Εκείνα τα χρόνια....

Παραθέτω μια ανάρτηση στο Facebook ενός παλιού φοιτητή μας, από την πρώτη φουρνιά της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Πάτρας, του Δημήτρη Μαστρογιάννη.

Tribute to Patras Medical School

Ήμουν και ‘γώ εκεί 

Θυμάμαι και αναπολώ τότε που ‘ζούσαμε’ 

Πρώτη φουρνιά Ιατρικής 77-83

Με συναδέλφους γίγαντες της Ιατρικής 

8 αποφοίτησαμε τον Ιούλιο του 83 

Τιμήσαμε το όνομα της ιατρικής Πάτρας 

38 Χρόνια μετά 

1. Κώστας Τεπετες τακτικος Καθηγητής Χειρουργικής και Διευθυντής χειρουργικής κλινικής Στο πανεπιστήμιο Θεσσαλίας 

2. Γιάννης Σπηλιωτης Διευθυντής Χειρουργικής ογκολογίας διεθνούς ακτινοβολίας 

3. Λεωνίδας Πλατανιάς τακτικός καθηγητής και Διευθυντής αντικαρκινικού κέντρου του Northwestern University Chicago USA 

4. Μιχάλης Πολυμερόπουλος CEO Vanda Pharmaceuticals 

5. Εφη Παπαγεωργιου Διευθύντρια Αναισθησιολογίας στην Πάτρα 

6. Λουκάς Κακλαμάνης Διευθυντής Παθολογοανατομιας Ωνασιο 

7. Παναγιωτα Ματσιωτα May her soul Rest In Peace 

8. Yours Trully Δημήτρης Μαστρογιάννης τακτικός Καθηγητής Μαιευτικής Γυναικολογίας  Διευθυντής εμβρυομητρικης ιατρικής State University of New York, Upstate Medical University 

Πολλοί άλλοι ακολούθησαν στην ίδια και επόμενες φουρνιές  μεγάλοι και τρανοί και αυτοί με θέσεις και απίστευτη επιστημονική προσφορά παγκοσμίως 

Και όλα αυτά τα χρωστούμε σε μια ‘μικρη’ Σχολή τότε  που με μερικούς διδάσκοντες role models Bigger than Life μας έδωσαν τις βάσεις για να πάμε μπροστά!!! Να ‘γίνουμε ανθρωποι’

Ανδρουλακης

Μαρούλης

Βαγενακης

Ζούμπος

Μαραγκουδακης

Κούβελας

Μπονίκος

Παπαπετροπουλος

Κουνης

Χρυσανθόπουλος 

Μάλλιωρης

Καλφαρεντζος

Σταυρόπουλος

Καρατζα

Κονδακης

Δημητρακοπουλος

Και πολλοί άλλοι που θα με συγχωρέσουν που δεν τους αναφέρω

Δημοσκοπήσεις

 Τι δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις;

Ναι, είμαστε δυσαρεστημένοι από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Αλλά τρέμουμε στη σκέψη της πιθανής επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα!

Διαβάζοντας...

 Έχω ήδη αναφέρει τη ρήση του Aaron Bastani από το βιβλίο Fully Automated Luxury Communism.

Ο ρεαλισμός του καπιταλισμού μπορεί να αποδοθεί καλύτερα με μια απλή πρόταση: Είναι ευκολότερο να φανταστείς το τέλος του κόσμου, από ότι το τέλος του καπιταλισμού.

Να όμως πως συνεχίζει πιο κάτω:

Αυτή η κατάσταση αναδεικνύει σίγουρα την πιο επείγουσα από τις κρίσεις: μια απουσία μαζικής φαντασίας. Είναι ωσάν ολόκληρη η ανθρωπότητα να πάσχει από ένα ψυχολογικό κόμπλεξ, ο ρεαλισμός του καπιταλισμού να μας κάνει να πιστεύουμε ότι ο σημερινός κόσμος είναι πιο ισχυρός από την ικανότητά μας να τον αλλάξουμε-λες και δεν ήταν οι πρόγονοί μας που δημιούργησαν αυτό που βρίσκεται σήμερα μποστά μας. Λες και δεν είναι μέσα στην ίδια την ουσία της ανθρωπότητας, αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, να φτιάχνει συνέχεια καινούργιους κόσμους.

Διαβάζοντας...

 Ο ρεαλισμός του καπιταλισμού μπορεί να αποδοθεί καλύτερα με μια απλή πρόταση: Είναι ευκολότερο να φανταστείς το τέλος του κόσμου, από ότι το τέλος του καπιταλισμού.

