Η Second Life ξεκίνησε σαν ένα παιχνίδι στο διαδίκτυο για αργόσχολους, όπου ο κάθε παίκτης εκπροσωπείται από ένα avatar (δύσκολη η ελληνική μετάφραση, θα μπορούσε να είναι ας πούμε ο "εικονικός μας εαυτός"), το οποίο ενεργεί με απόλυτη μίμηση της πραγματικότητας. Παραδείγματος χάριν έχει χρήματα, κάνει συναλλαγές, αγοράζει ρούχα και αλλάζει ντύσιμο κλπ.
Η αξιολόγηση ερευνητικών προτάσεων, ιδιαίτερα σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, έχει εξελιχθεί σε μια εξαιρετικά χρονοβόρο και δαπανηρή διαδικασία. Πχ μόνο για την αξιολόγηση προτάσεων της NSF (National Science Foundation) 19000 επιστήμονες ταξιδεύουν κάθε χρόνο στην έδρα του οργανισμού, ενώ άλλες 17000 ταξιδεύουν κάθε χρόνο στην Ουάσιγκτον για την αντίστοιχη διαδικασία του NIH. Και βέβαια στο χρονοβόρο και "δολλαροβόρο" της υπόθεσης πρέπει να προσθέσει κανείς την επιβάρυνση του περιβάλλοντος από τις αεροπορικές πτήσεις.
Ποια είναι, λοιπόν, η λύση; Προφανώς η Second Life. Οι αξιολογητές μένουν στο σπίτι τους και συμμετέχουν στη διαδικασία μέσω των avatars! Τους διατίθενται εικονικά χρήματα, ώστε να ντύνονται κατάλληλα, αλλά παίρνουν και κάποια μικρή πραγματική αμοιβή, σίγουρα πολύ λιγότερη από εκείνη που έπαιρναν με τη "ζωντανή" τους παρουσία.
Το κυριότερο είναι ότι το σύστημα δουλεύει! Και οι συμμετέχοντες το βρίσκουν πιο αποδοτικό, από το άλλο σύστημα που έχει χρησιμοποιηθεί επίσης, δηλαδή την τηλεδιάσκεψη, επειδή η δυνατότητα αλληλεπίδρασης είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα, αφού πχ "κάθονται" γύρω από το ίδιο τραπέζι.
Τα πράγματα αλλάζουν ραγδαία. Αν αυτό είναι προς το καλύτερο είναι μια άλλη πολύ μεγάλη συζήτηση!!
