Της Ρέας Βιτάλη, από το Protagon.gr
Κάθε κλωστή σκέψης που ξετυλίγω, με οδηγεί σε αδιέξοδο. Φρικτά αμήχανη για την ανημπόρια μου, παρατηρώ «κλινικές περιπτώσεις» ανθρωποειδών, που ισχυρίζονται ότι κυβερνούν και πετάγομαι τις νύχτες μου κάθιδρη. Φρικτά αμήχανη για την ανημπόρια μου, παρατηρώ «κλινικές περιπτώσεις» πολιτών, που έχουν δικαίωμα ψήφου και τρέμει το φυλλοκάρδι μου.
Νοιώθω βαθιά, ότι αν κάθε «προηγούμενος» έπραττε το καθήκον του, σίγουρα δεν θα είχαμε καταλήξει εδώ που καταλήξαμε. Αλλά για να είμαι έντιμη… Όταν ξεκινάω την ανάποδη διαδρομή, των «προηγούμενων», φτάνω μέχρι 1821 και ξαναπέφτω σε τοίχο αδιεξόδου.
Παρακολουθώ μια μούφα ιστορία, να μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, παρακολουθώ το μπόλιασμά μας με μύθους, μόνο προσωπικού θριάμβου ή αντιθέτως μεγάλων αδικιών στο πρόσωπό μας, ένας κωμικοτραγικός συνδυασμός ενήλικα «Στέλιου Καζαντζίδη» με παιδί «Βασιλάκη Καΐλα» και οικτίρω την άγνοιά μας. Παρακολουθώ τη σπουδαιότητα της παρουσίας των «ξένων» στον τόπο μας από την Ναυμαχία του Ναυαρίνου ακόμα… Μα, δεν θα είχαμε καν κράτος!.. Και την Ακρόπολη ακόμα, οι ξένοι, μας την υπενθύμισαν!…
Κι όμως… Δεν νομίζω να υπάρχει άλλος λαός, που να στάθηκε πιο καχύποπτος στο καλό και πιο «αθώος» στο τραγικό! Παρακολουθώ διαχρονικά τα δάνεια να μην πιάνουν τόπο για οτιδήποτε υγιές. Παρακολουθώ την έννοια «δημόσιο» και το ύπουλο νταραβεράκι με την εκάστοτε εξουσία, για αρπαγή ψήφου, από την ίδρυση του κράτους. Παρακολουθώ την ίδια ακριβώς διαδρομή νταραβεριού με την επιχειρηματικότητα.
Παρακολουθώ τον ύπουλο ρόλο της Αριστεράς να αυτό-καμαρώνει διαχρονικά ως «δικαιωμένη», αυτό-απαγορεύοντας στον εαυτό της να δει, έστω κι ένα πόντο πιο μακριά από τον εαυτό της. Με πόση απίστευτη σβελτάδα κουκούλωσε τα πάντα της, από τον Εμφύλιο και δώθε και δοξαστικά «αγιοποίησε» το σύμπαν της! Και πόσο αμάσητα κατάπιαμε το ψευτο-πανηγυράκι της! Παρακολουθώ μελαγχολικά την πορεία μας και αναζητώ στα όνειρά μου έναν Ιωάννη Καποδίστρια. Αλλά ποιόν να πάρω στον λαιμό μου στον ξύπνιο μου; Θα τον γδάρουν ζωντανό στο ένα μέτρο!
Για να μην μακρηγορώ… Νιώθω τη βαθιά θλίψη, το πένθος, τη φρίκη, τη σιχαμάρα που νοιώθει κάθε νοήμων. Με μαστιγώνει το «αδιέξοδο» που συν-αισθάνεται κάθε νοήμων. Δίνω προσωπικό αγώνα, να μην με βάλει κάτω η θηριώδης δύναμη των πομπωδών «τίποτα», που έχουν καπαρώσει τις θέσεις σε όλους τους τομείς κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Εν τέλει μελαγχολώ, που χαραμίζω τον χρόνο μιας μικρής-πολύτιμης ζωής, σε καταδυναστευτικά ανούσια, που με εξαναγκάζουν να τα λογαριάζω ως απολύτως ουσιαστικά…
Μα όταν πιάσω, το πιο μαύρο μαύρο μου, ξεπετάει η ψυχή μου μια ευεργετική φαντασίωση. Να ήτανε λέει, να παίρναμε οι μανάδες την κατάσταση στα χέρια μας! Ν΄αρχίζαμε από τούτο το καλοκαίρι! Να μελετάμε μαζί με τα παιδιά μας Ιστορία. Ιστορία έντιμη, ανοιχτόμυαλη. Όπως για παράδειγμα, αυτή του βιβλίου «Καταστροφές και θρίαμβοι», του Στάθη Καλύβα. Το έχω ξαναγράψει. Το παιδί σου, μάνα, συμφέρει αμόρφωτο. Όλοι μας, μάνα, συμφέρουμε αμόρφωτοι. Με ιντριγκάρει να τους την παίξουμε! Το γουστάρω ερεθιστικά! Κι ας κατεβάσουν την ψήφο στα 14! Θα ήμαστε έτοιμοι. Θα αναζητάμε έναν «Καποδίστρια». Και ένας «Καποδίστριας», κάπου, θα υπάρχει ελπίδα να γεννηθεί … Έστω μακριά κάποτε. Αλλά σίγουρα κάποτε.
