Διάβασα στο Neurologica Blog κάποιες πολύ σωστές επισημάνσεις σχετικά με καταξιωμένους επιστήμονες, που μετά μια εξαιρετική καριέρα, που έφτασε και μέχρι βραβείο Nobel, στρέφονται προς κατευθύνσεις άλλες, μακριά από την επιστήμη τους συνήθως και προτείνουν θεωρίες, που όχι μόνο δεν στηρίζονται επιστημονικά, αλλά εγγίζουν τα όρια του γελοίου.
Αυτό είναι αλήθεια συμβαίνει περισσότερο σε ηλικιωμένους επιστήμονες και τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι: Αρχίζουν να το "χάνουν" , κατά τα λαϊκά λεγόμενα; Θεωρούν ότι η αίγλη τους δεν είναι αρκετή ή ίσως αναπολούν τις μέρες που ήταν στραμμένη πάνω τους η προσοχή του κόσμου και θεωρούν ότι πρέπει να κλείσουν την καριέρα τους με κάτι πολύ θεαματικό; Ίσως πιστεύουν ότι αλλάζοντας πεδίο μελέτης ικανοποιούν τις κρύφιες τους επιθυμίες, αφού πρώτα έκαναν το καθήκον τους με την συμβατική επιστήμη; Ή μήπως η μεγάλη επιτυχία τους κάνει να πιστεύουν ότι μπορούν να απαντήσουν σε οποιοδήποτε ερώτημα, άσχετα αν είναι το δικό τους πεδίο γνώσης και ότι βέβαια μπορούν να το απαντήσουν πολύ καλύτερα από τους επιστήμονες του συγκεκριμένου πεδίου;
Είναι σε κάθε περίπτωση λυπηρό να βλέπεις ένα σεβαστό από όλους επιστήμονα να καταστρέφει τη φήμη του με την κατάδυσή του στη ανοησία. Και δυστυχώς μερικές φορές καταφέρνουν να τους θυμούνται περισσότερο για την ενασχόλησή τους με αυτά τα "ατυχή" θέματα, παρά για την πραγματικά αξιοζήλευτη προσφορά τους.
Το συμπέρασμα είναι ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε τα όριά μας και ότι αυτό που λέγεται σεμνότητα και ταπεινότητα είναι απαραίτητα ακόμη και στους πιο προικισμένους.
