Εκείνοι που υπήρξαν πραγματικοί ηγέτες και οδήγησαν τους λαούς τους σε επιτυχίες και ευημερία είχαν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.
Έφεραν μετά τη νίκη τους στις εκλογές ένα δικό τους στυλ, ένα είδος συμπεριφοράς και δράσης, που τους επέτρεψε να διαμορφώσουν αυτοί τον τρόπο άσκησης της εξουσίας, που τους έδωσε ο λαός, και δεν άφησαν την εξουσία να τους επηρεάσει και να τους διαμορφώσει, κάνοντάς τους όμοιους και απαράλλαχτους με όλους αυτούς που είχαν κυβερνήσει πριν και μετά από αυτούς.
Εννοείται ότι όλες αυτές τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας έχουμε εκείνο το είδος των κυβερνητών, που ακολουθούν την γνωστή ¨πεπατημένη”, που είναι η κάθε λογής έκφραση της αλαζονείας της εξουσίας και της προσαρμογής στα καθιερωμένα πρότυπα των χαμηλού βεληνεκούς πολιτικών, που απαιτεί η σημερινή παγκοσμιοποιημένη διακυβέρνηση των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.
Παρακολουθώ, όπως πολλοί φαντάζομαι, με αρκετή προσοχή τα πολύ καλά μελετημένα βήματα του Αλέξη Τσίπρα, στην πορεία εκείνη που θα τον φέρει -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- πολύ σύντομα στην εξουσία.
Είναι ακριβώς εκείνα τα βήματα, που απαιτούνται για τη διαμόρφωση ενός τυπικού ηγέτη των καιρών μας, ενός ακόμη δηλαδή πολιτικού αρχηγού που θα έλθει στην εξουσία ως έτοιμος από καιρό, αλλά χρησιμοποιώντας την ίδια παραδοσιακή συνταγή, εκείνη που αφήνει την εξουσία να διαμορφώνει τους ηγέτες και όχι εκείνους να επηρεάζουν και να καθορίζουν τον τρόπο άσκησης της εξουσίας τους.
Θα μου πείτε πως κρίνω κάποιον πριν ακόμη αποκτήσει την εξουσία. Βλέπω απλά τις κινήσεις του, τα λόγια και τις συμπεριφορές του. Βλέπω κάποιον που προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να χωρέσει στο κουστούμι που άλλοι έχουν ράψει για εκείνον και του έχουν διαμηνύσει ότι είναι υποχρεωμένος να φορέσει προκειμένου να κυβερνήσει. Έστω και χωρίς γραβάτα.
