Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, από το Βήμα
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης αναπτύχθηκε ένα είδος αριστερής γραφής η οποία, σε αντίθεση με τη Γραμμική Β που αποκρυπτογράφησε ο Μάικλ Βέντρις, ουδείς ενδιαφέρθηκε μέχρι στιγμής να αποκρυπτογραφήσει. Εύχομαι και ελπίζω ότι οι αιώνες του μέλλοντος, αν υπάρξουν, θα αναλάβουν το άχαρο τούτο έργο. Προς το παρόν αρκούμαι να παραθέσω ορισμένα συμπεράσματα, αμιγώς εμπειρικά τα οποία επ’ ουδενί διεκδικούν επιστημονικές περγαμηνές. Τη γραφή αυτή λέγεται πως την εισήγαγαν στην ελληνική ορισμένα φύλα που είχαν μετοικίσει εις Παρισίους κατά τη διάρκεια της επαράτου και επέστρεψαν οίκαδε άμα τη καταρρεύσει της. Εκεί, εκτός από τις επαναστατικές εργασίες στις οποίες διέπρεψαν, βρήκαν και τον χρόνο να διαφωτισθούν. Διάβασαν Αλτουσέρ, σημειολογία, γαλουχήθηκαν στα μυστικά της εβδόμης τέχνης από τα «Τετράδια του Κινηματογράφου» και οι πιο προχωρημένοι βυθίστηκαν στον Λακάν και κατόπιν στον Ντεριντά.
Γνωρίζοντας, ως Ελληνες, ότι η σοφία αποτελείται από λέξεις, αλίευσαν όσες τους εντυπωσίασαν με τη σπανιότητά τους, κυρίως δε με την πλήρη απουσία σημασίας και, όταν επέστρεψαν, έστησαν το εμπόριό τους αποδίδοντάς τες με ελληνικούς χαρακτήρες. Οταν δεν μπορούσαν να βρουν καμιά απ’ αυτές τις λέξεις στα κλασικά λεξικά, όπως Robert ή Larousse, ενθουσιάζονταν με την πρωτοτυπία της. Η αριστερή γραφή της μεταπολίτευσης συνίσταται στην παράθεση τέτοιων λέξεων σε προτάσεις που μπορεί να μη βγάζουν νόημα, επειδή όμως δεν βγάζουν νόημα θεωρούνται απαύγασμα της προοδευτικής σκέψης. Διότι, ως γνωστόν, η παραγωγή νοήματος είναι μέσον καταπίεσης.
«Δεν εννοώ τις διαδηλώσεις γιατί αυτό μπορεί να είναι και διαπροσωπικές σχέσεις εκτός από φετίχ... Οι απογοητεύσεις είναι εγωισμοί που δεν ταιριάζουν στο συλλογικό άτομο, ενώ συμπυκνώνει (sic) τη μικροαστική ερμηνεία των ικανοποιήσεων... Η κυβέρνηση παλεύει να βγάλει τη χώρα από την κρίση κι αυτό δεν το αντιλαμβάνεται ο μικροαστός που το ερμηνεύει από τη μάχη των απολαβών που απολαμβάνει γενικά... Η Αριστερά δεν υποκύπτει στην ομοιότητα των δομών... Υπεράσπιση αξιών που δεν γίνονται γραφειοκρατίες που τις φετιχοποιεί μέσα από οργανισμούς κομματικούς... Προχωράμε για να νικήσουμε και όχι για να κάνουμε επίδειξη ένδυσης...»
Πρόκειται για φράσεις από άρθρο του Νίκου Καρανίκα, του γνωστού συμβούλου του πρωθυπουργού, που διάβασα σε ανάρτηση του φίλου Τέλη Σαμαντά στο FB. Το τουρλουμπούκι στο βασανισμένο μυαλό του παιδιού μάς επισημαίνει πως οι βλάβες που επέφερε η αριστερή γραφή της μεταπολίτευσης δεν είναι περαστικές. Πόσα ποιήματα, πόσα θεατρικά και πόσες ταινίες έχουν γίνει κάπως έτσι; Αναρωτιέμαι μόνον τι σκέφτεται αυτός ο άνθρωπος όταν πάει να φάει ένα φιλέτο ή να περάσει τον δρόμο. Και πώς τα καταφέρνει.
