ΣΤΟ ΚΑΣΕΛΑΚΙ
Δυὸ τρεῖς φωτογραφίες
πρόσφατες σχετικὰ
τὶς ἔχω κρεμασμένες
δίπλα στὰ κλασικὰ ταγιέρ μου
εὔκολα τὶς βρίσκω.
Οἱ παλιὲς
ἔχουν ἀποθηκευτεῖ ξεχασμένες
σ’ ἕνα κασελάκι ξύλινο
ζωγραφισμένο ἀπ’ ἔξω
μὲ Διονύσου σταφύλια.Μοῦ τὸ ἔστειλαν κάποτε δῶρο
κάτι φιλικά μου ἀμπέλια.
Ἀναδεύω. Χρειάστηκα ἐκτάκτως
τὸ πιστοποιητικὸ μιᾶς θάλασσας
ἀδύνατον νὰ βρῶ πότε καὶ ποὺ
βυθίστηκε.
Στὸ βυθὸ κατεβαίνω
ψάχνω εἰσχωρῶ στὰ ναυάγια
Θεέ μου πόσα πρόσωπά μου
βρίσκω σὰν ὄστρακα κολλημένα
στῶν ματιῶν τὰ θαμπὰ φινιστρίνια
λίγα λίγα τ’ ἀνεβάζω
στὸ κατάστρωμα τοῦ φωτὸς τ’ ἀπιθώνω
ξαναβουτάω
φέρνω κι ἄλλα πρόσωπά μου
στὴν ἐπιφάνεια
ἀπίστευτο κοίτα πόσες φορὲς
ἄρα δὲν εἶναι τόσο σύντομη
ὅσο λέμε, ἡ ζωὴ
ἀλλὰ καὶ σύντομη νὰ εἶναι
ἕνας λόγος παραπάνω
νὰ ἐπαίρομαι, πόσες φορὲς
μέσα σὲ μία τόσο σύντομη ζωὴ
ἀφθόνησε νὰ πεθαίνω.
Καὶ μὲ τί φωτογένεια.
Κική Δημουλά (1931-2020)
Ἀπὸ τὴν συλλογὴ «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως» 2007
