Η πιο απολαυστική περιγραφή μιας επίσκεψης ενός καθηγητή-ιατρού στο σπίτι ασθενούς, που έχω διαβάσει:
Αφού εξέτασε τη γιαγιά μου χωρίς να την κουράσει, και με μια υπερβολική αυτοσυγκράτηση που ήταν μια ένδειξη ευγένειας για τον οικογενειακό μας γιατρό, είπε με σιγανή φωνή κάποια λόγια στον πατέρα μου, έκανε μια ευγενική υπόκλιση μπροστά στη μητέρα μου, στην οποία αισθάνθηκα ότι ο πατέρας μου συγκρατήθηκε να μην ψελλίσει “Ο Καθηγητής Δ..” Αλλά αυτός είχε ήδη στρέψει το κεφάλι του, μη θέλοντας να ενοχλήσει και βγήκε έξω με τον πιο όμορφο τρόπο του κόσμου, παίρνοντας απλά το φακελάκι που του δώσαμε. Δεν έμοιαζε να το έχει δει καθόλου, και εμείς οι ίδιοι για μια στιγμή αναρωτηθήκαμε εάν του το είχαμε δώσει, τόσο πολύ είχε χρησιμοποιήσει την ευελιξία ενός ταχυδακτυλουργού στο να το εξαφανίσει, χωρίς να χάσει απολύτως τίποτα από τη μάλλον επαυξημένη σοβαρότητα του ως μεγάλου επιστήμονα με τη μακριά του ρεντιγκότα με τα μεταξωτά πέτα, με το όμορφο κεφάλι γεμάτο με μια ευγενική συμπόνια. Η βραδύτητα και η ζωντάνια του αποδείκνυαν, ότι και εκατό επισκέψεις να τον περίμεναν ακόμη, δεν ήθελε να δείχνει βιαστικός.
Από το «À la recherche du temps perdu” του Marcel Proust.
