Ένα θέμα που με απασχολεί έντονα είναι η τάση για αμφισβήτηση της κλασσικής ιατρικής επιστήμης, η οποία τάση φαίνεται να κερδίζει έδαφος παρά τις προόδους που επιτυγχάνονται συνέχεια στην καταπολέμηση των νόσων.
Ενώ κανείς δύσκολα μπορεί να αρνηθεί αυτή την αναμφισβήτητη αλήθεια, ότι δηλαδή η επιστήμη ολοένα και βρίσκει νέες λύσεις στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων υγείας, είναι γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη πολλά τέτοια στα οποία η πρόοδος δεν είναι αυτή που όλοι θα επιθυμούσαμε. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι βέβαια ο καρκίνος.
Σήμερα η γνώση μας για την επάρατη νόσο, όπως τη λέμε, η οποία βέβαια δεν είναι μία νόσος αλλά πάρα πολλές διαφορετικές, έχει προχωρήσει πάρα πολύ. Ιδιαίτερα αυτό ισχύει για τις αιτίες που την προκαλούν και αυτό έχει βοηθήσει πολύ στην πρόληψη. Σε ότι όμως αφορά τη θεραπεία του καρκίνου που έχει ήδη εκδηλωθεί, τα πράγματα δεν είναι το ίδιο εντυπωσιακά. Ναι μεν υπάρχουν μορφές καρκίνου οι οποίες σήμερα θεωρούνται ιάσιμες, αλλά αυτό είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Επίσης τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας και κυρίως η χημειοθεραπεία είναι επίπονα και οδυνηρά για τον ασθενή και συχνά προσθέτουν τεράστια προβλήματα πάνω σε εκείνα που έχει προκαλέσει η νόσος.
Από το σημείο αυτό όμως μέχρι την πλήρη αμφισβήτηση της αντιμετώπισης του καρκίνου από τη σύγχρονη ιατρική υπάρχει μεγάλη απόσταση. Όλοι αυτοί που υπόσχονται εναλλακτικές θεραπείες οι οποίες έχουν ένα εξαιρετικό φάσμα, από θεραπείες με βότανα ή προιόντα προερχόμενα από διάφορα εξωτικά ζώα μέχρι εφαρμογές βασιζόμενες σε μαγνητικά, δυναμικά ή ενεργειακά πεδία κλπ δεν είναι παρά αδίστακτοι απατεώνες.
Όλοι αυτοί εκμεταλλεύονται τις όποιες αδυναμίες της ορθόδοξης ιατρικής αλλά δυστυχώς και κάτι άλλο. Εκμεταλλεύονται και τις αδυναμίες και παραλείψεις των γιατρών. Αυτό αφορά ιδιαίτερα τον λεγόμενο "ψυχολογικό" τομέα, τον οποίο δυστυχώς παραβλέπουν οι περισσότεροι γιατροί. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι αν ο γιατρός διέθετε λίγο περισσότερο χρόνο για να ενισχύσει με τη συζήτηση τις συναισθηματικές ανάγκες του ασθενή, εκείνος δεν θα είχε την τάση να γυρεύει αυτές τις εξωτικές θεραπείες, που όχι μόνο τον ληστεύουν οικονομικά, αλλά που πολύ συχνά επιδεινώνουν την κατάστασή του αφού μπορεί να εγκαταλειφθεί μια έστω ατελής θεραπευτική εφαρμογή, η οποία θα είχε προσφέρει καλύτερη ποιότητα ζωής, αλλά και σημαντική παράταση στην επιβίωση.
Ο γιατρός οφείλει να συζητά με τον ασθενή και να του επισημαίνει τις πραγματικές δυνατότητες αλλά και τις παρενέργεις των θεραπειών στις οποίες τον υποβάλει. Οφείλει να απαντά σε όλα του τα ερωτήματα και να τον βοηθά να αντιμετωπίζει τον ορυμαγδό της αφιλτράριστης πληροφορίας που θα βρεί στο διαδίκτυο. Να είναι απόλυτα ειλικρινής μαζί του χωρίς να χρειάζεται να γίνεται σκληρός και κυνικός. Να βοηθά τον ασθενή να αξιοποιεί με τον άριστο τρόπο εκείνα που μπορεί να του προσφέρει η ορθόδοξη ιατρική και να τον προφυλάσσει έτσι από τους επιτήδειους, που καιροφυλακτούν για να τον απομυζήσουν οικονομικά και συναισθηματικά.
Η παιδεία του σημερινού γιατρού υστερεί στον τομέα αυτόν. Και όσο αυτό δεν βελτιώνεται αυτή η τάση για την αμφισβήτηση της ιατρικής επιστήμης και η καταφυγή σε άκριτες, επικίνδυνες και δαπανηρές "ψευτοθεραπείες" θα κερδίζει έδαφος.
