Ένας Ευρωπαίος με θολό παρελθόν γράφει ένα είδος ημερολογίου ζώντας πια σε μια αφρικανική χώρα. Τον κυνηγούν οι Ερινύες εξ αιτίας κάποιων απροσδιόριστων “εγκλημάτων” που έκανε πολλά χρόνια πριν, όταν ακόμη ζούσε στην πατρίδα του.
Υποπτεύεται τους πάντες και τα πάντα, ο κάθε θόρυβος είναι ύποπτος, η ζούγκλα κρύβει αμέτρητους κινδύνους και ο μοναδικός του συνομιλητής και φίλος αποδεικνύεται ότι τελικά γνωρίζει γι’ αυτόν περισσότερα από ότι πρέπει. Οι αναμνήσεις από τη ζωή στην πατρίδα του είναι ποτισμένες ως το μεδούλι τους από ένα αίσθημα ενοχής, που τις κάνει τουλάχιστον γλυκόπικρες. Ο αφηγητής πάντως αν και σε συνεχή πόλεμο με το εαυτό του δεν δείχνει μετανιωμένος. Πιο πολύ μοιάζει να κατηγορεί τον εαυτό του για την αδυναμία του να ξεχάσει…
Κάπως έτσι κυλάει το βιβλίο του Καχτίτση. Έχει πάρει καλές κριτικές, ίσως επειδή παρόμοια έργα λείπουν από την ελληνική πεζογραφία. Η γλώσσα του θάλεγα ότι είναι άνιση και μερικές φορές ξενίζει τον σημερινό αναγνώστη, κάτι που ίσως οφείλεται και στη χρονική απόσταση από το χρόνο συγγραφής του έργου, το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε το 1964. Ίσως έπαιξε ρόλο και η επί μακρόν διαμονή του στο εξωτερικό, όπου άλλωστε έγραψε και τον Εξώστη.
Προσωπικά μου θύμισε το Γιάννη Σκαρίμπα, πχ στο Θείο Τραγί.
Σίγουρα κάτι διαφορετικό από ότι συνήθως κυκλοφορεί στην πιάτσα της ελληνικής πεζογραφίας.
* Νίκος Καχτίτσης (1926-1970) Γεννήθηκε στη Γαστούνη, έζησε για μερικά χρόνια στην Αφρική και για μεγάλο διάστημα στον Καναδά. Πέθανε στην Πάτρα από οξεία λευχαιμία, εννιά μέρες μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα.
Πόσο αλλάζει η ζωή μιας οικογένειας όταν ο δεκατετράχρονος μοναχογιός της κατηγορηθεί για το φόνο ενός συμμαθητή του;
Μπορούν οι γονείς να αντέξουν την πιθανότητα να είναι ο γιος τους δολοφόνος; Έχουν άραγε ευθύνη για τις πράξεις του;
