Ένα βιβλίο, που κυρίως περιγράφει τις περιπέτειες του παππού της αφηγήτριας, μιας νεαρής γιατρού. Γιατρός και εκείνος, που κατά την αφηγήτρια, για να καταλάβεις τη ζωή του, πρέπει να ακούσεις δύο σχετικές ιστορίες, την ιστορία της γυναίκας του τίγρη και το ανθρώπου που δεν μπορούσε να πεθάνει. Περνώντας ανάμεσα στις ιστορίες του παππού και τις δικές της περιπέτειες, με σκηνικό πάντως το ίδιο, μια σπαρασσόμενη από τον εμφύλιο πόλεμα χώρα των Βαλκανίων, που δεν αναφέρεται ονομαστικά, αλλά είναι η τέως Γιουγκοσλαβία, το βιβλίο έχει μεν αδυναμίες, αλλά βρίσκει κανείς και εξαιρετικά διαμάντια.
Παραθέτω ένα από αυτά, σε δική μου, σίγουρα αδόκιμη μετάφραση:
Όταν αυτό για το οποίο πολεμάς έχει σκοπό, όπως το να σε ελευθερώσει από κάτι ή να παρέμβεις για χάρη ενός αθώου, κουβαλάει την ελπίδα ότι κάποτε θα τελειώσει. Όταν η μάχη είναι για να ξεδιαλύνεις κάτι -όταν αφορά το όνομά σου, τους τόπους που έχουν ποτιστεί με το αίμα σου, το πόσο έχει συνδεθεί το όνομά σου με κάποιο μεγάλο ιστορικό γεγονός- δεν υπάρχει τίποτα άλλο από μίσος και η αργή παρέλαση ανθρώπων που τράφηκαν και τρέφονται από αυτό, πολύ προσεκτικά, από εκείνους που ήρθαν πριν από αυτούς. Τότε ο πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ και έρχεται κατά κύματα, αλλά πάντα διατηρεί την ικανότητά του να εκπλήσει αυτούς που ήλπιζαν ενάντιά του.
