Ποίηση
All Our Yesterdays
by Jorge Luis Borges
tr. Robert Mezey
I need to know who lays claim to my past.
Who, of all those I was? The Geneva boy
Who learned some Latin hexameters with joy,
Lines that the years and decades have erased?
That child who searched his father’s library for
Exact details, the round-cheeked cherub storms
Of the old maps, or else the savage forms
That are the panther and the jaguar?
Or the one who opened a door and looked upon
A man as he lay drawing his last breath,
Leaving forever, and kissed in the white dawn
The face that stiffens away, the face in death?
I am those that are no more. For no good reason
I am, in the evening sun, those vanished persons.
ΑΞΙΟΜΝΗΜΟΝΕΥΤΑ 1
* Α, ο Wyatt, λέει ο βασιλιάς. Αυτό που λέει δεν το εννοεί και αυτό που εννοεί δεν το λέει.
Από το βιβλίο “The Mirror and the Light” της Hilary Mantel.
* Ίσως η φιλία δεν είναι στ’ αλήθεια τίποτα άλλο παρά ελεγχόμενη σκληρότητα.
Από το μυθιστόρημα” Real Life” του Brandon Taylor.
* Το γεγονός είναι ότι τώρα πιστεύω στο Χάος. Έχασα την πίστη μου στην Κανονικότητα.
Γράφει η Rachel Cusk στο “Aftermath: On Marriage and Separation.”
* Και ο Tom Wolfe στο μυθιστόρημα “The Bonfire of the Vanities”:
Ο φιλελεύθερος είναι ένας συντηρητικός που έχει συλληφθεί.
