Οι πιο πολλοί από μας γενικά δεν μιλάμε για τα δημόσια πράγματα. Η μάλλον μιλάμε με ένα τρόπο που εξασφαλίζει ότι δεν ακουγόμαστε. Δεν ακουγόμαστε από τους πολλούς και κυρίως από αυτούς από τους οποίους πρέπει να ακουγόμαστε.
Είμαστε η λεγόμενη "σιωπηλή πλειοψηφία", το τέλειο άλλοθι για τους αποφασίζοντες και τους κυβερνώντες (που δεν είναι πάντοτε οι ίδιοι, οπότε οι δεύτεροι χρήζουν "παρένθεσης").
Παίρνουν κάποια μέτρα, ξεσηκώνονται κάποιοι "εύθικτοι θιγόμενοι" ή σκέτα εύθικτοι ή απλά αυτοδιορισμένοι "εκφραστές της κοινής γνώμης" και τελεία. Τέλεια για τους κυβερνώντες δηλαδή, αφού μπορεί να μετρήσει τους αντιδρώντες και να τους φέρει σε αντιπαράθεση με τον υπόλοιπο πληθυσμό της χώρας, με την απίθανα βολική "σιωπηλή πλειοψηφία".
Δεν μιλάς, άρα θεωρώ ότι ουσιαστικά δεν διαφωνείς. Και προχωρώ. Και σε χρησιμοποιώ ως άλλοθι, ως σύμμαχο, ως συμπολεμιστή. Έστω και αν στην πραγματικότητα σου κουρσεύω το σπίτι και σε ληστεύω ανενδοίαστα. Εσένα το σύμμαχο, τον συμπολεμιστή, τον μόνιμα σιωπηλό. Το μόνιμο θύμα μου.
Αυτοί είμαστε αγαπητοί μου φίλοι. Η σιωπηλή πλειοψηφία, που στο όνομα μερικές φορές μιας δειλής αξιοπρέπειας, πολλές φορές μιας ανιστόρητης αδιαφορίας, άλλοτε με την απατηλή ελπίδα της επέμβασης του "από μηχανής θεού" και πολύ συχνότερα με την περίτεχνα καλλιεργημένη ιδέα της ματαιότητας της αντίδρασης, εξακολουθούμε να στηρίζουμε αυτή την ανίκανη και αργυρώνητη κάστα των πολιτικών ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ που δεν είναι τυχαίο ότι ολοένα και λιγότερο περιλαμβάνει στους κόλπους της υγιώς σκεπτόμενους και οραματιστές.
Υπάρχει όπως ξέρετε πληθώρα αποφθεγμάτων για τα πλεονεκτήματα της σιωπής. Ένα από αυτά όμως, από τον de Marignac, λέει:
"Η σιωπή είναι μια αρετή που μπορεί κάποτε να αποβεί εγκληματική".
