Μπορώ να κατανοήσω τα κίνητρα, που οδήγησαν τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών να καλέσει τον Πρωθυπουργό ως κεντρικό ομιλητή κατά τον εορτασμό της Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου από το μεγαλύτερο και αρχαιότερο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας.
Νεοεκλεγμένος είναι, υπερφιλόδοξος είναι και σε τελευταία ανάλυση είχε την ευκαιρία να μετατρέψει μια συνήθως ανιαρή τελετή, στην οποία ελάχιστοι συμμετέχουν, σε ένα εντυπωσιακό σόου, όπου εκείνος φορώντας την τήβεννο, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας, του Αρχιεπισκόπου και Υπουργών, θα προσφωνήσει τον Πρόεδρο της Κυβέρνησης. Δεν είναι και λίγο….
Εκείνο που προσπαθώ να κατανοήσω είναι οι λόγοι της αποδοχής της πρόσκλησης από τον Πρωθυπουργό. Του ζητήθηκε από τον Πρύτανη να μιλήσει για τη σημασία της Επανάστασης του 1821. Και δεν λέω ότι δεν έχει ενδιαφέρον να ακούμε τον οποιονδήποτε να εκφέρει τις απόψεις του για το θέμα. Το να θελήσει, όμως, ο Πρωθυπουργός, που από ότι γνωρίζω είναι απόφοιτος του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και δεν νομίζω ότι έχει ασχοληθεί ειδικά με θέματα Ιστορίας στην καριέρα του, να προσέλθει και να μιλήσει ενώπιον Καθηγητών του Πανεπιστημίου (μερικοί των οποίων είναι και Καθηγητές Ιστορίας) για ένα τέτοιο θέμα, μου δημιουργεί πλείστες όσες σκέψεις για τα κίνητρα.
Η ανάγκη της επιβεβαίωσης και της αποδοχής; Κάποια απωθημένα δηλαδή; Η ικανοποίηση ότι “το πήραμε και αυτό το κάστρο”; Θετική απάντηση σε μια ευγενική πρόσκληση; Είμαι εκλεγμένος Πρωθυπουργός και ο δικός μου λόγος μετράει περισσότερο; Θα σας δείξω ότι το μπορώ και αυτό;
Αυτά και άλλα πολλά μπορεί να σκεφτεί κανείς, με την παραδοχή βέβαια ότι “πίσω από τις λέξεις έρχεται ο Αλέξης”, ‘όπως έγραφε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και τραγουδούσαν οι Ολύμπιανς τη δεκαετία του 70.
Και τότε είναι που “σε πιάνει μια μελαγχολία”…….
