Διάβασα ένα ενδιαφέρον άρθρο του David Katz, MD, σχετικά με την επίκληση του θείου από τους νικητές των αθλητικών αγώνων και εν προκειμένω των Ολυμπιακών.
Το κύριο επιχείρημά του είναι ότι η επίκληση του Θεού από τους νικητές ("με βοήθησε ο Θεός", "ευχαριστώ το Θεό" κλπ) είναι ατυχής και τουλάχιστον προσβλητική για τους χαμένους, αλλά και για τους ίδιους. Για τους ίδιους, επειδή έτσι η δική τους μεγάλη προσπάθεια, η ατέλειωτη και σκληρή προετοιμασία υποβαθμίζονται και μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Με τον τρόπο αυτό δεν δίνεται το σωστό μήνυμα για τους επίδοξους πρωταθλητές, τους νέους που τώρα ετοιμάζονται για να πετύχουν διακρίσεις στο μέλλον, όταν η άνωθεν βοήθεια ανάγεται στον κυριότερο παράγοντα της επιτυχίας.
Επίσης οι χαμένοι συλλήβδην θεωρούνται με τον τρόπο αυτόν ως "μη εκλεκτοί" από το Θεό, αφού δεν τους έδωσε τη χαρά της νίκης.
Ο σχολιαστής, όμως, το πηγαίνει και πιο πέρα. Αν δεχτούμε τη θεϊκή βοήθεια, αυτό σημαίνει ότι αποδεχόμαστε ένα γενικότερο εκ Θεού εκπορευόμενο πλάνο, σε ότι αφορά τα αποτελέσματα των αγώνων. Αυτό αυτόματα οδηγεί σε απαξίωση του τελικού αποτελέσματος, αφού ήταν προσχεδιασμένο. Αν δεχτούμε τη θεϊκή βοήθεια πρέπει να πάψουμε να δίνουμε μετάλλια στους νικητές!
Ας το ξανασκεφτούν, λοιπόν, όσοι μετά τη νίκη τους εκδηλώνουν με οποιοδήποτε τρόπο την ευγνωμοσύνη τους προς το Θεό! Ίσως εν τέλει μάλιστα να τον προσβάλουν και να τον χαρακτηρίζουν ως μεροληπτικό, αφού διακηρύσσουν έτσι δημόσια ότι δεν βοήθησε όλους εκείνους που έχασαν!
