Πρόκειται για άρθρο του συγγραφέα Χρήστου Χωμενίδη στο Protagon.gr
Η ανάλυση του με εκφράζει, αν και δεν μπορώ να πω ανεπιφύλακτα το ίδιο για την τελική του πρόταση.
Η ανάλυση του με εκφράζει, αν και δεν μπορώ να πω ανεπιφύλακτα το ίδιο για την τελική του πρόταση.
Στις κρίσιμες περιστάσεις που ζούμε, όποιος τοποθετείται δημόσια δεν ωφελεί να μασάει τα λόγια του, να στρογγυλεύει δήθεν τις γωνίες. Οφείλει να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρος και συγκεκριμένος στις προτάσεις του. Σταράτος.
Θεωρώ τυχόν ανάληψη στο άμεσο μέλλον της ευθύνης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ ενδεχόμενο απολύτως αρνητικό και άκρως επικίνδυνο. Όχι μονάχα εξαιτίας της άτακτης χρεοκοπίας που μπορεί να προκαλέσει, συνεπεία πολιτικής του απόφασης ή ακόμα και «ατυχήματος». (Η απειρία των ανώτατων στελεχών του κατεδείχθη περίτρανα τις τελευταίες μέρες, με τις δηλώσεις Στρατούλη και Γλέζου.) Ακόμα και αν μας κρατήσουν στο ευρώ επειδή η αποπομπή μας, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, θα οδηγούσε στη δική τους χρηματοοικονομική κατάρρευση – πόσο ντροπιαστικό, αλήθεια, για την πατρίδα μας να φιλοδοξεί να είναι το τσιμπούρι της Ευρώπης… Ακόμα και αν μας ανεχθούν στους κόλπους τους για λίγο ή για περισσότερο καιρό… Η πολιτική κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ θα σημάνει το τέλος κάθε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας. Τον ενταφιασμό κάθε ελπιδοφόρας προοπτικής για την Ελλάδα.
Μόρφωμα συνιστωσών με άκρως παρωχημένες -στην πλειονότητά τους- αντιλήψεις, στελεχωμένος από παιδιά του κομματικού σωλήνα και από παλιές καραβάνες του βαθέος ΠΑΣΟΚ, οι οποίες «ριζοσπαστικοποιήθηκαν» όψιμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κρύβει τις προθέσεις του: Μόλις έρθει στα πράγματα, στην τριτοβάθμια εκπαίδευση θα επανέλθει θριαμβευτικά το «άσυλο» των καταλήψεων και η αναίσχυντη διαπλοκή μεταξύ φοιτητικών παρατάξεων και διδακτικού προσωπικού. Στο δημόσιο βίο θα κυριαρχήσουν οι πάσης φύσεως συντεχνίες. Η επιχειρηματικότητα θα διωχθεί απηνώς, η καινοτομία θα ενοχοποιηθεί και ως ιδέα ακόμα. Με το άλλοθι του «κοινωνικού» κράτους που νικάει δήθεν τον «νεοφιλελευθερισμό», η γραφειοκρατία θα θεριέψει. Το αλήστου μνήμης σύνθημα «Ένας είναι ο Θεσμός, ο Κυρίαρχος Λαός» θα επιστρέψει δριμύτερο. Όσο η οικονομική κατάσταση θα χειροτερεύει, τόσο ο λαός θα παρηγοριέται με τη λήψη μέτρων «εκδημοκρατισμού», δηλαδή ισοπέδωσης…
Ποιος μπορεί να ανακόψει μια τέτοια δυστοπία; Σίγουρα όχι οι ηγεσίες των πρώην μεγάλων κομμάτων. Το Πασόκ και η Νέα Δημοκρατία καλλιέργησαν με πάθος επί δεκαετίες τους καρπούς που ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δρέπει. Ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Βαγγέλης Βενιζέλος εγκυμόνησαν από κοινού για να γεννηθεί ο Αλέξης Τσίπρας. Ο επιμερισμός της προσωπικής ευθύνης καθενός τους, καθώς και των κομματικών μηχανισμών και των λόμπυ εξουσίας, δεν είναι της παρούσης. Αναμφισβήτητα όμως ο Έλληνας πολίτης, ο οποίος πρώτα κανακεύτηκε και έπειτα προδόθηκε, πρώτα ανέβηκε στα ουράνια του καταναλωτισμού και έπειτα ρίφθηκε στα τάρταρα της οικονομικής απόγνωσης, νοιώθει –και δικαίως- αποστροφή προς όλους τους παραπάνω.
Παρατηρείται οξύτατο πρόβλημα ηγεσίας. Σε όλο το φάσμα της πολιτικής και της κοινωνίας υπάρχουν πρόσωπα που ομνύουν σε μιαν Ελλάδα ανοιχτών οριζόντων. Άνθρωποι για τους οποίους το δημοκρατικό και το ευρωπαϊκό κεκτημένο είναι αδιαπραγμάτευτο. Δυνάμεις πρόθυμες να προσφέρουν όλο τους το σθένος, να δώσουν το άπαν των δεξιοτήτων τους, για να σηκώσουν την πατρίδα από το τέλμα και να την ξαναθέσουν σε τροχιά ανόδου. Χρειάζεται ωστόσο -σήμερα περισσότερο από ποτέ- ένα πρόσωπο αναφοράς. Κάποιος που θα προσωποποιήσει τη δική μας αντίληψη και το δικό μας πρόταγμα.
Προτείνω τον Γιάννη Μπουτάρη. Προτείνω ο Γιάννης Μπουτάρης να ηγηθεί στις προσεχείς εκλογές ολόκληρου του δημοκρατικού και φιλοευρωπαϊκού τόξου, το οποίο ξεκινάει από το πεφωτισμένο τμήμα της Νέας Δημοκρατίας και φτάνει μέχρι τη μεταρρυθμιστική Δημοκρατική Αριστερά. Προτείνω τα υπάρχοντα κόμματα και η ηγεσίες τους να βάλουν –προσωρινά τουλάχιστον- στην άκρη τις επί μέρους φιλοδοξίες και υπολογισμούς τους και να κατέβουν από κοινού, με ενιαία ψηφοδέλτια, ως Δημοκρατική Παράταξη. Προτείνω τον Γιάννη Μπουτάρη ως υποψήφιο πρωθυπουργό μιας Ελλάδας που αρνείται να οπισθοδρομήσει, να απομονωθεί και να μαραζώσει.
Γιατί τον Μπουτάρη; Διότι έχει δουλέψει σκληρά στη ζωή του και το αποτέλεσμα του μόχθου του πίνεται στο ποτήρι. Διότι είναι άνθρωπος που υπερέβη τα πάθη του και διατήρησε στο ακέραιο το πάθος του. Διότι είναι και του λιμανιού και του σαλονιού. Διότι η ατζέντα του περιλαμβάνει τις πιο ουσιαστικά προοδευτικές και απροκατάληπτες θέσεις και η έως τώρα θητεία του στη δημαρχία της Θεσσαλονίκης αποδεικνύει ότι μπορεί να ασκήσει διοίκηση ρηξικέλευθη, αδιάφθορη και αποτελεσματική. Διότι λέει πάντοτε τα πράγματα με το όνομά τους, σε ήρεμο τόνο δίχως κραυγές και υστερίες. Διότι, ως γνήσιος μάγκας, μπορεί να αντιμετωπίσει και να κάνει σκόνη την τζάμπα μαγκιά.
Τα κουκιά είναι πλέον μετρημένα και οι καιροί ου μενετοί. Γουστάρεις;