Γράφει ο Aaron Bastani στο βιβλίο του Fully Automated Luxury Communism.”

Αναδρομή

Έγραφα στην προσωπική μου ιστοσελίδα, στις 22/5/2012, πολύ πριν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει την εξουσία…

Αυτή είναι η Αριστερά που περιμέναμε;

Για πρώτη φορά η Αριστερά βρίσκεται κοντά στην εξουσία στη χώρα μας. Και εννοώ μια πραγματική αριστερά και όχι την κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ, που και αυτή υπήρξε σχετικά αριστερόστροφη μόνο στα πρώτα χρόνια του.

Θα ήταν λοιπόν τεράστιας σημασίας γεγονός για τη χώρα μας. Και θα σηματοδοτούσε πραγματικά μια νέα εποχή ελπίδας για το λαό μας.

Είναι, όμως, αυτή η αριστερά που ονειρεύτηκαν οι αγωνιστές της; Και είναι αυτή η ηγεσία που αξίζει σε ένα ιστορικό κίνημα; 

Μετά από τόσα χρόνια διακυβέρνησης από δεξιές και κεντροδεξιές κυβερνήσεις τι ωραίο που θα ήταν να είχαμε ένα άλλο ύφος και ήθος εξουσίας! Ένα καινούργιο πολιτικό λόγο, χωρίς τσιτάτα και φράσεις από το παρελθόν, χωρίς μικροκομματικές διακηρύξεις και αλαζονικές συμπεριφορές. Με σοβαρούς πολιτικούς, που θα έχουν διάθεση να ακούσουν και να συμπορευτούν με την κοινωνία. Που δεν θα υπόλογίζουν σε κάθε τους κίνηση το στενό κομματικό συμφέρον και θα λένε όλη την αλήθεια σ' αυτόν τον τόσο παραπλανημένο και αλλοτριωμένο από τους κυβερνήτες του λαό.

Λυπάμαι, αλλά η αριστερά που χτυπά την πόρτα της εξουσίας δεν είναι αυτή που το αριστερό κίνημα ονειρεύτηκε και που πραγματικά του αξίζει. Επειδή η υποκρισία και ο εξυπνακισμός περισσεύουν. Με έναν ηγέτη που αν δεν πει την καθημερινή του ατάκα προφανώς δεν μπορεί να αισθανθεί καλά με τον εαυτό του. Με στελέχη που δεν αντιλαμβάνονται ότι ο ερασιτεχνισμός στην πολιτική δεν είναι αναγκαστικά κακό πράγμα αρκεί να συνοδεύεται από διάθεση αυτοκριτικής, προσπάθεια για βελτίωση και ειλικρίνεια και όχι από υπερφίαλη βεβαιότητα και θεοποίηση του τάχα μου αυθορμητισμού και της άγνοιας κινδύνου.

Αυτό που χρειάζεται είναι μια αριστερά, που στη δύσκολη αυτή συγκυρία πρέπει να τείνει χείρα ισότιμης συνεργασίας προς όλες εκείνες της δυνάμεις της χώρας, που δίνουν τον έντιμο αγώνα τους ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις. Που θα αποκηρύξει οριστικά μια από τις κύριες αιτίες της κακοδαιμονίας μας, δηλαδή τον κρατικοδίαιτο και τάχα μου αριστερόστροφο συνδικαλισμό, που έχει κυριολεκτικά διαλύσει τη χώρα. Αυτόν, που μεταξύ των άλλων έχει κάνει τα ελληνικά πανεπιστήμια άντρα απαξίωσης της επιστημονικής πρόοδου και πιστής αναπαραγωγής του καταστημένου με αποκλεισμό οποιασδήποτε ανανεωτικής τάσης. 

Μια αριστερά, που πρέπει να διαχωρίσει σαφώς τη θέση της από κάθε μορφή κοινωνικής βίας από όπου και αν προέρχεται, επειδή δεν υπάρχει καλή και κακή βία και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η καταπίεση και η ομηρία της κοινωνίας από κάποιες συνιστώσες της που τυχαίνει να έχουν τη δυνατότητα να είναι πιο αποτελεσματικές σε αυτό το οδυνηρό παιχνίδι αντιπαράθεσης και διεκδίκησης δικαιωμάτων ή προνομίων.

Μια αριστερά, που θα εμπνεύσει με άλλα λόγια με το παράδειγμά της ολόκληρη την κοινωνία, αυτή την κοινωνία που σήμερα κατηγορεί μεν τις πολιτικές ηγεσίες που την διέφθειραν, αλλά παράλληλα αντιδρά στην όποια εξυγίανση! 

