρύβει αρκετές ενδιαφέρουσες συγκινήσεις και αποκαλύψεις. 

Η ταινία μου άρεσε περισσότερο, επειδή δείχνει αυτή την άλλη Αμερική, αυτή που σπάνια βλέπουμε στις περισσότερες χολιγουντιανές παραγωγές, μια Αμερική επίπεδη, όπου μπορεί να οδηγείς τρεις μέρες και να μη βλέπεις ούτε ένα λόφο, μια Αμερική που η ζωή επικεντρώνεται στην τοπική πάμπ και στο κουτί της τηλεόρασης. Οι χαρακτήρες του έργου είναι εξαιρετικά δομημένοι και νομίζω αντιπροσωπευτικοί αυτής της Αμερικής, που εκλέγει Προέδρους όπως ο Bush και δίνει στους ρεπουμπλικάνους σαρωτικό έλεγχο στη Γερουσία. 

Το φινάλε δεν απέφυγε κάποια μελοδραματική απόχρωση τύπου Χόλιγουντ, αλλά γενικά η ταινία, όπως είπα ήταν ενδιαφέρουσα και είχε πολλές καλές στιγμές. 

Δυο μέρες στα Γιάννενα...

Συζητώντας για τα προβλήματα των Πανεπιστημίων...

Higgs Boson

Από τον xkcd.

Η ευθύνη βρίσκεται στον ηγέτη

Ένα καλό άρθρο του Αλέξη Παπαχελά, από την Καθημερινή, όπου βέβαια γράφει τα..αυτονόητα...

Αυτά, που όλοι λέγαμε..εκ των υστέρων, αφού πρώτα με την ψήφο μας τιμωρούσαμε τη χώρα. Επειδή η ευθύνη βρίσκεται στους ηγέτες, αλλά ποιος τους εκλέγει;

Όλοι βιάζονται να γίνουν πρωθυπουργοί σε αυτήν τη χώρα, λες και δεν μαθαίνουν από τα παθήματα όσων επίσης το λαχταρούσαν πολύ και το... κατάφεραν. Ο κ. Παπανδρέου φώναζε κάθε μέρα «εκλογές τώρα, τώρα εκλογές» και πήρε την «καυτή πατάτα» που έκαψε τον ίδιο και τη χώρα. Λέω τώρα εγώ με το φτωχό μου πολιτικό μυαλό. Αν είχε περιμένει έως τον Μάρτιο του 2010 και δεν βιαζόταν τόσο πολύ, τι θα είχε συμβεί; Ο κ. Καραμανλής θα έπρεπε να διαχειρισθεί την κρίση δανεισμού και η πορεία των πραγμάτων θα ήταν πολύ διαφορετική. Και όμως όχι. Αγνόησε την έκκληση για συνεννόηση στο ζήτημα του χρέους την άνοιξη του 2009 και οδήγησε τη χώρα σε εκλογές. Ικανοποιήθηκε ο κομματικός εγωισμός, αλλά με τι αποτέλεσμα για τον τόπο; Και ο κ. Σαμαράς βιαζόταν κάποια στιγμή να γίνουν εκλογές και πίεσε τη δυσκίνητη κυβέρνηση Παπαδήμου να ασχοληθεί μόνο με το PSI. Λίγη υπομονή να είχε και να είχαν τελειώσει ορισμένες διαρθρωτικές αλλαγές από εκείνη την κυβέρνηση, το έργο του μετά θα ήταν πολύ πιο εύκολο. Τα έδωσε όμως όλα, ξεπέρασε το σημείο εξάντλησης και τώρα παλεύει με τα χίλια κύματα. Εχουμε όμως και τον κ. Τσίπρα, που βιάζεται και αυτός να γίνει πρωθυπουργός. Εχει πουθενά κρυμμένο κανένα επιτελείο, το οποίο είναι έτοιμο να διαχειρισθεί οικονομικά και εξωτερικά ζητήματα που κυριολεκτικά «καίνε»; Εχει πραγματικά κανένα σχέδιο που αντέχει στην τεχνοκρατική βάσανο και δεν επαφίεται μόνο στη στήριξη του λαού και την ορμή του καινούργιου; Καταλαβαίνει ποιοι είναι οι κίνδυνοι για τη χώρα και όποιον την κυβερνά αυτή την περίοδο;

