Για τους μαρξιστές οι άνθρωποι είναι προορισμένοι να προοδεύσουν μέσα από προκαθορισμένα στάδια της ιστορίας προς ένα τελικό σοσιαλιστικό παράδεισο. Ο δρόμος θα είναι μακρύς, αλλά είναι βέβαιο ότι θα φτάσουμε εκεί και όλα θα είναι τέλεια τότε. Ο Camus διαφωνούσε σε δύο σημεία: δεν πίστευε ότι η ιστορία οδηγούσε σε ένα μοναδικό αναπόφευκτο προορισμό και δεν πίστευε ότι υπήρχε κάτι που λέγεται τελειότητα. Για όσο υπάρχουν ανθρώπινες κοινωνίες, θα έχουμε ξεσηκωμούς. Κάθε φορά που μια επανάσταση ανατρέπει τα κακά μιας κοινωνίας, ένα καινούργιο καθεστώς δημιουργείται, που με τη σειρά του αναπτύσσει τις δικές του υπερβολές και αδικίες. Κάθε γενιά έχει το καινούργιο καθήκον να επαναστατεί εναντίον αυτών, και έτσι θα είναι τα πράγματα για πάντα.
Αναφορά από το βιβλίο της Sarah Bakewell «At the Existentialist Café.”
Και κάτι από το ίδιο βιβλίο, που είπε ο Camus απευθυνόμενος στον Sartre:
Έχει αρχίσει να με κουράζει λίγο το να δέχομαι συμβουλές σχετικά με την αποτελεσματικότητα, από κριτικούς που δεν έχουν κάνει ποτέ τίποτα περισσότερο από το να γυρίζουν την πολυθρόνα τους προς τη μεριά της κατεύθυνσης της ιστορίας.
