Η ΑΝΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑΣ

Είναι γενικά παραδεκτό ότι οι χαλεποί καιροί χαρακτηρίζονται από ανεπαρκείς και μέτριους ηγέτες. Και συχνά αποδίδεται σε αυτούς τους ελλειψοβαρείς ηγέτες η παρακμή των καιρών τους.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Διαμορφώνουν οι κακοί ηγέτες τους καιρούς τους ή μήπως αντανακλούν την κοινωνία τους και είναι αυτοί δημιουργήματα των συνθηκών;

Για να το πούμε με άλλα λόγια: μήπως οι κοινωνίες των χαλεπών καιρών έχουν την τάση να ανέχονται τη μετριότητα; Την μετριότητα όχι μόνο των άλλων, αλλά πρώτιστα τη δική τους, αφού αυτή είναι προϋπόθεση για την αποδοχή στη συνέχεια ως ηγετών εκείνων που αποτελούν προεκτάσεις των ιδίων; Και μήπως αυτή η τάση οδηγεί και σε κάτι ακόμη πιο επικίνδυνο, δηλαδή στην απόρριψη της αξίας και της αριστείας;

Νομίζω ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει και μια αναδρομή στην ιστορία ή μια κριτική ματιά στη σημερινή πραγματικότητα-και όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά παγκόσμια- θα μας δώσε πειστική απάντηση.

Όταν η κοινωνία ανέχεται τη μετριότητα υπονομεύει το μέλλον της και όταν εξοβελίζει την αριστεία υπογράφει τη θανατική της καταδίκη.

Γιατί η ανοχή και ο θρίαμβος της μετριότητας αποτελεί τον πανωλεθρίαμβο της εποχής μας.