Ομολογώ ότι δεν έχω διάθεση να γράψω τελευταία. Είναι τέτοια η κατάσταση που βιώνουμε στη χώρα τούτη, ώστε κάθε σώφρων άνθρωπος δεν μπορεί παρά να νοιώθει τεράστια απογοήτευση.
Ένας λαός κακομαθημένος από τους πολιτικούς που τον κυβερνούν τόσα χρόνια έφερε στην εξουσία ένα νέο πολιτικό και μια παράταξη, που τον έπεισε πρώτον ότι δεν συμμετείχε στη διαφθορά και δεύτερον ότι θα βελτίωνε την κατάστασή του. Με ένα κρεσέντο άκρατου λαϊκισμού και απίθανων ψεμάτων. Επειδή και στη διαφθορά συμμετείχαν, αν δει κανείς πόσα από τα στελέχη τους είχαν πόστα και στις προηγούμενες κυβερνήσεις ή εκμεταλλεύθηκαν την κατάσταση για να πλουτίσουν, αλλά και κανένας τους τόσα χρόνια δεν έλεγε κουβέντα για τις υπερβολές που γίνονταν στη χώρα με τον συνεχή δανεισμό και τον υπερτροφικό και κυρίως αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα, που η αυτή η αριστερά ήθελε πάντοτε να τον κάνει ακόμη μεγαλύτερο.
Αυτό όμως που με ενοχλεί περισσότερο είναι ο λαϊκισμός και η προσπάθεια να μοιραστεί η Ελλάδα σε “εμάς” και τους άλλους”. Όποιος τους κάνει κριτική ανήκει στην πέμπτη φάλαγγα και είναι έμμισθο όργανο κάποιων συμφερόντων. Καταστρέφουν την παιδεία, μάχονται την τεχνολογική εξέλιξη και υπάρχει μεγάλος φόβος να κάνουν την Ελλάδα απόβλητη στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Είναι ένας συρφετός μετρίων ανθρώπων, με ιδεοληψίες και εμμονές, που δεν έχουν τη δυνατότητα να δουν πέρα από το στενό κομματικό και συντεχνιακό τους συμφέρον.
Και το χειρότερο απ΄όλα είναι ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή καμιά υγιής πολιτική δύναμη να αντιπαρατεθεί σε αυτή τη λαίλαπα του λαϊκισμού και της μετριότητας.
Γιατί τα παραδοσιακά μεγάλα κόμματα όχι μόνο πλήρωσαν τα σφάλματα τριάντα ετών, αλλά και δεν διαθέτουν ηγέτες με ανάστημα, που θα μπορούσαν να αντιταχθούν στο λαϊκισμό και να εμπνεύσουν ένα λαό που δεν έχει μάθει να επιδιώκει την αριστεία και την αξιοπρέπεια, που τόσο υποκριτικά επικαλούνται οι λαϊκιστές.
