Έχουμε αντιληφθεί άραγε τον πραγματικό λόγο για τον οποίο η Εκκλησία ήταν ανέκαθεν αντίθετη στο διαζύγιο; Δεν μιλώ για θεολογικές, κοινωνικές ή άλλες “δικαιολογίες”, αλλά για τον πραγματικό λόγο.
Μια μελέτη της ιστορίας δείχνει ότι μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού πρακτικές που ίσχυαν επί αιώνες, όπως το διαζύγιο, η δυνατότητα να παντρευτεί κανείς τη γυναίκα ενός πεθαμένου αδελφού, η απόκτηση και αναγνώριση παιδιών εκτός γάμου, η δυνατότητα γάμου μεταξύ εξαδέλφων και η δυνατότητα υιοθεσίας, απαγορεύτηκαν.
Οι πρακτικές αυτές είχαν ευρύτατα επικρατήσει και είχαν ως κύριο στόχο τη διατήρηση της όποιας περιουσίας μέσα στην οικογένεια.
Για μερικά από τα παραπάνω, όπως οι γάμοι μεταξύ συγγενών, υπάρχουν βέβαια και ιατρικά αίτια, που δικαιολογούν την απαγόρευση, αλλά για τι υπόλοιπες και κυρίως το διαζύγιο, δεν υπάρχουν τέτοιοι λόγοι.
Ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών των απαγορεύσεων είναι ότι με τον τρόπο αυτό αυξήθηκε υπερβολικά ο αριθμός Χριστιανών, που πέθαιναν ή έφταναν σε μεγάλη ηλικία χωρίς να έχουν κληρονόμους. Αυτό συνοδεύτηκε από ένα μεγάλο αριθμό “εθελοντικών” δωρεών χρηματικής και κτηματικής περιουσίας προς την Εκκλησία, η οποία με τον τρόπο αυτό απέκτησε την τεράστια περιουσία και δύναμη που γνωρίζουμε.
Να λοιπόν ποια είναι η κύρια αιτία της αντίθεσης της Εκκλησίας επί πολλούς αιώνες στο διαζύγιο. Και μπορεί σήμερα αυτό να έχει ξεπεραστεί σε μεγάλο βαθμό (μην ξεχνάμε κάποιες καθολικές κοινωνίες), αλλά για πάρα πολύ καιρό δούλεψε εξαιρετικά αποτελεσματικά για τα συμφέροντα της Εκκλησίας.
* Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις ήταν η ανάγνωση του πολύ καλού βιβλίου “The Origins of Political Order” του Francis Fukuyama.