Εντάξει ξέρω, γίνομαι γραφικός. Και εγώ και άλλοι που έχουμε υβρισθεί από τα κομματόσκυλα κάθε χρώματος που βιάζονται να αρπάξουν την εξουσία και βλέπουν σαν εχθρό όποιον τολμάει να πει «μήπως υπάρχει και άλλος δρόμος, μήπως η συνεννόηση και το να βάλουμε για μια στιγμή στην άκρη προσωπικούς και κομματικούς εγωισμούς είναι η λύση;». Η ευθύνη όμως στο τέλος της ημέρας δεν πέφτει στον κομματικό στρατό, ούτε στους αυλοκόλακες που μόλις τα πράγματα στραβώσουν πάνε να κάνουν «κονέ» με τον επόμενο... Η ευθύνη βρίσκεται στον ηγέτη. Εκείνον κρίνει η Ιστορία, δικές του είναι τελικά οι αποφάσεις. Η βιασύνη πληρώνεται ακριβά, όπως και οι υπερβολές και οι ακρότητες. Βολεύουν δήθεν στην αντιπολίτευση, αλλά μετά σε κυνηγάνε, σαν εφιάλτης, στη διακυβέρνηση. Στην εποχή μας η απόσταση ανάμεσα στον εκλογικό θρίαμβο και την καταστροφή είναι απειροελάχιστη. Ελπίζω αυτό τουλάχιστον να το συνειδητοποιούν άπαντες...

Καλημέρα....

Από τον Ηλία Μακρή (Καθημερινή) και τον Αρκά (Έθνος)

Μικρή Νυχτερινή Μουσική Carmel A-Cappella

Πέντε κοπέλες τραγουδούν α καπέλα (φωνητική μουσική χωρίς συμμετοχή ή συνοδεία μουσικών οργάνων). Το όνομα αυτής της ταλαντούχας παρέας, Carmel A-Cappella. 

Ηπειρώτικο Μοιρολόγι από τον Αλέξη Ζούμπα

Παιγμένο από τον Αλέξη Ζούμπα (1883-1946), ηπειρώτη μουσικό, που μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου και πέθανε.

Συγγενείς του ζουν ακόμη στο χωριό του το Γραμμένο της Ηπείρου.

Η ηχογράφηση αυτή έγινε γύρω στα 1928.

Εμείς και η Φύση

Πήραμε τη φύση για φύση και απαξιούμε να την ατενίσουμε, μπας και μας εκλάβουν για τουρίστες…

Οδυσσέας Ελύτης στην Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο.

Ξεστρατίσαμε

Ξεστρατίσαμε…

Κάπως το οδόστρωμα, λίγο η σηματοδότηση,

Ίσως το ξενύχτι και το ποτό,

Μπορεί και η ομορφιά του τοπίου.

Όμως, ξεστρατίσαμε…

Ώρα πια ν΄αλλάξουμε πορεία,

Στο δρόμο μας να βγούμε πάλι

Να πιάσουμε τη δημοσιά

Ως ευπειθείς πολίτες.

Αν και ξέρουμε κατά βάθος

Ότι στον τελικό απολογισμό

Ετούτο ακριβώς το ξεστράτισμα

Θάν’ η πιο καλή ανάμνηση…

Η εξουσία και οι ηγέτες

Εκείνοι που υπήρξαν πραγματικοί ηγέτες και οδήγησαν τους λαούς τους σε επιτυχίες και ευημερία είχαν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.

