Αναδημοσιεύω ένα άρθρο από το ιστολόγιο Sak Tsak με την υπογραφή strangejournal.
Έχω γράψει σχεδόν τα ίδια αρκετές φορές, αλλά είναι καλό να βλέπεις ότι και άλλοι σκέφτονται έτσι…”Οι πολλοί”, όμως;
Πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια από τις προηγούμενες εκλογές. Τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ναι μεν έγινε για πρώτη φορά αξιωματική αντιπολίτευση, ταυτόχρονα όμως στα μάτια κάποιων φάνταζε ως η ελπίδα και η εναλλακτική. Από τότε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι των προσδοκιών, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ δια του προέδρου του κάνει τα πάντα για να φαίνεται κόμμα “νοικοκυραίων”.
Επισκέψεις στο ίδρυμα Καραμανλή για να γίνει άνοιγμα και στους πιο συντηρητικούς νεοδημοκράτες, αλλαγή ρητορικής και διγλωσσία για το πως θα αντιμετωπιστεί το Μνημόνιο σε περίπτωση που βγουν κυβέρνηση, δηλώσεις υποταγής στην Εκκλησία, ενώ εσχάτως κάποιος Καρυπίδης, υποψήφιος για τις δημοτικές εκλογές εκδηλώνει τα ρατσιστικά του, φιλοακροδεξιά συναισθήματα. Φυσικά δεν πείθονται παρά μόνο οι αφελείς, ότι επιλέχθηκε “τυχαία” ο εν λόγω “κύριος”. Είναι αστείο να μην ξέρει ένα κόμμα με στοιχειώδη οργάνωση που θέλει να κυβερνήσει μάλιστα, ποιους επιλέγει.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγάλη ευθύνη και παρουσιάζεται κατώτερος των περιστάσεων, καθώς όχι μόνο δεν προτείνει κάτι ουσιαστικό που θα πείσει στο οικονομικό κομμάτι, αλλά η ακύρωση του μνημονίου που υποσχόταν προ διετίας, έχει μετατραπεί σε “επαναδιαπραγμάτευση με τους εταίρους”. Η διγλωσσία στο εσωτερικό του μάλιστα, προδίδει πως ίσως κάποια στελέχη του νομίζουν πως βρίσκονται στο 4% ακόμα και ότι εννοούν αυτά που λένε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα συμβιβασμών. Φθείρεται ηθικά και παρεκκλίνει από τα όσα έλεγε, γιατί πολύ απλά μυρίζει την εξουσία κι έτσι μετά από τους πρώην πασόκους, προσελκύει στις τάξεις του και δεξιούς, επιλέγοντας μάλιστα να τους τοποθετήσει σε θέσεις υποψηφίων. Σκοπός να μεγαλώσει η βάση ψηφοφόρων, άρα να απευθυνθεί σε οποιονδήποτε προκειμένου να το πετύχει.
Μάλιστα, ενώ πλησιάζουμε στις δημοτικές και ευρωβουλευτικές εκλογές, με τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων να πνέουν ευνοϊκά για τον Τσίπρα, τόσο πιο πολύ “στρογγυλεύονται” οι θέσεις του κόμματος και ταυτόχρονα αποκτούν μια…ποιητική χροιά, αφού είναι ανοιχτές σε κάθε συμπέρασμα, ανάλογα με τι βολεύει τον καθένα, αν είναι φίλος ή εχθρός.
Το πόσο αδίστακτα κινείται ο ΣΥΡΙΖΑ δια του προέδρου του, φαίνεται από τις συμμαχίες που προτίθεται να κάνει, αποδεικνύοντας πως ακόμα και με τον διάβολο θα συμπορευθεί αρκεί να καταλάβει την θέση του Μαξίμου. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα παρεκκλίνει από το Μνημόνιο, ίσως μόνο να του αλλάξει όνομα. Φυσικά αρχικά θα αντιμετωπιστεί με επιείκεια, μειώνοντας την κοινωνική οργή, αλλά τα μέτρα θα τα ακολουθήσει αξιοποιώντας τον αέρα του δήθεν άφθαρτου. Όμως η (αναμενόμενη) απογοήτευση στην συνέχεια, πιο εύκολα θα φέρει στα πράγματα μια…εθνική αυγή, μαύρη σαν καλιακούδα. Αυτούς που λυπάμαι, αν και γι’ αυτούς τελειώνουν οι δικαιολογίες, είναι όσοι θεωρούν πως υποστηρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν μια προοδευτική επιλογή.