Αυτή, λοιπόν, την αριστερά, εγώ δεν τη βλέπω, όσο κι αν προσπαθώ! Ομολογώ ότι αυτό μπορεί να οφείλεται σε δική μου αδυναμία κατανόησης των τεκταινομένων και να διαψευστώ από τα γεγονότα. Να αποδειχτεί δηλαδή ότι η ανερχόμενη αριστερά και ο ηγέτης της είναι οι φορείς μιας πραγματικής αλλαγής για τη χώρα μας. Θα είμαι ο πρώτος που θα το χαιρετίσω!

Διαβάζοντας...

 Γράφει η Naomi Klein στο βιβλίο της On Fire:

Διαβάζοντας πρόσφατα για τις πλημμύρες στην Αγγλία, ανάμεσα στην αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων και δακτυλοδεικτών, έπεσε στην αντίληψή μου μια δημοσίευση από κάποιον που λέγονταν Liam Cox. Ήταν απογοητευμένος από τον τρόπο που τα μέσα ενημέρωσης χρησιμοποιούσαν την καταστροφή για να ενισχύσουν περισσότερο τα αισθήματα εναντίον των ξένων και το εξέφρασε:

Ζώ στο Hebden Bridge του Yorkshire, μια από τις περιοχές που χτυπήθηκαν περισσότερο από τις πλημμύρες. Είναι άθλια η κατάσταση, τα πάντα είναι εντελώς μούσκεμα. Παρ’όλα αυτά είμαι ζωντανός. Είμαι ασφαλής. Η οικογένειά μου είναι ασφαλής. Δεν ζούμε μέσα στο φόβο. Είμαι ελεύθερος. Δεν σφυρίζουν σφαίρες γύρω μου. Δεν σκάζουν βόμβες. Δεν είμαι αναγκασμένος να φύγω από το σπίτι μου, ούτε με αποφεύγει η πλουσιότερη χώρα του κόσμου ή με κριτικάρουν οι κάτοικοί της.

Όλοι εσείς οι ανόητοι, που κάνετε εμετό την ξενοφοβία σας…για το ότι τα χρήματα πρέπει να ξοδευτούν μόνο για εμάς και τους ομοίους μας, πρέπει να να κοιτάξετε τον εαυτό σας προσεκτικά στον καθρέφτη. Σας ζητώ να κάνετε στον εαυτό σας μια πολύ σημαντική ερώτηση. Είμαι ένας ευπρεπής και έντιμος άνθρωπος; Επειδή το “σπίτι μας” δεν είναι μονάχα το Ηνωμένο Βασίλειο, το “σπίτι μας” είναι ολόκληρος ο πλανήτης.

Μουσική Πρόταση: My Back Pages του Bob Dylan

 Μια ιστορική εκτέλεση του τραγουδιού του Bob Dylan, όπως φαίνεται από τα ονόματα!

(Bob Dylan, Roger McGuinn, Tom Petty, Neil Young, Eric Clapton & George Harrison)

Παραθέτω τους στίχους, που είναι εξαιρετικοί και έχουν σχέση με την εγκατάλειψη των νεανικών μας ονείρων για ένα διαφορετικό κόσμο!

Crimson flames tied through my ears

Rollin' high and mighty traps

Pounced with fire on flaming roads

Using ideas as my maps

"We'll meet on edges, soon", said I

Proud 'neath heated brow

But I was so much older then

I'm younger than that now

Half-wracked prejudice leaped forth

"Rip down all hate", I screamed

Lies that life is black and white

Spoke from my skull, I dreamed

Romantic facts of musketeers

Foundationed deep, somehow

But I was so much older then

I'm younger than that now

Girls faces formed the forward path

From phony jealousy

To memorizing politics

Of ancient history

Flung down by corpse evangelists

Unthought of though, somehow

But I was so much older then

I'm younger than that now

A self-ordained professors tongue

Too serious to fool

Spouted out that liberty

Is just equality in school

"Equality", I spoke the word

As if a wedding vow

But I was so much older then

I'm younger than that now

In a soldiers stance, I aimed my hand

At the mongrel dogs who teach

Fearing not I'd become my enemy

In the instant that I preach

My existence led by confusion boats

Mutiny from stern to bow

But I was so much older then

I'm younger than that now

Yes, my guard stood hard when abstract threats

Too noble to neglect

Deceived me into thinking

I had something to protect

Good and bad, I define these terms

Quite clear no doubt, somehow

But I was so much older then

I'm younger than that now