Έφεραν μετά τη νίκη τους στις εκλογές ένα δικό τους στυλ, ένα είδος συμπεριφοράς και δράσης, που τους επέτρεψε να διαμορφώσουν αυτοί τον τρόπο άσκησης της εξουσίας, που τους έδωσε ο λαός, και δεν άφησαν την εξουσία να τους επηρεάσει και να τους διαμορφώσει, κάνοντάς τους όμοιους και απαράλλαχτους με όλους αυτούς που είχαν κυβερνήσει πριν και μετά από αυτούς.

Εννοείται ότι όλες αυτές τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας έχουμε εκείνο το είδος των κυβερνητών, που ακολουθούν την γνωστή ¨πεπατημένη”, που είναι η κάθε λογής έκφραση της αλαζονείας της εξουσίας και της προσαρμογής στα καθιερωμένα πρότυπα των χαμηλού βεληνεκούς πολιτικών, που απαιτεί η σημερινή παγκοσμιοποιημένη διακυβέρνηση των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.

Παρακολουθώ, όπως πολλοί φαντάζομαι, με αρκετή προσοχή τα πολύ καλά μελετημένα βήματα του Αλέξη Τσίπρα, στην πορεία εκείνη που θα τον φέρει -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- πολύ σύντομα στην εξουσία.

Είναι ακριβώς εκείνα τα βήματα, που απαιτούνται για τη διαμόρφωση ενός τυπικού ηγέτη των καιρών μας, ενός ακόμη δηλαδή πολιτικού αρχηγού που θα έλθει στην εξουσία ως έτοιμος από καιρό, αλλά χρησιμοποιώντας την ίδια παραδοσιακή συνταγή, εκείνη που αφήνει την εξουσία να διαμορφώνει τους ηγέτες και όχι εκείνους να επηρεάζουν και να καθορίζουν τον τρόπο άσκησης της εξουσίας τους.

Θα μου πείτε πως κρίνω κάποιον πριν ακόμη αποκτήσει την εξουσία. Βλέπω απλά τις κινήσεις του, τα λόγια και τις συμπεριφορές του. Βλέπω κάποιον που προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να χωρέσει στο κουστούμι που άλλοι έχουν ράψει για εκείνον και του έχουν διαμηνύσει ότι είναι υποχρεωμένος να φορέσει προκειμένου να κυβερνήσει. Έστω και χωρίς γραβάτα. 

Where Is Human Evolution Taking Us?

WE ASKED leading scientists how they think humans will evolve in the future. Here is what they had to say. For more expert commentary, go to ScientificAmerican.com/sep2014/predictions 

Τύψεις....

Άχρηστος. Καμιά συμβολή στην πρόοδο της ανθρωπότητας ή έστω στην καλυτέρευση της ζωής των ανθρώπων. Μετά τόσες σπουδές και τη μεγάλη του αθροισμένη εμπειρία, πως μπορεί τώρα να αναλώνει τις ώρες του απλά διαβάζοντας ιστοριούλες και σερφάροντας στο διαδίκτυο; 

Δεν είναι κατάντια αυτό; Πως συμβιβάζεται με τα ιδανικά της νιότης του, τότε που έλπιζε ότι θα γινόταν κάποιος άλλος; 

Αναστέναξε και κοίταξε το ρολόι του. Ώρα να ανοίξει την τηλεόραση. Αρχίζει σε λίγο το ματς…

Μουσική πρόταση: “Franz Liszt’s ‘Le mal du pays”

Ένα μελαγχολικό κομμάτι του List το σημερινό βραδυνό άκουσμα. Με τον Ρώσο πιανίστα Lazar Berman (1930-2005).

Διαψεύσεις....

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη από την Καθημερινή

ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΧΟΛΗΝ ΤΟΥ ΠΕΡΙΩΝΥΜΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ

Έμεινε μαθητής του Αμμωνίου Σακκά δύο χρόνια·
αλλά βαρέθηκε και την φιλοσοφία και τον Σακκά.

Κατόπι μπήκε στα πολιτικά.
Μα τα παραίτησεν. Ήταν ο Έπαρχος μωρός·
κ’ οι πέριξ του ξόανα επίσημα και σοβαροφανή·
τρισβάρβαρα τα ελληνικά των, οι άθλιοι.

