Ετοιμάζεσαι για το μεγάλο σου γεύμα. Το επινίκιο. Βγάζεις και καμαρώνεις τα καινούργια σου ρούχα. Φρεσκοδιαλεγμένα, αστραφτερά, με ευρωπαϊκή φινέτσα τα περισσότερα. Τα φοράς και κοιτάζεσαι ικανοποιημένος στον καθρέφτη.
Προχωράς προς τους καλεσμένους σου και αισθάνεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Το αντιλαμβάνεσαι στο βλέμμα τους. Το νιώθεις και εσύ ο ίδιος. Το μήνυμα το δίνει η όσφρησή σου. Τα ρούχα σου έχουν μια μυρωδιά. Αν και ολοκαίνουργια αποδίδουν μια οσμή παλιού, πολυκαιρισμένου.
Την αιτία την έχεις ήδη υποπτευθεί, αν και δεν θέλεις να το παραδεχτείς. Τα καινούργια σου ρούχα τα είχες τοποθετήσει και τα έβγαλες από εκείνη την παλιά ντουλάπα, εκείνη στην άκρη δεξιά του δωματίου. Εκεί που πάντα φύλαγε η οικογένειά σου τις επίσημες φορεσιές της δεκαετίες τώρα.
Πως ήταν δυνατό λοιπόν να μην πάρουν την ίδια μυρωδιά;
