Ένα από τα αμέτρητα παιχνιδια που μας παίζει το μυαλό μας είναι η διαφορετική αντιμετώπιση της "απειρότητας" του χρόνου σε ότι αφορά το παρελθόν και το μέλλον. Ενώ δηλαδή δεν έχουμε μεγάλο πρόβλημα να δεχτούμε το "για πάντοτε", δυσκολευόμαστε να δεχτούμε το "από πάντοτε".
Όταν διαβάζουμε τις θεωρίες για την "αρχή" του Σύμπαντος, όπως πχ το Bing Bang, όλοι οι απλοί άνθρωποι έχουμε ένα σημαντικό πρόβλημα κατανόησης αυτής της διαδικασίας. Δεν είναι εύκολο να κατανοήσουμε το ότι το Σύμπαν προέκυψε από κάτι που υπήρχε και πριν, αφού έτσι εξηγούν αυτή τη "μεγάλη έκρηξη" οι επιστήμονες. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί εύκολα να συλλάβει το "από πάντα" , την αιωνιότητα του παρελθόντος. Χρειαζόμαστε δηλαδή μια "αφετηρία".
Αντίθετα ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν έχει μεγάλο πρόβλημα να κατανοήσει την αιωνιότητα του μέλλοντος! Όλες πχ οι θρησκείες πρεσβεύουν την αιώνια ευτυχία σε ένα είδος "παράδεισου", ενώ για την αρχή επιστρατεύουν ένα "δημιουργό".
Ποιός είναι λοιπόν ο λόγος, που ενώ δεν μας προβληματίζει ιδιαίτερα μια μελλοντική αιωνιότητα, δεν δεχόμαστε με τον ίδιο τρόπο και μια αιωνιότητα του παρελθόντος χρόνου;
Ιδού ένα ερώτημα για τους φιλοσόφους, που δεν έχω δει πουθενά να αναλύεται.