Την περιέργειάν του είλκυσε
κομάτ’ η Εκκλησία· να βαπτισθεί
και να περάσει Χριστιανός. Μα γρήγορα
την γνώμη του άλλαξε. Θα κάκιωνε ασφαλώς
με τους γονείς του, επιδεικτικά εθνικούς·
και θα του έπαυαν – πράγμα φρικτόν -
ευθύς τα λίαν γενναία δοσίματα.

Έπρεπεν όμως και να κάμει κάτι. Έγινε ο θαμών
των διεφθαρμένων οίκων της Αλεξανδρείας,
κάθε κρυφού καταγωγίου κραιπάλης.

Η τύχη του εφάν’ εις τούτο ευμενής·
τον έδωσε μορφήν εις άκρον ευειδή.
Και χαίρονταν την θείαν δωρεάν.

Τουλάχιστον για δέκα χρόνια ακόμη
η καλλονή του θα διαρκούσεν. Έπειτα -
ίσως εκ νέου στον Σακκά να πήγαινε.
Και αν εν τω μεταξύ απέθνησκεν ο γέρος,
πήγαινε σ’ άλλου φιλοσόφου ή σοφιστού·
πάντοτε βρίσκεται κατάλληλος κανείς.

Ή τέλος, δυνατόν και στα πολιτικά
να επέστρεφεν -αξιεπαίνως ενθυμούμενος
τες οικογενειακές του παραδόσεις,
το χρέος προς την πατρίδα, κι άλλα ηχηρά παρόμοια.

Κ.Π. Καβάφης, 1921

Γιατί αξίζει να ...επανερχόμαστε στον Καβάφη....και άλλα ηχηρά παρόμοια.....

Ήταν πολιτικός έρωτας

Άρθρο της Μαρίας Χούκλη, από το Pritagon. gr

Η μνήμη συνήθως εξωραΐζει τις κακίες και ανακαλύπτει αρετές που ίσως δεν υπήρχαν. Από τη μεγάλη εικόνα κρατά ό,τι θέλει, επιλέγει τη λεπτομέρεια που ξεγέλασε τον χρόνο, έχει αναπόφευκτα την ύστερη λογική της ζωής που εν τω μεταξύ διέτρεξε.

Σαν τη Μαντλέν του Προυστ, ήρκεσε το τραγούδι στο ραδιόφωνο για να ανασύρει ένα ξεχασμένο αίσθημα το οποίο θα προσπαθήσω να κάνω λέξεις.

Τι ήταν το ΠΑΣΟΚ για μερικούς από εμάς που βρισκόμασταν σε άλλο κομματικό χώρο με αριστερό πρόσημο, έμφορτο αγώνων και περγαμηνών, με ουτοπικές αναζητήσεις;

Ήταν ένας κρυφός πολιτικός έρωτας. Ανομολόγητος στους κομματικούς συντρόφους μας, φαινόμενο θαυμασμού και ζήλειας, σφοδρής επιθυμίας να ακολουθήσεις το αδιανόητο -για τα σημερινά δεδομένα, αγαπητέ ΣΥΡΙΖΑ- κοινωνικό ρεύμα.

Τώρα είναι εύκολο να δεις τι πήγε στραβά, τι έφταιξε, ποιος και ποιοι «πρόδωσαν» την υπόθεση της Αλλαγής. Είναι εύκολο να ρίξεις στην πυρά ένα κόμμα και τα στελέχη του για όσα έκαναν ή παρέλειψαν να κάνουν, είτε γιατί δεν ήθελαν είτε γιατί δεν μπορούσαν και για όσα ανέχτηκαν. Για το κακό που έγινε.

Αυτά έχουν ειπωθεί αλλά δεν έχουν σχέση με το λόγχισμα που ένιωσα ακούγοντας τις πρώτες νότες από το τραγούδι «3 του Σεπτέμβρη να περνάς...». Μια δοξαριά νοσταλγίας. 

