Δημοσιεύω ξανά ένα ποίημα γραμένο το 2017, στα χρόνια της διακυβέρνσης των μεγάλων επαναστατών του ΣΥΡΙΖΑ.
ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ
Ανασηκώσαμε τα μανίκια μας
Χορέψαμε τις ζεμπεκιές μας
Τραγουδήσαμε τα ωραία μας άσματα
Και λοιδορήσαμε τους φλούφληδες.
Τουιτάραμε τη μαγκιά μας
Και πλέξαμε το προσήκον εγκώμιο
Του μεγάλου μας Ηγέτη,
που ούτε σε εκατό χρονια
τέτοιονα δε θα δούμε.
Και μετά….
Με γοργές αποφασιστικές κινήσεις
Ατόφια δηλαδή επαναστατικές
Ανοίξαμε σκίζοντάς τον φάκελο
με την ένδειξη Memorandum
για να διαβάσουμε τις σημερινές μας αποφάσεις.
Εκείνες, που με τη γνωστή, την απαράμιλλη
διαπραγματευτική μας δεινότητα
επιτύχαμε να μεταφραστούν στα ελληνικά
και όχι όπως ήταν γραμμένες
σε μια απο τις κακόηχες ιμπεριαλιστικές
γλώσσες των εντολέων μας.
Ω ναι, είναι πληκτικό μερικές φορές
αλλά όχι ολωσδιόλου άχαρο
το να κυβερνάς ένα προτεκτοράτο.