Νοσταλγώ όχι εκείνο που έδειχνε το ΠΑΣΟΚ ότι ήταν, αλλά αυτό που νόμιζα ότι ήταν. Μια σαρωτική δύναμη που μας έκανε να πιστεύουμε ότι μπορούμε και θα γίνουμε καλύτερη χώρα, πλουσιότερη, δικαιότερη, με αξιοκρατία, ανεκτική στο διαφορετικό, μορφωμένη, ανοιχτή σε ρεύματα και ιδέες, στον κόσμο, με αυτοπεποίθηση λόγω του παρελθόντος της και του παρόντος της και της θέσης που όλα τα προηγούμενα θα της εξασφάλιζαν στο μέλλον.

Νομίζω, ότι ποτέ πια δεν θα υπάρξει κόμμα στην Ελλάδα που θα προκαλέσει τέτοια έλξη. Γιατί εν τω μεταξύ πάθαμε, μάθαμε, είδαμε, άλλαξε η ζωή και ο κόσμος γύρω μας. Θα εξετάζουμε λογικά όσα μας υπόσχονται οι πολιτικές δυνάμεις, παλαιότερες και νεόκοπες αλλά ποτέ πια δεν θα ξαναερωτευτούμε πολιτικά οράματα. Και αυτό ίσως είναι το χειρότερο που μας συνέβη.

Με τους kitesurfers στις Ράχες Φθιώτιδας

Τι το ήθελα…

Αναδημοσιεύω άρθρο του Γιάννη Παντελάκη, από το Protagon.gr

Είχα ημέρες να μπω στο διαδίκτυο και όταν το έκανα το μετάνιωσα. Κατά διαβολική ατυχία, έπεσα σε μια δήλωση του Πάνου Καμμένου την ημέρα που επισκέφθηκε την Παναγία Σουμελά. Έλεγε μεταξύ άλλων ο ηγέτης, πως «Οφείλουμε σήμερα να προσκυνήσουμε την Παναγία και να προσευχηθούμε, προκειμένου να απελευθερώσουμε την πατρίδα μας από μια ξενοκίνητη χούντα της νέας τάξης πραγμάτων, μια χούντα που, όπως βλέπετε σήμερα, οι επίσημοι εκπρόσωποί της, προτίμησαν τις παραλίες παρά να βρίσκονται και να τιμήσουν την Παναγιά του ελληνικού λαού». Πιστεύω, πως υπάρχει ένα σεβαστό κομμάτι της κοινωνίας, που θα συμφωνεί με τον ηγέτη. Με προσευχές στην Παναγία, μπορούμε «ν' απελευθερωθούμε από την ξενοκίνητη χούντα»!

Απογοήτευση. Η οποία ωστόσο, έγινε διπλή, όταν έψαξα να βρω κάποιες δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που θα ζητούσαν από τον αρχηγό τους, να πάψει να «ερωτοτροπεί» τόσο ανοικτά και προκλητικά με την Εκκλησία και τους αρχιερείς. Δεν βρήκα ούτε μια. Όλοι αυτοί που δηλώνουν ότι έχουν και αριστερό πρόσημο, νιώθουν άραγε ωραία όταν μαθαίνουν ότι ο πρόεδρός τους ζήτησε να μείνει για δέκα λεπτά μόνος του με μια σπουδαία αγιορίτικη εικόνα; Ζητείται απάντηση. Η ίδια απάντηση που ζητείται και για το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάψει να μιλά συχνά για τον αναγκαίο διαχωρισμό Εκκλησίας-κράτους, για την ανάγκη ισότιμης φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας, για τις προκλητικές εξαιρέσεις υπέρ ιερέων από μια σειρά από δυσμενείς ρυθμίσεις για τους δημόσιους υπάλληλους (διαθεσιμότητες, απολύσεις κ.λπ.) και ένα σωρό άλλα.

Αντί από κάποια τέτοιου χαρακτήρα δήλωση από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, συνάντησα ένα άρθρο του βουλευτή του κόμματος Γιάννη Αμανατίδη ο οποίος μας πληροφορούσε πως «Η επιλογή της χρονικής στιγμής της επίσκεψης Τσίπρα-μετά τις ευρωεκλογές και σε περίοδο αργίας του Κοινοβουλίου-στερεί από τον οποιοδήποτε τη σκέψη της μικροπολιτικής σκοπιμότητας». Μου φάνηκε εξίσου αστεία, όσο και εκείνη του Καμμένου. Λες και οι πιστοί ψηφοφόροι δεν θα θυμούνται στις επόμενες εκλογές πως ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ επισκέφτηκε το Άγιο Όρος, δεν είπε λέξη για τη φορολόγηση και εμφανίσθηκε και ως ευλαβής νέος που ζήτησε να μείνει μόνος του με μια εικόνα!

Δεν έχω πρόβλημα με την-καθυστερημένη έστω-προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ με την Εκκλησία. Κόμμα εξουσίας είναι, σ' αυτή τη χώρα δυστυχώς, όλα τα κόμματα εξουσίας προσπαθούν να προσεγγίσουν την Εκκλησία προς άγρα ψήφων. Έχω πρόβλημα με την ξαφνική αμνησία δεσμεύσεων, αλλά κυρίως με κάτι άλλο. Τη δυσφήμιση της έννοιας της Αριστεράς η οποία δεν θα έπρεπε να έχει σχέση με ψηφοθηρικές λογικής και γενναίες εκπτώσεις βασικών αρχών της. Εκεί είναι το πρόβλημα, αλλά κατά πώς φαίνεται είναι δικό μου πρόβλημα και κάποιων άλλων λίγων. Οι «αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν τέτοιες ανησυχίες...

Εν κατακλείδι: τι το ήθελα και μπήκα στο διαδίκτυο; Αφού τίποτα δεν αλλάζει σ’ αυτή τη χώρα...

Κάποια πρόσφατα διαβάσματα

Να κάποια βιβλία, που τέλειωσα πρόσφατα:

Rabbit Run, Rabbit Redux, Rabbit is Rich, Rabbit At Rest του John Updike

Η εξαιρετική τετραλογία του Updike, που περιγράφει τη ζωή του “Rabbit”, ενός μέσου Αμερικανού και παράλληλα την ιστορία των Η.Π.Α. και τις κοινωνικές αλλαγές, που παρατηρήθηκαν τα τελευταία πενήντα χρόνια.

Εξαιρετικό ρεαλιστικό γράψιμο με αρμονικές δόσεις λυρισμού, έμφαση στην περιγραφή, αλλά και πολύς εσωτερικός διάλογος. Ο γάμος, οι εξωσυζυγικές σχέσεις, οι σχέσεις με τους γονείς, τα παιδιά και τους φίλους, πράγματα απλά, καθημερινά, δοσμένα με ένα μοναδικό τρόπο από ένα μάστορα του είδους. 

The Great Railway Bazaar του Paul Theroux

Οι ταξιδιωτικές αναμνήσεις του γνωστού στο είδος αυτό συγγραφέα από διαδρομή με τρένο από το Λονδίνο μέχρι τη Μόσχα, μέσω Τουρκίας, Ιράν, Ινδίας, Μαλαισίας, Ιαπωνίας κλπ.

Ζωντανή αφήγηση, εξαιρετικά στιγμιότυπα, απολαυστικοί διάλογοι, από ένα φανατικό ταξιδευτή.

The Player του Brad Parks

Μια ιστορία μυστηρίου, που στην αρχή δημιουργεί προσδοκίες, αλλά που δεν στέκεται στο ίδιο ύψος ενδιαφέροντος μέχρι τέλους. Μέτριο.

When the Devil Holds the Candle της Karin Fossum

Το δεύτερο μιας σειράς αστυνομικών μυθιστορημάτων της διάσημης πλέον Νορβηγίδας Karin Fossum, που συνεχίζει την παράδοση των πετυχημένων σκανδιναυών συγγραφέων μυστηρίου. Η σειρά στρέφεται γύρω από ένα ελαφρά αντισυμβατικό επιθεωρητή τον Konrad Sejer. Το συγκεκριμένο έργο, που περιγράφει το που μπορεί να φτάσει μια απερίσκεπτη ενέργεια μιας νεανικής συντροφιάς, δεν είναι νομίζω από τα καλύτερά της.

Why the Evolution is True του Jerry Coyne

Ένα πολύ καλό βιβλίο, που με εξαιρετικά πειστικό τρόπο αποδεικνύει το γιατί η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου είναι μια πολύ στέρεα οικοδομή. Όλα τα ντοκουμέντα, που υποστηρίζουν την εξελικτική πορεία της ζωής στον πλανήτη, με πολλά παραδείγματα, που ενισχύουν την αδιαμφισβήτητη αυτή διαδρομή. Αυτοί που εξακολουθούν βέβαια να πιστεύουν ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε σε εφτά μέρες, ότι η Γη έχει ιστορία έξη χιλιάδων ετών και όλα τα συναφή θα εξακολουθούν να εθελοτυφλούν. Δυστυχώς η ανθρωπότητα έχει πολύ δρόμο ακόμη για τη λύτρωση από το Μεγάλο Μύθο!

The Cuckoo’s Calling του Robert Galbraith (J.K. Rowling)

Η πολύ πετυχημένη συγγραφέας των ιστοριών του Harry Potter εκπλήσσει ευχάριστα με ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Προτίμησε να τα κάνει χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο, και μάλιστα ανδρικό. Η αποκάλυψη μάλιστα έγινε “τυχαία” και αρκετό καιρό μετά την κυκλοφορία του βιβλίου. Εννοείται ότι οι πωλήσεις πήγαν στα ύψη μετά την αποκάλυψη. Πρωταγωνιστής ένας ιδιόρρυθμος ιδιωτικός ντετέκτιβ, ο Cormoran Strike, που καλείται να εξιχνιάσει τα αίτια του θανάτου ενός διάσημου φωτομοντέλου στο Λονδίνο. Καλή πλοκή με αρκετές ανατροπές. Σίγουρα ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα.

Το έργο φαίνεται ότι αποτελεί το πρώτο μιας σειράς, αφού έχει ήδη κυκλοφορήσει και δεύτερο βιβλίο με τον ίδιο πρωταγωνιστή. Βρήκε νέα φλέβα η Rowling ;

Μπορεί, αλλά δύσκολο να πλησιάσει το ενδιαφέρον που προκάλεσε ο “φανταστικός” Harry Potter.

The Particle at the End of the Universe του Sean Carroll

Ένα ενδιαφέρον βιβλίο, γραμμένο από τον γνωστό θεωρητικό κοσμολόγο Sean Carroll, που περιγράφει την ιστορία γύρω από την ανακάλυψη του σωματιδίου Higgs, αλλά και τις συνέπειες της ανακάλυψης αυτής για την κατανόηση του Σύμπαντος.

Ο Ζωγράφος του Μπελογιάννη του Νίκου Δαββέτα

Ένα πολιτικό νουάρ μυθιστόρημα, όπως το αποκαλεί ο ίδιος ο συγγραφέας. Βασίζεται στην αρκετά καλή ιδέα, της προσπάθειας διαλεύκανσης ενός φόνου, που έγινε με σκοπό την κλοπή κάποιων πρωτότυπων σκίτσων του Νίκου Μπελογιάννη, που είχε σχεδιάσει ο Πικάσσο και είχε στην κατοχή του το θύμα. Παράλληλα γίνεται μια προσπάθεια εξιστόρησης της ελληνικής αριστερής διανόησης, που έζησε στο Παρίσι μετά τον εμφύλιο. Άνισο βιβλίο, που όπως δυστυχώς και πολλές άλλες προσπάθειες Ελλήνων συγγραφέων δεν πετυχαίνει το στόχο της. Αναφέρονται πολλά πρόσωπα χωρίς προφανή λόγο και αφορμή. Το τέλος είναι κυριολεκτικά μια αποκλιμάκωση.